η γραφή μου.....

οι λέξεις δεν νοούνται χωρίς έννοιες, τα μέρη του λόγου χωρίς τις αντίστοιχες νοητικές κατηγορίες και οι συντακτικές δομές της γλώσσας χωρίς τις ποικίλες νοηματικές συνάψεις...

Μπαμπινιώτης

οι φράσεις δεν περιορίζονται απλώς σε κάποιες πιθανόν ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος, αλλά στην περιπέτεια δύο ανθρώπων..... σε βάζει να σκεφτείς έξω από την τυπική ιστορία, να μπει ο νους σου στις περιπέτειες των εννοιών, να προβληματιστείς πάνω σε χαρακτήρες, σε πράξεις, στον κόσμο μέσα στον οποίο κινούμαστε....

κρυφή μου ζάλη.....

πολλές φορές περνάς από το δρόμο μου,
συνοδηγός στο μαύρο το αμάξι,
......................................,
μα ίσως αύριο κάτι να αλλάξει.

τρίτο φανάρι δεξιά θα είμαι πάλι,
θα περιμένω να σε δω, κρυφή μου ζάλη.

πως θα ’θελα το κόκκινο ν’ ανάψει
την ώρα που περνάς,
κι απ’ το σταματημένο το αμάξι
εσύ να με κοιτάς!......

πολλές φορές περνάς από το δρόμο μου
χωρίς ποτέ τυχαία να βρεθούμε.
μα όμως ξέρω πως κι εσύ θα το ’θελες
στο πέρασμά σου να συναντηθούμε.

τρίτο φανάρι δεξιά θα είμαι πάλι,
θα περιμένω να σε δω, κρυφή μου ζάλη.
.............................

κάτι τέτοιο θα πει το "τατέτι"...

γιατί τα μάτια καίνε την καρδιά....

θα στο κάνω το χατήρι....

αχ! πόσα....

δε φεύγω, θα μείνω όλη νύχτα στην πόρτα σου, θα μείνω στα σκαλιά σου, θα μουρμουράω σιγά-σιγά τ' όνομά σου....το βράδυ θα 'ναι δροσερό, μα η καρδιά θα καίει, και σαν έρθει το πρωϊ θα `μαι εδώ να με κοιτάς, να θέλω, αχ! πόσα θέλω να σου πω, μα δεν υπάρχουν λόγια!!!....

κούζουμ ...ματάκια καστανά!!! 

σαν από ζάχαρη....!!!

γιατί αγαπάμε τόσο πολύ την μοναδικότητα του ουρανού?.....

σήμερα ήταν όλα ροζ και ευτυχισμένα....σαν από ζάχαρη....!!!...από τους πιο όμορφους ουρανούς, με ροζ πιτσιλιές και πράσινες υποψίες.....

υπάρχει περιθώριο.....

μια ιστορία...

Μια φορά, ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του μ' ένα μεγάλο γυάλινο βάζο κι έναν κουβά γεμάτο στρογγυλές πέτρες σε μέγεθος πορτοκαλιού.
«Πόσες πέτρες μπορούν να χωρέσουν σ' αυτό το βάζο;» ρωτάει.
Και για να δείξει πως η ερώτηση δεν ήταν απλώς ρητορική, αρχίζει να τις βάζει μέσα μία μία, τοποθετώντας μερικές στο κάτω μέρος και τακτοποιώντας τις υπόλοιπες σε στρώσεις, μέχρι το χείλος.
Όταν τοποθετεί και την τελευταία πέτρα ξεπερνώντας το χείλος, όσοι φοιτητές είχαν πάρει το ρίσκο να ποντάρουν στον αριθμό δεκατέσσερα, μουρμουρίζουν ικανοποιημένοι. Ο καθηγητής λέει:
«Δεκατέσσερις... Είστε σίγουροι ότι δε χωράει άλλη μία; ».
Όλοι οι φοιτητές καταφάσκουν.
«Λάθος» λέει ο καθηγητής, και βγάζοντας έναν άλλο κουβά κάτω από το γραφείο του αρχίζει να ρίχνει μικρά βότσαλα μέσα στο βάζο.
Τα βοτσαλάκια γλιστράνε ανάμεσα στις μεγαλύτερες πέτρες καταλαμβάνοντας τον κενό χώρο ανάμεσά τους. Οι φοιτητές χειροκροτούν την έξυπνη ιδέα του καθηγητή τους.
Όταν τελειώνει ο καθηγητής αφήνει στην άκρη το βάζο και ρωτάει ξανά.
«είναι ξεκάθαρο ότι τώρα είναι ΠΡΆΓΜΑΤΙ γεμάτο?»…
«τώρα, ναι» απαντούν οι φοιτητές ικανοποιημένοι…
Ωστόσο ο καθηγητής βγάζει κάτω από το γραφείο του κι άλλον κουβά.
Αυτός είναι γεμάτος με ψιλή, λευκή άμμο.
Με τη βοήθεια μιας κουτάλας, ο καθηγητής ρίχνει άμμο στο βάζο, καλύπτοντας έτσι τον κενό χώρο που είχε απομείνει ανάμεσα στις πέτρες.
«τώρα, όντως, μπορούμε να πούμε ότι το βάζο είναι γεμάτο» βεβαιώνει ο καθηγητής. «Ποιο είναι όμως το δίδαγμα?»
Στην αίθουσα ακούγονται ψίθυροι.
Οι φοιτητές μιλάνε για την αναγκαιότητα της ταξινόμησης, για το ότι πρέπει τα πράγματα να μπαίνουν σε μια σειρά, για πονηριά και εξυπνάδα, για το ότι δεν πρέπει να εμπιστεύεται κανείς τα φαινόμενα, και για διάφορα άλλα ζητήματα που αναφέρονται σε συμβολισμούς.
«σωστά είναι όλα αυτά» επεμβαίνει ο ευρηματικός καθηγητής, «όμως, εδώ κρύβεται ένα πολύ σημαντικό μάθημα…»
Ο καθηγητής κάνει μια θεατρική παύση και καταλήγει:
«είναι σημαντικό να ξεκινάμε πρώτα με τα πρώτα, και μετά να ασχολούμαστε με τα επόμενα. Κάθε πράγμα στην ώρα του. Το θέμα είναι να μη βιαζόμαστε και να μην τα βάζουμε όλα όπως όπως, τυχαία κι απρόσεκτα. Αν ξεκινούσα με την άμμο δεν θα περίσσευε χώρος για τις μεγαλύτερες πέτρες»…
…για να φτάσουμε στον προορισμό μας και να μη χαθούμε στο δρόμο, είναι αναγκαίο να ιεραρχήσουμε τα πράγματα – πρώτα το σημαντικό και μετά το δευτερεύον -, να είμαστε υπομονετικοί και να δίνουμε προτεραιότητα στα μεγάλα και όχι στα μηδαμινά…
Είναι βέβαιο πως υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν πριν από άλλα, είναι όμως εξίσου βέβαιο ότι για να ξεχωρίσουμε τα μεν από τα δε, χρειάζεται να γνωρίζουμε τις ανάγκες μας μέσα στο πλαίσιο της δικής μας πραγματικότητας και να δίνουμε στα πράγματα τη σημασία που τους αναλογεί: ούτε παραπάνω ούτε λιγότερη.
Έτσι μόνο θα συνειδητοποιήσουμε γιατί είναι χρήσιμο, σε γενικές γραμμές, να ξεκινάμε από το μεγάλο, το σημαντικό και το θεμελιώδες, και να δίνουμε προτεραιότητα σε κάτι δευτερεύον μόνο αν κρίνουμε ότι, μετά, μπορεί να είναι πολύ αργά γι’ αυτό.
Και μιλώντας για προτεραιότητες και ταξινομήσεις, καλό είναι να θυμόμαστε δυο βασικά πράγματα: πρώτον, ότι καμία σειρά δεν είναι οριστική και αμετάκλητη, καθώς η λίστα μας είναι πάντα εξαρτημένη από μια δεδομένη στιγμή της ζωής μας. Δεύτερο – εξίσου, ή ακόμη πιο σημαντικό – δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η δική μας σειρά δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με τη σειρά των άλλων…
Πόσες φορές, µες στην απελπισία µας, δεν απαιτούμε από τον σύντροφο, τον γείτονα ἡ την κυβέρνηση να επιλύσουν το δικό µας θέμα «εδώ και τώρα»? Ν’ ασχοληθούν πρώτα με το ζήτημά μας επειδή «προέχει. είναι επείγον, είναι ανελαστικό και δε σηκώνει αναβολή»?
Πόσες φορές δεν έχουμε ασκήσει πιέσεις, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η δική µας πέτρα, - η σημαντικότερη όλων. κατά τη γνώµη µας - αντιστοιχεί σ έναν κόκκο άµµου ανάµεσα στα προβλήματα που περιμένουν λύση.

