το άστεγο μειδίαμα....

δεν έφυγε ποτέ απ' τη σκοπιά....όρθιος εκεί, αρματωμένος, πιστός στο "όνειρο"....μιά πορεία που έμπαινε όλο και πιό βαθιά σε έρημο....έχει ένα "χρέος" στο "όνειρο"...είναι ένα θέμα εντελώς προσωπικό....δε σηκώνει κριτική.....περπατάς σε δρόμο δίχως ένα δένδρο να ξαποστάσεις.....μόνο σαν έρχεται η νύχτα και πεφτεις να κοιμηθείς, η ψυχή γέρνει ανάλαφρη και γεμίζει αρώματα το μαξιλάρι......
ο καιρός περνά, αφήνοντας όλο και πιό έντονα σημάδια....η μόνη χαρά ήταν να δει το Χαμόγελο.....  όσοι τον ρωτούν "τί γίνεται?", πέρνουν απάντηση "καλά, καλά!!! όλα καλά....Δόξα να 'χει ο Θεός", μαζί με την εμφάνιση για μιά στιγμή, απ' τα στεγνωμένα χειλη ενός μαραμένου άστεγου μειδιάματος.....