μεταξύ μας....

 

απλά εμφανίζεται.....

 

καλημέρα ΟΜΟΡΦΙΆ....

...

Ιλυ... είναι αλήθεια....

...

ο κρυμμένος σου εαυτός....

ίσως ίσως μια μέρα να ξεφύγεις απ' το μέλλον που σου φτιάξανε 

ίσως ίσως μια μέρα πλησιάσεις τον κρυμμένο σου εαυτό....

Ιλυ.......

 

ειναι ωραία ....

ειναι ωραία ....
Μια μορφή που δεν την ξεχνώ
Ένα όνειρο μαγεμένο
Που ζητώ να το ξαναδώ να το ξαναδώ ειναι μια οπτασία οπτασίαα
Κι είναι μια νοσταλγία
Για την καρδιά μου που δεν ξεχνά...

Δεν ξεχνώ το γλυκό τησ το βλέμμα

Κι η καρδιά μου βαθιά πονά...

...Ένα όνειρο μαγεμένο
Που ζητώ να το ξαναδώ να το ξαναδώ...
...

βλέμματα....

 

 

σε αγγέλους έδωσα νερό....

 Μάρτυς μου ο Θεός πως σε φίλησα
Άδεια μου μορφή σε προσκύνησα
Αγκάλιασα τον ουρανό
Να μη σε βρει ποτέ βροχή
Σε αγγέλους έδωσα νερό
Να λέν' για εσένα προσευχή
Σαν κρυφό μυστικό
Όπου και αν με πας θα σε ακολουθώ
Σαν πνοή σε ζητώ
Για κάθε που γελάς φορά σου τραγουδώ...

Ιλυ...

 

 

 

...ιλυ...

 

Ιλυ.....

είν' όμορφη η ζωή....

δες τον ήλιο μ' άλλα μάτια
κάπου εδώ στη γη

πολλές καρδιές βαθιά έχουν μια πληγή
σου λέω η ζωή
πως είναι απέραντη ομορφιά
δες είμαι δίπλα σου εγώ
το σκοτάδι θα τελειώσει
θα περάσει η συννεφιά
αν βρέξει μια βροχή
λευκό γυμνό το λουλουδάκι ανθεί
μας λεν' ό, τι αγαπάμε
ζωντανό πως μένει στην καρδιά
είν' όμορφη η ζωή

τραγούδα το κι εσύ...

Ιλυ....

 

 

 

κόμισα Σάλβι- Σκαραμπέλι.....

 Χένρι Τζέιμς

Το Ημερολόγιο ενός Πενηντάρη (και κάτι)

Μετ. Μιχάλης Παπαντωνόπουλος

Εκδ. Εκάτη 2014

Ο Απρίλιος είναι ο γενέθλιος μήνας του Χένρι Τζέιμς. Συγκεκριμένα γεννήθηκε στις 15 Απριλίου του 1843. Και ο Απρίλιος είναι ο πιο σκληρός μήνας, λέει ο Έλιοτ, και θα επιβεβαιώσει τη φήμη του, φέρνοντας στην επιφάνεια μια παλιά ιστορία, στης οποίας τα κρόσσια αιωρούνται πολλά αναπάντητα ερωτηματικά. Και αυτό που εκκρεμεί επί είκοσι επτά χρόνια, επανακάμπτει σαν ψυχολογική έρευνα.

Στο Ημερολόγιο ενός Πενηντάρη οι καταγραφές αρχίζουν στις 5 Απριλίου του 1874, στη Φλωρεντία, και σταματούν στις 22 Απριλίου του 1877. Συνολικά περιλαμβάνονται δεκαοχτώ καταγραφές. Οι δεκαέξι γίνονται τον Απρίλιο, Μάιο, Δεκέμβριο του έτους 1874 και δύο ακόμα τον Απρίλιο του 1877. Από τον τίτλο φαίνεται ποιος είναι ο γράφων και ποια ηλικία έχει.

Βρισκόμαστε στην Ιταλία. Συγκεκριμένα στη Φλωρεντία. Εκεί καταφθάνει ένας άντρας μετά από είκοσι επτά χρόνια και τα πάντα του φαίνονται όμοια, όπως τότε. Πότε; «Η φαντασία μου κάνει έναν ολόκληρο κύκλο για να επιστρέψει στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε». Το «απ’ όπου ξεκίνησε» είναι το τότε, η γνωριμία του με την κόμισα Σάλβι- Σκαραμπέλι και ο «ολόκληρος κύκλος» είναι το τότε ιδωμένο με τα μάτια του τώρα. Στο τώρα ανήκει ένας νεαρός Άγγλος ερωτευμένος με την κόρη της κόμισσας. Τα σημεία όλα βρίσκονται σε πλήρη αντίστιξη: ο χώρος, η βίλα, το σαλόνι, οι φίλοι, οι δύο άντρες, η κόμισσα, η κόρη της· «μάνα και κόρη μοιάζουν σαν δυο μαντόνες του Αντρέα ντελ Σάρτο». Εκείνο όμως που αισθητά κλέβει τις εντυπώσεις είναι η ατμόσφαιρα της αιώνιας αυτής πόλης, η θεατρικότητά της, η άνεση με την οποία απλώνει τις ομορφιές της στις όχθες του ποταμού. Είναι ο Άρνος που κυλάει τα νερά του ήσυχα μπροστά από τα παλάτια της πόλης, το χρώμα των βουνών και το φως του ήλιου, τα μουσεία και τα πορτρέτα των ωραίων φλωρεντινών κυριών, οπότε οι μνήμες, που σε «κάποιες κρύπτες είχαν βρει καταφύγιο», θα επανακάμψουν κι εκεί κοντά στη γέφυρα που ο Δάντης συνάντησε την Βεατρίκη, ο γράφων θα συναντήσει ένα κοριτσάκι, άγγελο και μίζα εκκίνησης της μνήμης.

Η επίσκεψη στη βίλα θα ξυπνήσει στον μεγάλο κύριο την περιέργεια για το ποια έκβαση θα έχει η ιστορία του νεαρού Άγγλου με την κόρη. Η νέα σχέση κρίνεται σε σχέση με την παλιά – φόντο και εξέλιξή της. Ο περιγράφων λεπτομερώς παρατηρεί ότι, στο σαλόνι της κόρης, η κόρη αποτελεί την επιβίωση της μητέρας: λεπτεπίλεπτη σαν δαντέλα, κοκέτα, με τρομερή αυτογνωσία, μάγισσα, γητεύτρα, ξελογιάστρα, θεατρίνα, υποκρίτρια. Μίγμα επικίνδυνο άρα παγίδα, πράγμα που τον είχε οδηγήσει στην υπαναχώρηση και υποχώρηση. Ο ηλικιωμένος κύριος υποστηρίζει ότι η φυγή του τότε ήταν σοφία, ενώ η νεαρή κόμισσα την κρίνει τώρα ως δειλία και άλλοι ως απλώς «λανθασμένη». Ήταν όμως έτσι; Πολλά θέματα θα προκύψουν. Ένας άντρας αντιμέτωπος με τη μοίρα του, τη γυναίκα, το γάμο, την ευτυχία και την απορία για το αν σωστά έπραξε ή όχι. Το ερώτημα που δεν απαντήθηκε ακόμα θα επανακάμψει υπό το φως της νέας σχέσης. Και μαζί με αυτό θα προκύψουν και άλλα: Γιατί δεν παντρεύτηκε; Γιατί δεν ενδιαφέρθηκε για άλλη γυναίκα… όπως για κείνη; Γιατί η «καθιστή Μαντόνα» του Ραφαήλ του θυμίζει «εκείνη» αφού δεν μοιάζουν καθόλου οι δυο τους; Και ο φόβος του θανάτου; Είναι ο θάνατος το τέλος της καλλιτεχνικής επεξεργασίας της ζωής; Η κατάληξη της σχέσης της νεαρής κόμισσας θα φωτίσει τη σχέση του ηλικιωμένου κυρίου με τη μητέρα της;

Το Ημερολόγιο ενός πενηντάρη αποτελεί την περίληψη μιας ευρύτερης θεματολογίας που θα αναπτυχθεί σε άλλα έργα του Τζέιμς, τα οποία «ξαναζωντανεύουν σαν να ήταν γραμμένα με συμπαθητική μελάνη». Μόλις τα κοιτάξεις κάτω από το φως τα γράμματα αναδύονται. Οι αναμνήσεις ξυπνούν, οι σκέψεις ορμούν, τα πάντα επανεξετάζονται. Ο γράφων σκέφτεται: «Όταν ένας άνθρωπος φτάνει τα πενήντα δύο του χρόνια, δίχως να βρίσκεται σε κακό χάλι- όταν είναι ικανοποιητικά υγιής, επαρκώς τυχερός, ηθικά εύτακτος, και απολύτως απαλλαγμένος από τους ενοχλητικούς φίλους και συγγενείς- υποθέτω πως, τουλάχιστον από αβρότητα, υποχρεούται να θεωρεί τον εαυτό του ευτυχή». Άρα το πλήρωμα του χρόνου με όποιες απώλειες, φέρνει σοφία και σοφία είναι η αυτάρκεια στο παρόν. Ο στοχασμός του δεν μας είναι άγνωστος. Σκέφτομαι μάλιστα πως η φράση του «Ταξίδεψα πολύ, εργάστηκα σκληρά, έζησα σε απάνθρωπα κλίματα και σχετίστηκα με κουραστικούς ανθρώπους» δεν απέχει πολύ από μια ανάλογη φράση του Γιώργου Σεφέρη ο οποίος κατέγραφε: «Ταξίδεψα κουράστηκα κι έγραψα λίγο/ μα συλλογίστηκα πολύ το γυρισμό, σαράντα χρόνια». Ο γυρισμός θα φέρει την απάντηση στο μετέωρο ερώτημα; Γιατί επιστρέφει ο ήρωας εκεί; Αν αυτό που συντηρεί τη νεότητα είναι η συντήρηση της ίδιας της νεότητας, τότε ο ένας άντρας είναι η νεότητα του άλλου; Δύσκολη απάντηση.

Ο συγγραφέας μας ενημερώνει ότι έχει βιώσει τη βαθιά απορία, την απύθμενη οδύνη, ότι ζει στο παρελθόν, πηγαίνει στις γκαλερί, στα παλιά ανάκτορα, στις εκκλησίες, στα μουσεία. Εκεί πήγαινε με την μητέρα της σημερινής κόμισσας. Η κόμισσα έμεινε χήρα και ξαναπαντρεύτηκε. Μια μονομαχία βρίσκεται πίσω από τον νεκρό σύζυγο. Ένας ερωτευμένος εραστής έχει βγάλει στην άκρη τον μισητό αντίζηλο-σύζυγο. Η κόρη έμεινε χήρα και ξαναπαντρεύτηκε επίσης. Το δεύτερο ζευγάρι ευτυχεί. Ο ένας στους δύο κερδίζει. Η τελευταία καταγραφή στο Ημερολόγιο σύρει ένα πλήθος νέων γοητευτικών ερωτημάτων, κλονίζοντας και την εμπιστοσύνη που παρέχουν στον μεγάλο κύριο τα πενήντα δύο του χρόνια και η απόσταση από τα γεγονότα. Τελικά, τίποτα δεν έχει απαντηθεί και όλα τα ερωτήματα στροβιλίζονται στον ατέρμονα κοχλία, συμμετέχοντας στο αέναο παιχνίδι της ζωής, που ανανεώνει το αίνιγμά της.

Ιλυ........

 

 

μόνο.....

 δεν μετανιώνω που αγάπησα εσένα μόνο......δεν μετανιώνω που μόνο εσένα αγαπώ.....

ιλυ.....................

 

αλλού κι αλλιώτικα...

ζούμε αλλού και κάπου αλλού υπάρχουμε,
αλλού κι αλλιώτικα μιλάμε και αγαπάμε,
αλλού είναι η σκέψη μας κι ολόκληρη η ζωή μας....

Ιλυ.....

άρχισε...δεν άρχισε....

"ο ανεκπλήρωτος πόθος αφήνει μια τέτοια κληρονομιά που η εκπλήρωσή του δεν μπορεί να τη φανταστεί ούτε στα πιο τρελά της όνειρα..."

τι μπορεί να εννοεί η περικοπή αυτού του κειμένου?....μπορεί να οφείλεται σε μεταφραστή της "πλάκας" ή σε θολή και σκοτεινή έκφραση του συγγραφέα...μερικές φορές έρχεσαι σε απογοήτευση από τέτοιες θαμπές εκφράσεις βιβλίων.....

"Ότι αρχίζει θα τελειώσει, ότι δεν αρχίσει, δε θα τελειώσει και ποτέ. Έρωτας δεν είναι μόνο ότι εκπληρώθηκε – είναι και ό,τι πόθησες. Ίσως γι’ αυτό μας τρώνε για πάντα οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Δεν πεθαίνουν γιατί δεν κατάφεραν να γεννηθούν"

Καβάφης Κ.

ily.............................................

 

Jasmin....

να με θυμάσαι όταν κοιμάσαι.....

Ιλυ.....

και τα δέντρα ...

κάποτε, αλλάζουν γνώμη και τα δέντρα, αφήνουν αναίτια κάποιο κλαδί τους να ξεραθεί, στρέφουν αλλού τους χυμούς τους, δίνοντας δύναμη σε άλλα κλώνια....έρχεται έπειτα ο Χειμώνας, να κρίνει.......

Ιλυ.........

 

waiting for the miracle...

Baby...I've been waiting night and day
I waited half my life away
I waited half my life away
I was waiting For the miracle...
I know you really loved me...
I'm up there waiting, for the miracle...
When you're begging for a crumb
I dreamed about you, baby
We've been alone too long
Yeah let's do something crazy,
Something absolutely wrong
While we're waiting
For the miracle,

Ily........

θέλω να κοιμηθώ μαζί σου, θέλω να κοιμηθώ ηρεμα, χωρις όνειρα.....

μόνο με 10 sec αγκαλιάς...

η αγκαλιά βελτιώνει τις κοινωνικές δεξιότητες,
καταπολεμά το στρες,
ενθαρρύνει την εμπιστοσύνη,

μετά μπορείς να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να γελάς....θα αισθανθείς όμορφα....θα έχεις κάτι καλό για σένα, για να έχεις και κάτι καλό να δώσεις....

μία αγκαλιά μέσα στην ημέρα μας χαρίζει μία καλύτερη ζωή...

βοηθά στο «δέσιμο» του άνδρα με τη γυναίκα...

ily..........................

μιά αγκαλιά......ένας μικρός παράδεισος....

 

 

τα ανέγγιχτα.....

εκείνα τα ανέγγιχτα που τα είχες πάντα εκεί ψηλά στο προσκυνητάρι της ψυχής σε κοιτάζουν με προσδοκία, θέλουν να έρθουν μαζί σου.....εξαπτέρυγα προστασίας....

σκάβοντας μεσα σου και εξω μπορεις να μαθεις για σένα και οτι άλλο ομορφαίνει τη ζωή....ειτε αυτο ειναι πραγματικοτητα, ειτε μια ψευδαίσθηση....εδώ μιλάει η ομορφια της σιωπης.....πως ν' αντέξεις με τόσες ακυρώσεις, για εκείνες τις γεύσεις, τις μυρωδιές.....

Ιλυ...........

 

η ζωή είναι όνειρο....

 

 

καλημερα Ζωή ...ξημερωσε...

πως να στο πω πιο καθαρα πως σαγαπώ,
κάθε στιγμή, κάθε λεπτό σ' αναζητώ,
και όταν πλακώνει παγωνιά μεσ' την καρδιά μου
σπιθα η ανάσα σου που ανάβω τη φωτιά μου.....
Καλημερα Ζωή μου....
Ιλυ........

 

ετσι απλά....

 

στριμωγμένα....

 

χειρονομία.....

 

έκφραση μιας χειρονομίας....

που είσαι Ομορφιά μου ..?

...

Ιλυ.....

στο σώμα....

 

απο σίγμα.....

Σε συναντώ…
Σε ακούω…
Σου μιλάω…
Σε αγκαλιάζω…
Σε φιλάω …
Σε έχω…
Σε σφίγγω…
Σε αιχμαλωτίζω…
Σε απορροφώ…
Σε πνίγω…
Σε αγαπώ......

σαν γίνονται ......είναι και αυτα αγάπη!!!...

«Εγώ ειμί ο ων» (Έξοδος, 3 14)

στοχασμοί...

"...πολλά απ' όσα ήθελες και δεν μπόρεσες. Περισσότερα όσα μπορούσες και δεν θέλησες. Και ακόμη περισσότερα όσα δεν θέλησες και που έπρεπε και να θελήσεις και να μπορέσεις..."

"Να δημιουργείς σαν αθάνατος και να ζεις σαν ετοιμοθάνατος, αλλά αυτό το πήγαινε-έλα τι δύσκολο που είναι!"...

Ιλυ.............

για σένα που.....

 

για σένα που πάντα χαμογελάς και καλημερίζεις απ' την καρδιά σου....που πάντα έχεις μια γλυκια κουβεντα να δώσεις, που έχεις μια ψυχή γεμάτη ήλιο...

Ιλυ......

γοητεία....

 

γοητευμένος απ' τη γοητεία....

Ιλυ.....σωστά ή λανθασμένα....

 

 

αστερι...

 

καλό βράδυ Αστέρι μου....

αν είσαι....

 

 

 

η μελιά φωνή σου....

όταν είχαμε αποκτήσει τον δικό μας σφυγμό, που είχαμε μάθει να επικοινωνούμε ακόμα και χωρίς λεκτικά σήματα, τότε συνεχιζαμε και στη μάχη της σχέσης από απόσταση με δυνατά εφόδια....άκουγα τη μελιά φωνή σου και άντεχες ν' ακούς τα κρύα αστεία μου...πολλές φορές δεν χρειαζόταν να πούμε τίποτε απολύτως.,.ακόμα κι ένας ψίθυρος στο σκοτάδι ήταν αρκετός.....

η απόσταση όμως, αργά ή γρήγορα, έγινε αισθητή......

Ιλυ..........

 μονο εκεινος που αγαπά νοιώθει την ευτυχία που του σκεπάζει τον καϋμο τσ' αγάπης του η λατρεία...

Καλημέρα μεγάλη μου λατρεία

...ιλυ.....

σου λείπει?......

 Σε ποιο επίπεδο σου λείπει περισσότερο ο άλλος; «Νομίζω σε όλα. Σε διαφορετικές φάσεις της ζωής σου έχεις ανάγκη διαφορετικά πράγματα. Όταν έχεις μια πολύ πιεστική καθημερινότητα και κάνεις πολλά μέσα στη μέρα, δεν το καταλαβαίνεις τόσο πολύ. Θα το καταλάβεις το βράδυ, στο σπίτι, όταν ξαπλώσεις, ή όταν έχεις τελειώσει με τις δουλειές και παίρνεις αγκαλιά το μαξιλάρι σου. Σίγουρα σου λείπουν και τα καθημερινά πράγματα. Σκέφτεσαι αν αξίζει όλη αυτή η κατάσταση, να θέλω να βλέπω τον άλλον και για τους χ-ψ λόγους να μην μπορώ....

