με κοιτάζει, την κοιτάζω, της τραγουδάω μιά στροφή πλακιώτικη: «έχει μπλέξει το φεγγάρι στης γαζίας το κλωνάρι»... σε σκέπτομαι και σου μιλώ... δεν έχω άλλον να τα πω... άκου λοιπόν.... στο φυσικό του το ’χει το φεγγάρι ν’ αλλάζει τις νύχτες όψη και πότε μοιάζει φουντωτό δεντρί... και πότε στο γλυκό σου πρόσωπο... στην τωρινή μορφή του ζει ό,τι εμείς αφήσαμε στη μέση!.., και να το πάλι το φεγγάρι παιχνιδιάρικο και ερωτικό: παίζει... μέσα στην κληματαριά, που ’ναι να το πιεις αλήθεια στο ποτήρι...γιατί φέγγει δίπλα σ’ ένα παραθύρι.... δικό μου το φεγγάρι μου, δικό μου και το παραθύρι. πόσο σ’ αγαπώ, ολόκληρο και μισό και φωτεινό και σκοτεινό και αφανές και φανερό. στη χάση σε γυρεύω σαν τρελός, στη φέξη σε λατρεύω πιο πολύ.... είπα, και κατέβηκα απ’ τη σκάλα, ακολουθούμενος από τον «τοίχο» που τόση ώρα του μιλούσα και τα ξωτικά, ξωτικό κι εγώ...
Ιλυ..παίξε Πλακιώτικη κιθάρα, παίξε για μάτια και για χείλια, για κάποια γρίλια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου