να σε χαϊδεύει η μουσούδα του γραφτού μου....

Όταν ο Ρόμπιν έφτιαξε εκεί
έναν πύργο από πέτρα πάνω απ’ το κενό,
να ατενίζει το νερό,
να τον μαστιγώνει ο ωκεανός
κι αυτή η υγρή και παγωμένη αλμύρα
όλο σταγόνες από τις ράχες των κυμάτων,
ήξερε πως τα χέρια του έκαναν τα βράχια
να φιλήσουν πέτρες για χατίρι της·
της έδωσε κάτι άχρονο, να ζει
μετά από χίλια χρόνια, μετά από εκατό
αιώνες, άφησε κάτι πίσω,
από ευθύνη, μεγαλύτερο από εκείνους,
για εκείνη.

Έτσι κι εγώ. Κουράστηκα να ζω
για μένα. Θέλω να ζω και να πεθαίνω
γι’ άλλον· και να μετρώ τις μέρες,
που απομένουν με την παρουσία,
την απουσία, με την προσμονή να ξαναδώ
το πρόσωπό της·
Ισχνή η ζωή αν δεν μοιράζεσαι
τον χαλασμό της·
Κι ό,τι προλάβει να χτιστεί
όταν μισή μένει η ζωή
είναι πολύτιμο· να το στεριώσω πρέπει,
χρόνο το χρόνο, να το λαξεύσω
πέτρα την πέτρα, λέξη τη λέξη.
για να αντέξει όλες τις ράχες των κυμάτων
και την αλμύρα του γκρεμού
που χάσκει εμπρός μας·
για ν’ αφήσω κάτι
από μένα, μεγαλύτερο από εμάς,

για σένα......

Ιλυ.....