"....Πέρασ’ ένας χρόνος. Τη Φλώρα δεν την είχε ξεχάσει μα δεν κατέβηκε ξανά στον Πειραιά. Ούτε την ξανάειδε. Της έγραφε ποιήματα, της έγραφε γράμματα θερμά και τα ’κρυβε στο συρτάρι του. Δεν τ’ αποφάσιζε ναν της τα στείλει, ...."
"...Ο Παύλος δεν μπορούσε να νιώσει αυτά τα σιβυλλικά της λόγια. Την παρακάλεσε ναν του μιλήσει ξάστερα. Της το μολόγησε πως τα γράμματα ..."
"Το παγκάκι μας έρμο τ’ αφήσαμε
στις βροχές, στου χειμώνα τ’ αγιάζι,
μα η άνοιξη τώρα σαν πρόβαλε
να το πάλι, σιμά του μας κράζει.
Τα δεντράκια που ησκιώνουν το, δίπλα του
τα ψηλά, τα στητά κυπαρίσσια,
μας καλούνε και τώρα, σαν κι άλλοτες,
σε παλιά μα καινούρια μεθύσια.
Έλα, αγάπη μου, δέξου το κάλεσμα
της γητεύτρας κι ολόχαρης φύσης.
Έλα, ξέρω, μην πεις όχι, ξέρω το:
ένα δείλι θα ’ρθεις —Μην αργήσεις! "
"Σ’ αποζητούσα στη ζωή και σ’ ηύρα στο βιλβίο,
ψυχή πλασμένη από κρίνα και από ατσάλι,
ψυχή αιθερολάμνα κι ονειροπετούσα…
Ω Μούσα, που την άρπα κρους στα αιθέρια πλάτια,
Ω κόρη, που την άρπα ακούς ψηλάθε απ’ τους αιθέρες.
Όνειρο και πραγματικότητα μαζί,
ζωή και ήσκιε,
Έλα, ω δέομαί σου, έλα,
κρούσε την πόρτα μου τη σκεβρωμένη,..."
"..— Αχ, η αγάπη, γιατί να μας έρχεται τόσο αργά, στο βράδιασμα; "
ιλυ.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου