το σ’ αγαπώ είναι φωτιά και όχι δυο λέξεις....θέλει να πέσεις στην φωτιά και να χορέψεις....το σ’ αγαπώ το ξέρεις, το βλέπεις στα μάτια....η αγάπη μου σαν ουρανός απέραντη, γεμάτη φεγγάρια για να έχεις στον δρόμο σου φως....
ιλυ..................................................
με κοιτάζει, την κοιτάζω, της τραγουδάω μιά στροφή πλακιώτικη: «έχει μπλέξει το φεγγάρι στης γαζίας το κλωνάρι»... σε σκέπτομαι και σου μιλώ... δεν έχω άλλον να τα πω... άκου λοιπόν.... στο φυσικό του το ’χει το φεγγάρι ν’ αλλάζει τις νύχτες όψη και πότε μοιάζει φουντωτό δεντρί... και πότε στο γλυκό σου πρόσωπο... στην τωρινή μορφή του ζει ό,τι εμείς αφήσαμε στη μέση!.., και να το πάλι το φεγγάρι παιχνιδιάρικο και ερωτικό: παίζει... μέσα στην κληματαριά, που ’ναι να το πιεις αλήθεια στο ποτήρι...γιατί φέγγει δίπλα σ’ ένα παραθύρι.... δικό μου το φεγγάρι μου, δικό μου και το παραθύρι. πόσο σ’ αγαπώ, ολόκληρο και μισό και φωτεινό και σκοτεινό και αφανές και φανερό. στη χάση σε γυρεύω σαν τρελός, στη φέξη σε λατρεύω πιο πολύ.... είπα, και κατέβηκα απ’ τη σκάλα, ακολουθούμενος από τον «τοίχο» που τόση ώρα του μιλούσα και τα ξωτικά, ξωτικό κι εγώ...
Ιλυ..παίξε Πλακιώτικη κιθάρα, παίξε για μάτια και για χείλια, για κάποια γρίλια...
μια θα πετάω στα ψηλά
μια θα θα βουτώ στα βάθη
πως περπατούνε στη στεριά
δε λέει η καρδιά να μάθει.
μια θα πετάω στα ψηλά
μια θα θα βουτώ στα βάθη
πως περπατούνε στη στεριά
δε λέει η καρδιά να μάθει....
Ιλυ.. καρδιά μ...
όπου κι αν γυρνούσα εσένα ζητούσα
στα όνειρα τα χίλια μου σε γύρευαν τα χείλια μου
σε γύρευε η ψυχή μου και πόθοι κρυφοί μου
πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα
πριν να γνωρίσω εσένα που πρόσμενα καιρό...
Ιλυ.......
εεεε παλεύω με τα κύματα
εεεε τα βάζω με τη θάλασσα
εεεε τα βάζω με τον ουρανό.....
αντιλαλούν οι ρεματιές όταν αναστενάζω
και απ' την καρδιά μου βγαίνουν φωτιές για σένα όταν σπαράζω....
Ιλυ........
να ακούς τις σκέψεις της ψυχής σου, είναι οι αναπνοές της καρδιάς σου...
Ιλυ.........
Yesterday, when I was young
The taste of life was sweet....
How the years have ran away....
κι εδώ επιζούμε,
αγνοί, με την αγνότητα που εμείς δημιουργήσαμε,
ευρύτεροι από τη γη που δεν κατάφερε να ξεστρατίσουμε,
ειώνιοι σαν τη φωτιά που καίει
όσο η ζωή διαρκεί....
μια ερωτική νοσταλγία, τροφοδοτούμενη και από τις καλοκαιρινές μέρες και νύχτες που είναι γεμάτες ερωτική διάθεση, που οι παρεμβάσεις της ερωτικής ποίησης στην ψυχή μου, είναι τόσο βαθιές, τόσο ανεξίτηλες, σαν να μην τόλμησε ποτέ κανείς άλλος να ερωτευτεί, που αδυνατώ να τις συνειδητοποιήσω.....
Αγριοκόριτσό μου,
έχουμε ανάγκη να ανακτήσουμε τον χρόνο και να πάμε προς τα πίσω,
στην απόσταση των ζωών μας, φιλί-φιλί,
μαζεύοντας από κάποιο μέρος ό,τι δώσαμε χωρίς χαρά,
ανακαλύπτοντας σε κάποιο άλλο το μυστικό δρόμο που έφερνε τα πόδια σου κοντά στα δικά μου,
και έτσι κάτω από το στόμα μου
ξαναβλέπεις το ανικανοποίητο φυτώριο της ζωής σου
να απλώνει τις ρίζες του προς την καρδιά μου που σε περίμενε.
Και μία-μία οι νύχτες ανάμεσα στις πόλεις μας τις χωριστές
προστίθενται στη νύχτα που μας ενώνει.
Το φως της κάθε μέρας,
η φλόγα του ή η ανάπαυσή του μας δίνονται, βγαίνοντας από τον χρόνο,
και έτσι
ξεθάβεται στη σκιά ή στο φως ο θησαυρός μας,
και έτσι φιλούν τη ζωή τα φιλιά μας.
Ολος ο έρωτας στον έρωτά μας περικλείεται,
όλη η δίψα τελειώνει στην αγκαλιά μας.
Να ’μαστε τελικά εδώ πρόσωπο με πρόσωπο,
συναντηθήκαμε, δεν έχουμε χάσει τίποτα.
Διατρέξαμε ο ένας τον άλλον με τα χείλη,
αλλάξαμε χίλιες φορές μεταξύ μας το θάνατο και τη ζωή,
όλα αυτά που κουβαλούσαμε σαν νεκρά μετάλλια τα πετάξαμε στον πάτο της θάλασσας, .....
Αρχίζουμε ξανά, τελειώνουμε ξανά, θάνατο και ζωή.
Και εδώ επιζούμε,
αγνοί, με την αγνότητα που εμείς δημιουργήσαμε,
Ευρύτεροι από τη γη που δεν κατάφερε να ξεστρατίσουμε,
αιώνιοι σαν τη φωτιά που καίει
όσο η ζωή διαρκεί...
Πάμπλο Νερούδα
Ιλυ............ .
στο λιμάνι αράζει η σκούνα
για να μην τη βρει φουρτούνα,
κι εγώ μες στα δυο σου μάτια
για να μην κοπώ κομμάτια.
σ’ αγαπώ και δεν το κρύβω
κι ας πεθαίνω λίγο-λίγο......
Ily.....
...ουρανέ....άλλοτε η ελπίδα φεγγοβολούσε στα χέρια
κοιτάζω το σώμα βρίσκω τ’ όνειρο
πάει κι η αγάπη, χάνεται, σαν το νερό στην πέτρα.....
τι είναι πια ένα δέντρο, τι είναι τ’ ασημένια φύλλα;
μέσ’ στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι.....
απ' τη συλλογη "η έλαφος των άστρων", Ν. Καρούζος
διάφανοι....
ποιητικές, από αποκόμματα μιας τεμαχισμένης αλήθειας....ποίηση....ειναι που καλείται να επαναφέρει μιαν άλλου τύπου ενότητα, να υπενθυμίσει το χαμένο ολόκληρο και αναλαμβάνοντας τη συναρμογή των φραγμέντων να οδηγήσει στην ακεραιότητα....έχω πάρει μεγάλη ανθρωπινη αγάπη από Άνθρωπο που μέχρι δέκα χρόνια πριν ήμασταν τελείως άγνωστοι, όπως άγνωστη ήταν και η δυναμική που έφερε ο καθένας μας στον τρόπο αποτύπωσης στο χαρτί της προσωπικής του ανάγνωσης του κόσμου και του εαυτού...
....την ώρα που σε είδα, μπροστά μου να περνάς.....
...από την ώρα που σε είδα, μπροστά μου να περνάς,
άλλαξαν όλα τώρα, εσύ με κυβερνάς..
ποτέ μου δεν λογάριασα, του έρωτα τις μπόρες,
μα πάντα ήμουνα σωστός, τις δύσκολες τις ώρες.....
Ιλυ.........από την ώρα που σε είδα....
ο έρωτας είναι ένα από τα πιο ισχυρά συναισθήματα που, όταν κυριεύει την ψυχή του ανθρώπου, φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί να του σταθεί εμπόδιο...ανεξάρτητα από την έκβασή του, κάθε μεγάλος έρωτας θα αποτελεί πάντα ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια στη ζωή μας.....
Ιλυ...........
ο Κάφκα είναι ένας παραβολέας - ένα αφηγηματικο παράσιτο που μπαίνει στο μυαλό σου και μιλάει πάνω στα λόγια.... του Κάφκα, επιμενωντας πως ο Κάφκα δεν μίλησε ποτέ....
