"...τι κάναμε λάθος...? "

γιατί με εκείνη... είναι όλα όπως πρέπει…

σήμερα και κάθε σήμερα, μια καθημερινότητα κρυμμένη, μέσα σε ένα καταπράσσινο είτε κήπο είτε βουνό,  πίσω από ψηλούς φράκτες, δένδρα, καλυμμένα με πικνούς κισσούς και πολύχρωμα άγρια λουλούδια...ένας κόσμος που φτιάχτηκε μέσα σε λίγες ώρες και έντυσε ανθρώπινες υπάρξεις...με τον τρόπο της τα έφτιαξε...διαφορετικοί τρόποι ζωής, διαφορετικά βιώματα, άλλες ηλικίες....διαφέραμε?...ο καθένας έφερε ένα χαρακτηριστικό του και κτιζόταν...
η μέρα έχει 24 ώρες, 1,440 λεπτά και 86,400 δευτερόλεπτα, με 365 μέρες το χρόνο....κάποια απ' αυτές θα ξεπέσουμε....μπορεί όχι μόνο μία, μπορεί και περισσότερες...όταν νιώθουμε χάλια, όταν θυμηθούμε διάφορα και μας πιάσει ο θυμός, όταν μας λείπει ή όταν πιούμε κανένα ποτάκι και καταλήξουμε ως άλλη τραγική Αντιγόνη στην Επίδαυρο....
μπορεί να έχουμε εγκλωβιστεί μέσα ανέλπιστες ελπίδες επανασύνδεσης, ή της αλλαγής της κατάστασης προς το καλύτερο....ίσως να μην μπορεί να γίνει παραδεχτό το τέλος, ίσως να επιθυμούμε να κρατάμε ένα μικρό παράθυρο ανοιχτό προς τον άνθρωπο αυτό, ίσως κι απλά να θέλουμε να δούμε ότι είναι καλά...
ουτοπία...αυτό που νιώθηκε...δεν εξελίχτηκε...παράπονα και συμπεριφορές δεν ήταν αυτές που έστρωναν τα χαλίκια,...η αλήθεια ήταν... μια νοητή τεντωμένη  γραμμή ένωνε τις κινήσεις, προσάρμοζε τα βιώματα, κι όσο περνούσε ο χρόνος όλο και μίκρυνε....θα 'ρθεί κάποια στιγμή που θα υπάρξει η συνάντιση και η γραμμή πια θα έχει εξαϋλωθεί....δε θα χρειάζεται πια...
και το ουτοπικό όνειρο που επιζητείται στα ανήσυχα βράδια...να είναι μαζί....να ακούει ο ένας τον άλλον... να αγγίζει ο ένας τον άλλον... με μια αγκαλιά, ή με δυο δεμένα χέρια....με σεβασμό στις ανάγκες μας....
η εξέλιξη ζωή της καθημερινότητας... μια υποχώρηση σε μια έντονη στιγμή...το κράτημα της ψυχραιμίας σε μια δύσκολη κατάσταση...η δύναμη που δίνεις στον άνθρωπό σου, ενώ πίστευες πως δε θα μπορούσες να το κάνεις ποτέ.....στην καθημερινότητα δεν νιώθεις την ανάγκη ν' αλλάξεις κάτι... η καθημερινότητα σε οδηγεί με αυτόν που είναι δίπλα σου, σε μια κοινή πορεία....


γιατί με εκείνη... είναι όλα όπως πρέπει…

Στον γκρεμό "άνθισα"...ο άνεμος γέμισε τα πνευμόνια με θεία κοινωνία...
ατένιζα το βλέμμα απο ψηλά, σα ν' αναζητούσα τη λείτρωση...
μια πέτρα κατρακυλάει, χαράζοντας τη πορεία του πεπρωμένου...
στον γκρεμό άνθισα....

ωρα για καφε

χωρις λογια..

είναι ο δρόμος ...

Εκείνο που μπορώ να υποστηρίξω το υποστηρίζω: ότι ο μόνος δρόμος, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε κανένα λάκκο, σε καμιά λακκούβα, σε κανένα κακό συναπάντημα, είναι ο δρόμος της αγάπης, είναι ο δρόμος της τρυφερότητας, είναι ο δρόμος της κατανόησης, είναι ο δρόμος της υπεράσπισης της διαφορετικότητας του άλλου! Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αν τον ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο δεν κινδυνεύουμε. Ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας.

Να ‘σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς! Να μπορείς να μετατρέπεις κάθε μέρα την αγάπη σε αγαπημένο. Η φρέζα μου που είναι εκεί φυτεμένη την αγαπάω, την βλέπω κάθε πρωί, καταλαβαίνεις; Ή έναν συγκεκριμένο άνθρωπο…  Όλα τα άλλα… Παρέες, ρε, μπορείς να κάνεις παρέες; Φιλία. Έρωτα! Κάντε έρωτα, αγαπηθείτε κάντε τις παρέες σας, σκεφτείτε, αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη.

Μισσας Χ.

Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.


Από τη συλλογή Ο στόχος (1970) του Μανόλη Αναγνωστάκη

Il me parle tout bas....l'a juré pour la vie

η καρδιά μου σπάει...

και ας μή μιλάς...

αν η γάτα έχει επτά ψυχές και σηκώνεται από κάθε πέσιμο

'γω πρέπει να 'χω εκατό και δεν φτάνουν ούτε για μιά μέρα....

Πεθαίνω για σένα, εγώ σε λέω αγάπη και ας μή μιλάς...

ένα σημείωμα στον αετό σου....

Ένας αητός αλλιώτικος.....Χάρτινος!
Πολύχρωμη χαρά των μικρών και μεγάλων στο πανηγύρι της Καθαρής Δευτέρας.
Ξενόφερτο σαν έθιμο (από τη μακρινή ανατολή), ενα παιχνίδι, που πετάει στον αέρα εδώ και χιλιάδες χρόνια, και που το πέταγμά του στα ύψη και ο τρελός χορός του με τον άνεμο, συμβολίζει την ανάταση και την κάθαρση της ψυχής μετά το διονυσιακό ξεφάντωμα της Αποκριάς.
σαν ήμουνα παιδί ο παπούλης μου, μου έλεγε πως άν πάνω στον αετό σου βάλεις ένα σημείωμα με τις λύπες ή τα πράγματα που σε στενοχωρούν και πετάξεις τον αετό τότε ο ουρανός θα πάρει μακρυά τις λύπες αυτες! Η αντίστιχα αν βάλεις σημείωμα με τις επιθυμίες ή τις φοβίες σου θα γίνουν πραγματικότητα τα όνειρά σου!!!
Και οι αετοί πετούσαν, κι αν δεν μπορούσαν εδώ, πηαίνανε παρακίθε... φτιαγμένοι σε πολύχρωμες κόλλες χαρτιού, εφημερίδες, σερπαντίνες, με το ψαλίδι στο χέρι και τον ....... από δίπλα να προσπαθεί να του μάθει πως ψαλιδίζουν την ουρά και πως ρυθμίζουν τα ζύγια για να πάει ο αετός σου ψηλά στα ουράνια!...
Τι σημείωμα να βάλω στο χαρταετό σήμερα?......


Στο έγραψα .........ήδη…....

Αμόλα καλούμπα & στη ζωή!!!....δύό δε φτάνουν....

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...18 Φεβρουαρίου... "μέλλουσα Κρίση"

Η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στο πιο φοβερό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, στη μέλλουσα Κρίση. Η ενθύμηση της φοβερής μελλούσης Κρίσεως στην αρχή του Τριωδίου είναι απαραίτητη, διότι απώτερος σκοπός του όλου πνευματικού αγώνα μας είναι να βρεθούμε εκ δεξιών του Δεσπότη Χριστού, κατά τη μεγάλη Kρίση. Αυτό είναι αποτυπωμένο κάλλιστα στην υπέροχη υμνωδία της ημέρας...

η γενέθλια σχέση...

