... κρατάει σφιχτά, σφιχτά το χέρι .....

το καλοκαίρι είναι για κάποια παραμύθια που μπορείς να ζήσεις....να τα απολαύσεις, να νοιώσεις την ομορφιά τους, την ομορφιά συναισθημάτων, που γλυκαίνουν την ψυχή....που μέσα από φαντασιώσεις που ελευθερώνουν, ξεδιπλώνουν ανθρώπινες πτυχές, που δεν βρίσκεις με άλλους τρόπους-δρόμους....κοιτάς με τις ώρες, με το βλέμμα να περιπλανιέται αόριστα,....και οι εικόνες που ακουμπά να διεγείρουν ονειροπόληση, στοχασμό, χάζεμα, αναχώρηση, ρεμβασμούς, θαυμασμούς, ανατριχιλες......είναι ο άνθρωπός μου.......

....... εχει περάσει «λίγος» καιρός, δεν το έχεις συνειδητοποιήσει?...οτι «είσαι ο Άνθρωπός μου…»…. 

.......αρκεί, να γυρίζω το κεφάλι μου και να μένει το χαμόγελό του εκεί...εκεί...εκεί...εκεί...εκεί...εκεί...