Ακολουθώντας κατά γράμμα το παράδειγμα της ιστορίας, πήρα την απόφαση να το παρουσιάσω κι εγώ μπροστά σε κάποιες ομάδες ακροατών, με το γυάλινο βάζο, τις πέτρες, τα βότσαλα και την άμμο, προκειμένου να εκφράσω "ζωντανά" κάποια από τα πράγματα που έχω διδαχτεί, και να τονίσω τη σημασία που έχουν για τη ζωή η τάξη και η κοινή λογική.

Πήρα μαζί μου το γυάλινο βάζο, τις πέτρες, τα βότσαλα και τον κουβά µε την άμμο.
εξαρχής ενθουσιάστηκα µε τα πρόσωπα των φοιτητών.
Εύκολα μάντευα στις εκφράσεις τους αυτήν την εσωτερικἡ διαδικασία της ανακάλυψης, ίδια µε τη δική µου, την πρώτη φορά που άκουσα την ιστορία από εκείνον τον άνδρα.
Όταν πια τελείωσα εξηγώντας ποιο ήταν το δίδαγμα αυτού του πειράματος, ένας φοιτητής σηκώθηκε και ζήτησε την άδεια να πει τι είχε καταλάβει εκείνος.
Έκπληκτος, δέχτηκα.
«Μπορώ να έρθω εκεί να το δείξω?».
«Φυσικά» είπα, χωρίς να ξέρω τι θα ακολουθούσε.
Ήρθε μπροστά µου, έβγαλε από το σακίδιό του ένα κουτάκι μπίρα και άδειασε το περιεχόμενο µέσα στο βάζο.
Το υγρό, όπως ήταν φυσικό, απορροφήθηκε αµέσως από την άμμο, αφήνοντας μόνον ένα σηµάδι αφρού στα χείλη του βάζου.
«Αυτό που καταλαβαίνω εγώ, έτσι όπως το σκέφτομαι, είναι ότι ακόµη κι αν κάποιος έχει φορτωθεί ένα σωρό πράγµατα, υπάρχει πάντα περιθώριο για να μοιραστεί µια μπιρίτσα µε τους φίλους του...»

δεν σου αρέσουν τα ηλεκτρονικά-book, τα κανονικά όμως, σαν ξέρω πως αρέσουν πολύ, γεμίζουν τις αποσκευές......

καλά να περνάς.....................................................

όταν γράφω....

αισθάνομαι τόσο όμορφα όταν γράφω και διαβάζω…η γραφή είναι ένα διαρκές ταξίδι δίχως χάρτες, προορισμό, αποσκευές...τυλίγεις με όμορφες κορδέλες τα όνειρα....φτιάχνεις δώρα που θα μείνουν στο ράφι....με κάνει να νιώθω πως όλα αυτά που μαζεύω απ' τη ζωή με καλούν να τα βγάλω προς τα έξω με έναν άλλο τρόπο.....είναι τα δικά μου πάθη, τα δικά μου λάθη, τα θέλω και οι αδυναμίες μου, που πλαισιώνουν τις σκέψεις της καρδιάς.....