η γενέθλια σχέση...
γενέθλια...σήμερα είναι γενέθλια, του έρωτα....γιατί ο έρωτας γεννήθηκε από το Χάος και είναι αυτός που δημιουργεί στη συνέχεια στη ζωή!!!!.....η ζωή αυτή που γεννήθηκε αμφισβητεί την πρότερη χωρίς νόημα κατάσταση και διαμορφώνει τον κόσμο ως κόσμημα, ως «τόπο» ομορφιάς και γοητείας.....και οτιδήποτε βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ δύο έντονων, αντιθετικών καταστάσεων είναι λογικό να εμπεριέχει στοιχεία και από τις δύο καταστάσεις και μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό.... κάπως έτσι μπορείς να δώσεις μια λογική στην ένταση και στο ποιόν του έρωτα, όπου η απέραντη αγάπη μπορεί να συνδέεται με τις πιο οδυνηρές μορφές πόνου που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος... όπου η πιο φωτεινή αίσθηση ευτυχίας είναι αγκαλιά με την πιο κατάμαυρη όψη της δυστυχίας.....ο χρόνος περνά, σιγά-σιγά αρχίζεις και τον γνωρίζεις, ώσπου τον γνωρίζεις για τα καλά...ώσπου σε οδηγεί στα πιο όμορφα ξέφωτα της ζωής και του δίνει τη μέγιστη χαρά της διαρκούς δημιουργίας και από την άλλη, μπορεί να σε διαμελίσει, να σε κάνει μόριο...και να συντρίψει την ερωτική μορφή του, βάζοντά σε μέσα σε στα χαοτικά σκοτάδια...που υπάρχει αγάπη... που υπάρχει και πόνος...καταστάσεις έξω απο την κατα την Φυσική "κατάσταση ισορροπίας".....να υπάρχει, να δημιουργείται μια εκρηκτική ένταση των αισθήσεων και των συναισθημάτων και ένα πεδίο σκληρής αντιπαράθεσης μεταξύ μυαλού και καρδιάς.... που ο παράδεισος είναι μαζί με την κόλαση... που ένα βήμα κάνεις και βρίσκεσαι από το φως στο σκοτάδι και αντίστροφα....μέση οδός δεν φαίνεται εφικτή, όπως ο Αριστοτέλης έλεγε στο "η μεσότητα ως η άριστη των αρετών"...και όσο βρισκόμαστε στα χέρια του έρωτα, σε εκρηκτικά σύνορα Χάους και ζωής, καταστροφής και δημιουργίας....δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο του εαυτού σου.....μπορεί να διαφαίνεται μια λύση, αυτή του να ασπαστείς τους όρους του παιχνιδιού του έρωτα και να τον ακολουθείς όπου πάει σαν το μικρό φυλλαράκι, που πάει δω και κείθε από το φύσημα του ανέμου....
μπορούσε να μη γεννηθεί?....μπορούσε να επιλέξει αν θα φτάσει σε αυτή τη σύγκρουση ή αν θα ζούσε μακριά απ' αυτή?....δεν μπορείς να δώσεις απάντηση με ναι-οχι...γιατι εκεί μπορεί να βρεθείς χωρίς να το καταλάβεις με τον πιο απροσδιόριστο τρόπο με ένα βλέμμα, με ένα άγγιγμα, με μια γλυκιά κουβέντα, με ένα σκίρτημα....με.....που ένα τέτοιο ερώτημα δεν έχει κανένα νόημα....
και έρχεται η αγάπη...αυτή που σου δίνει την αμέτρητη ευτυχία, που θέλεις να τη γνωρίσεις, να τη γευτείς, που αρχίζουν και δημιουργούνται μεγάλες εντάσεις πάθους και πόθου, που μπαινεις μέσα σε στροβιλισμούς, που η σκέψη σου αρχίζει και γεύεται τη χαρά της ζωής, που η χαρά γεννάει το έρωτα, έναν έρωτα χαοϊτικό, δημιουργικό, θεϊκό και γήινο....

οπότε δεν τίθεται θέμα επιλογής...γιατί ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του έρωτα....και σε όλη του τη ζωή ζει γι' αυτή τη γεύση, την ονειροπώληση, τη σκέψη....τότε νοίωθει τη γέννησή του.....

...τα μάτια σου μια εξιλέωση...τά γράμματα είναι η αμφισημία του ανικανοποίητου...

να καταλάβεις τον άνθρωπο.....

σε λίγο τελειώνει το καρναβάλι.....κυρίαρχό του η "μάσκα"...... πίσω από αυτή προσπαθείς να δεις και να καταλάβεις τον άνθρωπο.....

καλημέρες ... ....ταιριασμένες

...καλημέρες γκρίζες....ταιριασμένες με τον μουντό-κρύο καιρό...

χωρίς λουλούδια...

σ' ευχαριστώ................

Τα στάχυα είναι χρυσά και απέραντα.....

αφηρημένα ....

πριν πάω για ύπνο, μπήκα μέσα να σε χαϊδέψω, να χαϊδέψω κάπως αφηρημένα το σχήμα της μορφής σου που είχε πάρει ο αέρας....κι όμως απείρως περισσότερο θα προτιμούσα το ζεστό βαθούλωμα του κορμιού σου δίπλα μου στο στρώμα....

δεν στέκεται ούτε ο καπνός όρθιος.............που το μάτι...........

Ξυπνώντας Σ.Κ....

Λίγες σταγόνες ακόμα στα ελάχιστα μαλλιά..... πρόσωπα γυμνά, ανύπαρκτα....δωμάτιο γυμνό, κρεβάτι τυχαίο, .....κορμί γυρτό σα φλούδι, που δεν κρύβει τη στομαχική ψύχωση της λησμονιάς....λέξη καμμιά, πλήρης ανυπαρξία του γύρω και του πέρα....

Ζώντας μονάχα τη στιγμή, που φεύγει....που ξέρουμε πως φεύγει....

http://blog.rls2000.com/wp-content/uploads/2013/10/orange-peel.jpg

σαν άστεγος...

Μια αποτυπωμένη μορφή, με λίγο σπαστό χαμόγελο και τραγουδιστό ψέλλισμα… σε μια μοναχική κοινωνία, ούτε σκύλος, ούτε γάτα είναι γύρο, μόνο μια περιστασιακή αλεπού, που επειδή είναι κάτι που δεν βλέπεις τακτικά, πέφτει πάνω της ένα διερευνητικό βλέμμα… η παρουσία της επιθυμητή…
Πολύτιμοι σύντροφοι, γεμάτοι από αρετές ομορφιά και αγάπη έχουν αρχίσει την εγκατάλειψη… και σαν άστεγος, αρχίζει να ξεχνιέται από πολλούς και από πολλά… εμφανίζεται με διαφορετικότητα μέσα σε μια κανονική ζωή… ξέρει να κοιτά τους ανθρώπους κατάματα, ευθύβολα, χωρίς περιστροφές και ν’ αγαπά πολύ την «οικογένειά» του….
ίσως δεν ξέρει ν’ αγαπά…
ίσως δεν εκτιμά αυτό που έχει…
ίσως δεν έχει ρούχα ζεστά…
ίσως να έχει φίλους που τους «ξεχνά»….
ίσως να θυμώνει χωρίς ιδιαίτερο λόγο….
ίσως να έχει δουλειά και να παραπονιέται…
ίσως δεν έχει απόθεμα ψυχής να δώσει….
Ίσως ν’ αγαπά…

της ψυχής τη μοναξιά....

για μια πρέζα και μια τζούρα.....

Άλλοι σ’ακουμπούν κι άλλοι σ’αγγίζουν....εσύ τα έκανες και τα δύο....

που να κρυφτώ....................
δεν ξέρω ποιό είναι το σωστό, δεν ξέρω ποιό είναι το λάθος, ξέρω μοναχά πως αισθάνομαι, ακουμπώ, αφουγκράζομαι τα κύματα μέσα μου, και τα ακολουθώ, τα εμπιστεύομαι και τα ακολουθώ....

λογικό-παράλογο δεν νοιώθω..νοιώθω μόνο τα βλέμματα των γνωστικών, που μου υπαγορεύουν με το βλέμμα να σταματήσω να ακολουθώ κύματα...να σταματήσω να ακολουθώ θάλασσες, να περπατήσω στη στεριά....

''Είσαι στεριανό όν καλή μου, τα πόδια σου είναι για να ακουμπας στη γη..''

μάζεψε όλα τα σχολια..........βάλτα το ενα διπλα στο αλλο...δεν τελειώνουν...........

.... Billy and .... Frank...

Η αγάπη είναι αγωνία...
Η αγάπη είναι έκσταση...
Η αγάπη είναι απρόβλεπτη, δοκιμαστική, απόλυτα γαλήνια....
Δεν είναι πάντα αυτό νιώθεις, αλλά κάτι που κάνεις....

https://www.amazon.com/Another-Marvelous-Thing-Laurie-Colwin-ebook/dp/B00O1E3YM2

'χω να θυμάμαι, μια αγκαλιά να μη ....

Ένα ..........   κι άλλο ένα , κέρνα με και μένα

απόψε άναψε η ματιά σου, με τύλιξε η φωτιά σου

έχεις στο βλέμμα σου μια θλίψη , πες μου τι σου'χει λείψει

μίλα για τα χαμένα νιάτα, κι αν κουραστείς σταμάτα.

εεεε..... στον παράδεισο μια βόλτα

..............................................

ένα ............. η ζωή μου, καπνός η αντοχή μου

έχει αλλάξει η εποχή μου, μουδιάζει η φωνή μου

η ζάλη μέσα στο ποτήρι , μου κάνει απόψε το χατίρι

ελπίζω σε μια άσπρη μέρα, πρέπει να πάμε παραπέρα

εεεε..... στον παράδεισο μια βόλτα

.....................................................

το μόνο πού'χω να θυμάμαι, μια αγκαλιά να μη φοβάμαι

και ένα μισοσβησμένο χάδι, έχω για φως μεσ΄το σκοτάδι

εεεε..... στον παράδεισο μια βόλτα

ε........................................

και ..... χωρίς τσιγάρο.....

...είναι το ταξίδι που θα κάνεις από εκείνα που δεν θα ξεχάσεις όσο ζεις....

ο κλόουν του κουτσοφλέβαρου.... χρωματίζει τις στιγμές μας.....

το Αξίωμα ......της τέχνης......

τα μικρά και ασήμαντα ......κάνουν όμως τι διαφορά ...

έχουμε λίγο την τάση να παραμελούμε τα μικρά και ασήμαντα καθημερινά πραγματάκια που κάνουν όμως τεράστια διαφορά στην εξέλιξη μιας σχέσης!!!
ποιοί?.....μα εμείς... the men....

..... τα μισά του φεγγαριού....

μέχρι να μας βρει το χάραμα , ...
την ανάσα .......................
......κι έγειρα....................
...............................................
πήρα χρώμα...............................
και απ’ τους χτύπους ............................
μέχρι τα μισά του φεγγαριού , ..........
και το άρωμα .................... μυρίζω...