θέλουμε ο ένας τον άλλο και όταν αυτό γίνεται το λέμε αγάπη..... αν δεν γίνεται πως χαρακτηρίζεται?...κενό?.... κάτι το ξένο?....δύσκολα τα πράγματα που μας απασχολούν και ακόμα πιό δύσκολα λέμε τη γνώμη μας στα κάποια προβλήματα που θα μας πουν, φοβούμενοι μήπως τους στεναχωρήσουμε..... τότε πως θα μπορούσε η σχέση να χαρακτηριστεί έστω φιλική?....
ο χρόνος περνά, θεωρούμε πως γεμίζουμε με γνώση, ισχυριζόμαστε πως από τα τόσα πολλά που έχουμε δεί, τα γνωρίζουμε όλα ή καλύτερα....όμως αποξενονόμαστε, ξεχνάμε, χάνουμε σκέψεις....
νοιώθουμε πως έχουμε πολλά κοινά με τον άνθρωπό μας και άλλα τόσα αλληλοσυμπλήρωσης, μορφές συλλογικότητας, κοινωνικότητας, θεσμικών εκφράσεων που δίνουν τη βεβαιότητα ότι ταξιδεύουμε μαζί σε αυτό που χαρακτηρίζεται "μέσο" της ζωής....
υπάρχει ένας άνθρωπος γύρω σου, που τον αισθάνεσαι έτσι....είναι αδύνατο, να μη δεθείς μαζί του, όση αντίσταση και αν υπάρξει, όσο και να το παλέψεις, όσο και να θες να το αποφύγεις....πως μπορείς να μη είσαι δεμένος συναισθηματικά, να μένεις ψυχρός και αποστασιομένος....αν όλα τα προβλήματά μας ήταν λυμένα, αν δεν είχαμε σκοτούρες, αν δεν ανησυχούσαμε για τίποτα.....ο καθένας θα ήταν σε ένα σπίτι μόνος....όμως ούτε αυτό γίνεται....συναναστρεφόμαστε με τόσους ανθρώπους, κάποιος θα σσε αγγίξει...και να μη θέλεις δε γίνεται....το δέσιμο είναι κάτι που θα 'ρθει αναπόφευκτα, είτε το αναζητάς, είτε όχι....είναι κάτι που χρειαζόμαστε, που το απολαμβάνουμε, ακόμα κι όταν μας βγαίνει ξινό.... όταν δεν είμαστε καλά με τον άνθρωπό μας, δε θέλουμε κανέναν άλλο....θα κάτσουμε σε μιά γωνιά, θα ακούμε και θα σιγοψιθυρίζουμε καψούρικα μέχρι το πρωί....
κάποιες εσωτερικές φωνές κτυπούν τις καρδιές με σήματα μορς "δεν είμαι καλά, δεν θέλω να μιλήσω, δεν θέλω να βγώ απ' το σπίτι, δεν πάω στη δουλειά, δεν πεινάω....", δεν γίνεται επίτηδες, δεν μπορούμε να πάρουμε τον έλεγχο και βουτάμε ξανά μέσα μας.....
δεν είναι κάτι που γίνεται επίτηδες, αλλά πόση κατανόηση να δείξουν οι άλλοι όταν συχνά δεν είσαι ή δεν δείχνεις καλά?.... όταν ρισκάρεις την δουλειά σου, όταν μειώνεις την αποδοτικότητά σου, όταν απομακρύνεσαι από τους γύρω σου, όταν κλειδώνεσαι μέσα σου, όταν δεν σου επιτρέπουν οι καταστάσεις να μιλήσεις.......
Σ' Αγαπώ..................................οο.........
νοιώθουμε πως έχουμε πολλά κοινά με τον άνθρωπό μας και άλλα τόσα αλληλοσυμπλήρωσης, μορφές συλλογικότητας, κοινωνικότητας, θεσμικών εκφράσεων που δίνουν τη βεβαιότητα ότι ταξιδεύουμε μαζί σε αυτό που χαρακτηρίζεται "μέσο" της ζωής....
υπάρχει ένας άνθρωπος γύρω σου, που τον αισθάνεσαι έτσι....είναι αδύνατο, να μη δεθείς μαζί του, όση αντίσταση και αν υπάρξει, όσο και να το παλέψεις, όσο και να θες να το αποφύγεις....πως μπορείς να μη είσαι δεμένος συναισθηματικά, να μένεις ψυχρός και αποστασιομένος....αν όλα τα προβλήματά μας ήταν λυμένα, αν δεν είχαμε σκοτούρες, αν δεν ανησυχούσαμε για τίποτα.....ο καθένας θα ήταν σε ένα σπίτι μόνος....όμως ούτε αυτό γίνεται....συναναστρεφόμαστε με τόσους ανθρώπους, κάποιος θα σσε αγγίξει...και να μη θέλεις δε γίνεται....το δέσιμο είναι κάτι που θα 'ρθει αναπόφευκτα, είτε το αναζητάς, είτε όχι....είναι κάτι που χρειαζόμαστε, που το απολαμβάνουμε, ακόμα κι όταν μας βγαίνει ξινό.... όταν δεν είμαστε καλά με τον άνθρωπό μας, δε θέλουμε κανέναν άλλο....θα κάτσουμε σε μιά γωνιά, θα ακούμε και θα σιγοψιθυρίζουμε καψούρικα μέχρι το πρωί....
κάποιες εσωτερικές φωνές κτυπούν τις καρδιές με σήματα μορς "δεν είμαι καλά, δεν θέλω να μιλήσω, δεν θέλω να βγώ απ' το σπίτι, δεν πάω στη δουλειά, δεν πεινάω....", δεν γίνεται επίτηδες, δεν μπορούμε να πάρουμε τον έλεγχο και βουτάμε ξανά μέσα μας.....
δεν είναι κάτι που γίνεται επίτηδες, αλλά πόση κατανόηση να δείξουν οι άλλοι όταν συχνά δεν είσαι ή δεν δείχνεις καλά?.... όταν ρισκάρεις την δουλειά σου, όταν μειώνεις την αποδοτικότητά σου, όταν απομακρύνεσαι από τους γύρω σου, όταν κλειδώνεσαι μέσα σου, όταν δεν σου επιτρέπουν οι καταστάσεις να μιλήσεις.......
Σ' Αγαπώ..................................οο.........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου