Αγριοκόριτσό μου......

κι εδώ επιζούμε, 

αγνοί, με την αγνότητα που εμείς δημιουργήσαμε, 

ευρύτεροι από τη γη που δεν κατάφερε να ξεστρατίσουμε, 

ειώνιοι σαν τη φωτιά που καίει 

όσο η ζωή διαρκεί....

μια ερωτική νοσταλγία, τροφοδοτούμενη και από τις καλοκαιρινές μέρες και νύχτες που είναι γεμάτες ερωτική διάθεση, που οι παρεμβάσεις της ερωτικής ποίησης στην ψυχή μου, είναι τόσο βαθιές, τόσο ανεξίτηλες, σαν να μην τόλμησε ποτέ κανείς άλλος να ερωτευτεί, που αδυνατώ να τις συνειδητοποιήσω.....

Αγριοκόριτσό μου, 

έχουμε ανάγκη να ανακτήσουμε τον χρόνο και να πάμε προς τα πίσω, 

στην απόσταση των ζωών μας, φιλί-φιλί, 

μαζεύοντας από κάποιο μέρος ό,τι δώσαμε χωρίς χαρά, 

ανακαλύπτοντας σε κάποιο άλλο το μυστικό δρόμο που έφερνε τα πόδια σου κοντά στα δικά μου, 

και έτσι κάτω από το στόμα μου 

ξαναβλέπεις το ανικανοποίητο φυτώριο της ζωής σου 

να απλώνει τις ρίζες του προς την καρδιά μου που σε περίμενε.

Και μία-μία οι νύχτες ανάμεσα στις πόλεις μας τις χωριστές 

προστίθενται στη νύχτα που μας ενώνει.

Το φως της κάθε μέρας, 

η φλόγα του ή η ανάπαυσή του μας δίνονται, βγαίνοντας από τον χρόνο, 

και έτσι

ξεθάβεται στη σκιά ή στο φως ο θησαυρός μας, 

και έτσι φιλούν τη ζωή τα φιλιά μας.

Ολος ο έρωτας στον έρωτά μας περικλείεται, 

όλη η δίψα τελειώνει στην αγκαλιά μας.

Να ’μαστε τελικά εδώ πρόσωπο με πρόσωπο, 

συναντηθήκαμε, δεν έχουμε χάσει τίποτα.

Διατρέξαμε ο ένας τον άλλον με τα χείλη, 

αλλάξαμε χίλιες φορές μεταξύ μας το θάνατο και τη ζωή, 

όλα αυτά που κουβαλούσαμε σαν νεκρά μετάλλια τα πετάξαμε στον πάτο της θάλασσας, .....

Αρχίζουμε ξανά, τελειώνουμε ξανά, θάνατο και ζωή.

Και εδώ επιζούμε, 

αγνοί, με την αγνότητα που εμείς δημιουργήσαμε, 

Ευρύτεροι από τη γη που δεν κατάφερε να ξεστρατίσουμε, 

αιώνιοι σαν τη φωτιά που καίει 

όσο η ζωή διαρκεί...

Πάμπλο Νερούδα

Ιλυ............                                .