τα πάντα ξεκίνησαν σαν παραμύθι....

καθημερινοί Ερωτόκριτοι.......

"σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος"

θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα. 

να  το θυμάσαι Μαρία. 

θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι 

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη 

-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα. 

’κου θάρθει καιρός 

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς 

δε θα βγαίνουν στην τύχη 

δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές 

με γυρμένους απέξω 

και τη δουλειά 

θα τη διαλέγουμε 

δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια. 

οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα 

κι άλλοι με νότες. 

να φυλάξεις μονάχα 

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό 

λέξεις και έννοιες σαν και αυτές 

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός 

για το μάθημα της ιστορίας. 

είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί. 

και θαρθούνε κι άλλοι. 

δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά- 

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω 

κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο: 

"σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος". 

θα την αλλάξουμε τη ζωή! 

παρ' όλα αυτά Μαρία.

 Αγγελάκη-Ρουκ

κανείς δεν ξέρει.....

ένα πρωινό η Παναγιά μου
θά 'ρθει να με βρει στην ακρογιαλιά.
Πέλαγο κρυφό τα όνειρά μου....

θα σταθείς ψηλά στο παραθύρι
πάνω στα μαλλιά άστρα του νοτιά.
έχει η Παναγιά καραβοκύρη
να μας πάει μακριά, πέρα απ' τη στεριά.

πόσο σ' αγαπώ κανείς δεν ξέρει
κι αν θα μ' αγαπάς, μικρό μου ταίρι
καλοκαιρινό, σ' αγαπώ!!!

Καλημέρα ......!!!

Το χρώμα τ' ουρανού.....

πράσσινο ειναι το χρώμα τ' ουρανού, σαν το βόρειο ΣΕΛΑΣ.......

γυμνά....

Τα πιο ωραία που γνώρισα και τα πιο πλήρη
ήταν πάντα γυμνά.
Γυμνή καίει η αλήθεια γυμνός πονά ο θάνατος,
γυμνή ανθίζει η χαρά, σαν το νερό
και σαν το πράσινο χορτάρι,
γυμνό το σώμα και το πρόσωπο της αγαπημένης μου.

στιγμιότυπα...

ένα όνειρο που κρύβεται....

θα βρω ένα φορτηγάκι, θα πάω σ' ένα, σε δύο, σε τρία, σε τέσσερα, σ' όσα χρειάζεται, θ' αγοράσω τριανταφυλλιές....όλα τα χρώματα κι' όλες τις ποικιλίες, θα τις πάω στο χώρο σου και θα τον γεμίσω όλο, κάθε βήμα σου και τριαντάφυλλο...θέλω τη μέρα αυτή που θα δώ το βλέμμα σου, να περπατήσεις μέσα σε μιά μαγική εικόνα...
σε φαντάζομαι να περπατάς μ' αυτό το βήμα σου το αέρινο, μέσα σ' αυτό το φανταστικό, γεμάτο τριαντάφυλλα περιβάλλον, να καμαρώνεις, να μυρίζεις, να κόβεις, να στολίζεις τα μαλλιά σου...και όλα να υποκλίνονται μπροστά σου.....

όταν αγαπάς το τριαντάφυλλο, αγαπάς και τ’ αγκάθια του....

προσπαθούμε....

ναι.... ζηλεύω!!!....

καλοκαιρινά...

έπεσαν λίγες κονσέρβες...

το βέλος της καρδιάς.....

το βελος αρχίζει να πάλλεται...

υπάρχει.... λες....

