διάφανοι....

 ...ουρανέ....άλλοτε η ελπίδα φεγγοβολούσε στα χέρια

κοιτάζω το σώμα βρίσκω τ’ όνειρο

πάει κι η αγάπη, χάνεται, σαν το νερό στην πέτρα.....

τι είναι πια ένα δέντρο, τι είναι τ’ ασημένια φύλλα;

μέσ’ στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι.....

απ' τη συλλογη "η έλαφος των άστρων", Ν. Καρούζος

διάφανοι....

ποιητικές, από αποκόμματα μιας τεμαχισμένης αλήθειας....ποίηση....ειναι που καλείται να επαναφέρει μιαν άλλου τύπου ενότητα, να υπενθυμίσει το χαμένο ολόκληρο και αναλαμβάνοντας τη συναρμογή των φραγμέντων να οδηγήσει στην ακεραιότητα....έχω πάρει μεγάλη ανθρωπινη αγάπη από Άνθρωπο που μέχρι δέκα χρόνια πριν ήμασταν τελείως άγνωστοι, όπως άγνωστη ήταν και η δυναμική που έφερε ο καθένας μας στον τρόπο αποτύπωσης στο χαρτί της προσωπικής του ανάγνωσης του κόσμου και του εαυτού...