η γενέθλια σχέση...

η γενέθλια σχέση...
γενέθλια...σήμερα είναι γενέθλια, του έρωτα....γιατί ο έρωτας γεννήθηκε από το Χάος και είναι αυτός που δημιουργεί στη συνέχεια στη ζωή!!!!.....η ζωή αυτή που γεννήθηκε αμφισβητεί την πρότερη χωρίς νόημα κατάσταση και διαμορφώνει τον κόσμο ως κόσμημα, ως «τόπο» ομορφιάς και γοητείας.....και οτιδήποτε βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ δύο έντονων, αντιθετικών καταστάσεων είναι λογικό να εμπεριέχει στοιχεία και από τις δύο καταστάσεις και μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό.... κάπως έτσι μπορείς να δώσεις μια λογική στην ένταση και στο ποιόν του έρωτα, όπου η απέραντη αγάπη μπορεί να συνδέεται με τις πιο οδυνηρές μορφές πόνου που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος... όπου η πιο φωτεινή αίσθηση ευτυχίας είναι αγκαλιά με την πιο κατάμαυρη όψη της δυστυχίας.....ο χρόνος περνά, σιγά-σιγά αρχίζεις και τον γνωρίζεις, ώσπου τον γνωρίζεις για τα καλά...ώσπου σε οδηγεί στα πιο όμορφα ξέφωτα της ζωής και του δίνει τη μέγιστη χαρά της διαρκούς δημιουργίας και από την άλλη, μπορεί να σε διαμελίσει, να σε κάνει μόριο...και να συντρίψει την ερωτική μορφή του, βάζοντά σε μέσα σε στα χαοτικά σκοτάδια...που υπάρχει αγάπη... που υπάρχει και πόνος...καταστάσεις έξω απο την κατα την Φυσική "κατάσταση ισορροπίας".....να υπάρχει, να δημιουργείται μια εκρηκτική ένταση των αισθήσεων και των συναισθημάτων και ένα πεδίο σκληρής αντιπαράθεσης μεταξύ μυαλού και καρδιάς.... που ο παράδεισος είναι μαζί με την κόλαση... που ένα βήμα κάνεις και βρίσκεσαι από το φως στο σκοτάδι και αντίστροφα....μέση οδός δεν φαίνεται εφικτή, όπως ο Αριστοτέλης έλεγε στο "η μεσότητα ως η άριστη των αρετών"...και όσο βρισκόμαστε στα χέρια του έρωτα, σε εκρηκτικά σύνορα Χάους και ζωής, καταστροφής και δημιουργίας....δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο του εαυτού σου.....μπορεί να διαφαίνεται μια λύση, αυτή του να ασπαστείς τους όρους του παιχνιδιού του έρωτα και να τον ακολουθείς όπου πάει σαν το μικρό φυλλαράκι, που πάει δω και κείθε από το φύσημα του ανέμου....
μπορούσε να μη γεννηθεί?....μπορούσε να επιλέξει αν θα φτάσει σε αυτή τη σύγκρουση ή αν θα ζούσε μακριά απ' αυτή?....δεν μπορείς να δώσεις απάντηση με ναι-οχι...γιατι εκεί μπορεί να βρεθείς χωρίς να το καταλάβεις με τον πιο απροσδιόριστο τρόπο με ένα βλέμμα, με ένα άγγιγμα, με μια γλυκιά κουβέντα, με ένα σκίρτημα....με.....που ένα τέτοιο ερώτημα δεν έχει κανένα νόημα....
και έρχεται η αγάπη...αυτή που σου δίνει την αμέτρητη ευτυχία, που θέλεις να τη γνωρίσεις, να τη γευτείς, που αρχίζουν και δημιουργούνται μεγάλες εντάσεις πάθους και πόθου, που μπαινεις μέσα σε στροβιλισμούς, που η σκέψη σου αρχίζει και γεύεται τη χαρά της ζωής, που η χαρά γεννάει το έρωτα, έναν έρωτα χαοϊτικό, δημιουργικό, θεϊκό και γήινο....

οπότε δεν τίθεται θέμα επιλογής...γιατί ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του έρωτα....και σε όλη του τη ζωή ζει γι' αυτή τη γεύση, την ονειροπώληση, τη σκέψη....τότε νοίωθει τη γέννησή του.....

...τα μάτια σου μια εξιλέωση...τά γράμματα είναι η αμφισημία του ανικανοποίητου...