όσο έχει τα μάτια του ανοιχτά ο άνθρωπος πρέπει να αντιστέκεται...να κοιτάει ν' ανακαλύψει έστω μιά γουλιά χαράς σε πράγματα μικρά κι ασήμαντα....σαν σκέφτομαι αυτά, γαληνεύω όταν αγοράζω ένα λουλούδι απ' τον πλανόδιο, γιατί μαράθηκε αυτό που είναι στο βαζάκι...μου 'χει λείψει πολύ η ευωδία τους.....
έχει περίεργο χρόνο ζωής μεσ' τη γυάλα....αν και δεν έχει χώμα να μεγαλώσει, ζει μόνο με την ανάσα της και με τους χτύπους της καρδιάς της, όσες φορές στέκεται αντίκρυ....

έλα κρυφά, έλα λαθραία....

Έλα κρυφά, έλα λαθραία..... να με λεηλατήσεις.....

Έλα κρυφά, έλα λαθραία....

Έλα, έλα  και μέσα μου μπες,  ........  λεηλάτησέ με.....

ελπίδες του ημερολογίου....

...για μελλούμενη ευτυχία...

“Τι είν` αυτό που ζητείτε, άνθρωποι, ο ένας από τον άλλον;”

ο έρωτας είναι μια εφαρμογή της ηθικής και η ιδέα του έρωτα υπάρχει στο Θεό σε καθαρή κατάσταση. Υπάρχει, δηλαδή, ως ιδέα, και δεν έχει σχέση με την ηδονή η οποία είναι φθαρτή και παροδική.
είναι μια ιδέα γεμάτη πάθος, ωστόσο δεν είναι για τη σαρκική επαφή, αλλά για το ηθικό και φυσικό κάλλος. Ο Πλάτωνας υποστηρίζει ότι γεμίζει την ψυχή μας όταν επαναφέρει στη μνήμη μας ιδέες και απόψεις που γνωρίσαμε στο παρελθόν. Άλλωστε για το φιλόσοφο, ο έρωτας είναι η τάση μας να κατακτήσουμε, όχι η ίδια η κατάκτηση....

Το Συμπόσιο του Πλάτωνα είναι ένα από τα ωραιότερα δημιουργήματα της αρχαίας λογοτεχνίας

παγωνιά σε καύσωνα.....

κάνει τόση ζέστη!!!.....το σωμα λειώνει και αισθάνεσαι, τόση παγωνιά!!!....... ο τρόπος για να ζεσταθείς να ανάβεις πότε-πότε μικρή φωτιά, καίγοντας κομμάτια απ' τα όνειρα.....

το άστεγο μειδίαμα....

δεν έφυγε ποτέ απ' τη σκοπιά....όρθιος εκεί, αρματωμένος, πιστός στο "όνειρο"....μιά πορεία που έμπαινε όλο και πιό βαθιά σε έρημο....έχει ένα "χρέος" στο "όνειρο"...είναι ένα θέμα εντελώς προσωπικό....δε σηκώνει κριτική.....περπατάς σε δρόμο δίχως ένα δένδρο να ξαποστάσεις.....μόνο σαν έρχεται η νύχτα και πεφτεις να κοιμηθείς, η ψυχή γέρνει ανάλαφρη και γεμίζει αρώματα το μαξιλάρι......
ο καιρός περνά, αφήνοντας όλο και πιό έντονα σημάδια....η μόνη χαρά ήταν να δει το Χαμόγελο.....  όσοι τον ρωτούν "τί γίνεται?", πέρνουν απάντηση "καλά, καλά!!! όλα καλά....Δόξα να 'χει ο Θεός", μαζί με την εμφάνιση για μιά στιγμή, απ' τα στεγνωμένα χειλη ενός μαραμένου άστεγου μειδιάματος..... 

ο Μεγάλος Έρωτας.....

κάποιοι δεν τον πιστεύουν....αυτοί είναι μακριά νυχτωμένοι.... ποτέ δεν ξέρεις που, πότε και πώς θα τον συναντήσεις.....μπορεί ποτέ, ...... αλλά αν κάπου σου 'χει στήσει καρτέρι, άντε να τον αντιμετωπίσεις.... καλά και αν σε βρει μόνο, να θαυμάζεις το ηλιοβασίλεμα.....αν σε πετύχει σε αυτοκινητόδρομο και δεν πιάσουν τα φρένα???....

ζεστές ημέρες.....

καυτός Ιούλης, και δεν μπορεις να αισθανθείς σωματική δροσιά, να σβήσεις την καυτή φλόγα με τη φλόγα του κορμιού.....αλλάζοντας κάθε τόσο θέση στο κρεβάτι
ζητώντας δροσερό μέρος στα σεντόνια.........το γρύλισμα ενώνεται με τα ούφ και γίνεται παραφωνία.....το νερό δε σε σβήνει....καταφεύγω στην κουζίνα με δυό φέτες καψαλισμένες ψωμί, στιμένο λεμόνι και ντομάτα, πιπερι και μικρές απολαυστικές μπουκιές.......

Καλημέρα χαρά......

Καλημέρα τι κάνεις
να 'σαι πάντα καλά
κι όταν όλα νομίζεις
ότι πάνε στραβά
πάντα κάτι θα γίνει
μη ρωτάς το γιατί
καλημέρα τι κάνεις
Σ' αγαπάω πολύ...

μεταμορφώσεις αντικειμένων....

μεταμορφώσεις αντικειμένων....η ματιά περνά βιαστικά από πάνω τους,... τους δημιουργεί εικόνες με λέξεις, φτωχές στην έκφραση....

απόκομμα από το "Η Επιστολή του Λόρδου Τσαντος"

αυτό που έλειπε...

όλα τ' είχε η μαργιωρή........γάμους, βαφτίσια, μποτηλιάρισμα, σοκ, χορό, τραγούδι, βροχή, κεραυνους, μπαλωθιές, ψήφους......

αυτο που δεν είχε, ήταν η Ομορφιά σου.....

ανοίχτε τα τρελάδικα
να βγει ο κόσμος έξω, 
να δω αν είναι πιο τρελοί
οι μέσα απ’ τους απ’ έξω.....

ενα βραδυνό φιλέτο φεγγαριού.........

ύμνος για τη ζωή.....

αν δεν υμνήσουμε πρώτα από όλα τον έρωτά μας, τι άλλο θα είχε προτεραιότητα?..... για ποιο λόγο να υπάρχουν τα σκιρτήματα?......οι αισιοδοξίες?..... τα όνειρα?.... η Αισθητική?.....η Ομορφιά?......

λέξεις ακατονόμαστες που λείπουν........

με τη σκέψη σου κι απόψε.....................................
...................θα σου μιλήσω ......................................
με τη σκέψη μου καρδιά μου......................................
.....................................................................................
........................σου φωνάζω.....................................
..................μακριά ...........χάνομαι.......................
................................................... αν σε χάσω θα χαθώ.
......................................................................................
.....................η καρδιά μου ............................................

ένα συγκλονιστικό γεγονός.....

περίπου πριν ένα μήνα.....δεν μπορούσα να το ανεβάσω....ήταν έντονα μέσα μου η γελοιογραφία του Π. Μαραγκού, την άρπαξα αμέσως, χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό τον εσωτερικό κόσμο....πέρασε λίγο ο χρόνος και άρχισα ξανά να ανακάμπτω.....έτσι ξαναβγαίνω....


Ναταλία Τσαλίκη…. «μιλάμε ελεύθερα»…

«Γνωριστήκαμε πάνω στη δουλειά, το 1984. Και από τότε, εδώ και 28 χρόνια, είμαστε μαζί. Ήταν και παραμένει ένα πολύ γοητευτικό πλάσμα. Μια ποιοτική και πανέμορφη γυναίκα με σκέψη ισχυρή και προσωπικότητα. Όταν τη γνώρισα, ήμουν παντρεμένος. Η Ναταλία είναι ο δεύτερος γάμος μου. Με την πρώτη μου γυναίκα είχαμε παντρευτεί μικροί. Ήμασταν κάπως επιπόλαιοι. Και στα τελειώματα εκείνου του γάμου συνάντησα τη Ναταλία, με την οποία "δέθηκα" πάρα πολύ. Είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που επικοινωνώ πραγματικά και επί της ουσίας. Και στη ζωή και στο θέατρο»,
Μπέζος

Αυτή την ηθοποιό τη θαύμαζα και συνεχίζω να τη θαυμάζω, προσιτή αλλά και μυστηριώδης, απλή αλλά και σύνθετη, το σίγουρο είναι ότι θα ήθελα να χορέψω ένα ταγκό μαζί της….

Χάρης Αρβανιτίδης

«…όταν είσαι για κάτι  η ζωή σου δίνει την αφορμή, την ευκαιρία, δεν μπορείς να το αποφύγεις..»,
 «μου άρεσε πάρα πολύ που πήγαινα στη δραματική σχολή του εθνικού, … και νομίζω ότι εκεί πιά μπόρεσα να αναπνεύσω, ….»

Την είδα όλη, με συγκλόνισε, όταν έπαιζε στα σήριαλ με τραβούσε η ερμηνεία της, …. τώρα σαν να μίλαγα μαζί σου… δεν μπορούσα να σκεφτώ, να γράψω κάτι, ένα κενό, απέραντο…. είδα  μέσα της αυτά που πιστεύω, δεν είμαι τρελός, ούτε θέλω να ενισχύσω τη σκέψη μου με το ότι δεν είμαι τρελός, δεν αναζητώ την επιβράβευση με αυτά, αλλά ….με διακατέχει ένα αίσθημα ικανοποίησης, πως οι σκέψεις μου δεν είναι εξωπραγματικές….. είσαι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας, δεν είσαι η Ομορφιά, αλλα η «Αισθητική», που τελικά είσαι η «Ομορφιά»….είσαι ο εαυτός σου και ικανοποιείσαι όταν το εσωτερικό σου κάθε φορά διαμορφώνει αυτό που κάνεις, αναζητώντας να βγάζεις αυτό που μπορείς και όχι αυτό που θέλουν….. ήμουν σα χαζός, δεν ήθελα καμία διακοπή, προσπαθούσα να ακούσω κάθε γράμμα της…..κάθε στιγμή διαμορφώνει το παρόν της, δεν της αρέσει να σκέφτεται για το απότερο μέλλον…. δε θα μπορούσα να ερωτευτώ άλλον άνθρωπο….προς στιγμή φοβήθηκα πως την ερωτεύομαι…. Βασικά είναι ξανθιά, μερικές φορές κοκκινομάλλα, στοιχεία που δεν με τραβούν….αλλά τα χαρακτηριστικά της είναι το κάτι άλλο….πολύ θα ‘θελα να της μιλήσω, ως υποκατάστατο του κόσμου σου, σωσίας….η ζωή κάνει παιχνίδια….

https://webtv.ert.gr/ert3/08ion2019-natalia-tsaliki/

δεν με πείραξε η σημερινή ζέστη.....

καυτός Ιούλης....

Γυμνός, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ’ ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του...

ρίτσος

...η Μούσα.....

«Ήταν λες και όλοι ήταν νέοι και όμορφοι και γεμάτοι ταλέντο, καλυμμένοι με χρυσόσκονη. Ο καθένας είχε σπάνιες και μοναδικές ποιότητες. Αυτό φυσικά, σου το δημιουργεί πάντα η νιότη, κάτω όμως από το εκπληκτικό σκηνικό της Υδρας, όλες αυτές οι ποιότητες μεγεθύνονταν».....

κοντά .... και άκου....

στίσε τ' αυτί σου χαμηλά κοντά στη ψυχή σου, και άκου προσεκτικά.....