Ιλυ...........

 μια Καλημερα  μοναχά αν θα .ου πεις καρδούλα μου, θα τρελαθώ απ' τη χαρά, θ' αγγίξω τ' όνειρό μου...

Ιλυ...

ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο...

ο μόνος πραγματικός μας χρόνος είναι αυτός της απόλαυσής μας, οφείλουμε στον εαυτό μας να λέμε όχι συχνά, κάνοντας πράγματα που μας ευχαριστούν...ευτυχία είναι να έχει κανείς τη σιγουριά ότι βρίσκεται στο σωστό δρόμο.....

συχνά δεν θέλουμε να ξέρουμε αν δεν μας αγαπούν, έχουμε την ανάγκη να ταξιδεύουμε αθώοι σε ψέματα...αυτό μας δίνει δύναμη, κάτι που θα μας στερούσε η γνώση της ενδεχόμενης έλλειψης αγάπης....

ακροβατούμε ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα...ανάμεσα στο πάντα και στο ποτέ....σαν το παραμύθι, που έχει και μια δόση πραγματικότητας, αλλά και αντίστροφα, η πραγματικότητα έχει και μια δόση παραμυθιού, στοιχεία που είναι συστατικά της τέχνης της ζωής....

«ήτανε μια φορά «μια φορά» που από το πολύ που τη διηγήθηκαν ακούστηκε τόσες φορές… που έγινε πραγματικότητα».....

Ιλυ...........τόσες πολλες φορές......που έγινε πραγματικότητα....

έτσι αισθανόταν.....

 

κρίθηκαν ......

λιγο διαφορετικό από το εξωφυλλο του συγγραφέα Κωστα Αρκουδέα.......

 Από την πληθώρα των απαγορευμένων βιβλίων που εμφανίστηκαν τους τελευταίους δύο αιώνες νιώθει κανείς πως κάτι έχει αλλάξει. Λες και μια ομάδα προικισμένων με εξαιρετικές ικανότητες ανθρώπων έβγαλε ξαφνικά γλώσσα, αμφισβητώντας θέματα τα οποία μέχρι πρότινος θεωρούνταν ταμπού. Συγγραφείς που κρίθηκαν επικίνδυνοι και τιμωρήθηκαν από τους φύλακες της μιας και μοναδικής αλήθειας - της σιωπής των τυράννων. Αναιδείς Ρώσοι σαν τον Λέοντα Τολστόι και τον Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, αθυρόστομοι Ιρλανδοί σαν τον Όσκαρ Ουάιλντ και τον Τζέιμς Τζόυς, Λατινοαμερικάνοι αντάρτες σαν τον Πάμπλο Νερούδα και τον Χούλιο Κορτάσαρ, Νοτιοαφρικάνοι ακτιβιστές σαν τον Αντρέ Μπρινκ και τη Ναντίν Γκόρντιμερ, διαβόητοι αιρετικοί σαν τον Φραντς Κάφκα και τον Σαλμάν Ρούσντι, ασύδοτοι πορνογράφοι σαν τον Ντ. X. Λώρενς και τον Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ, ψευδοπροφήτες του μέλλοντος σαν τον Άλντους Χάξλεϋ και τον Ρέυ Μπράντμπερυ, γνωστοί εξωμότες σαν τον Ηλία Πετρόπουλο.

Πέντε ήπειροι, τέσσερα είδη λογοκρισίας, τρεις χρόνοι, δύο αντίθετοι πόλοι και μια αρμαθιά από λογοτέχνες συνθέτουν αυτό το ευρηματικό παζλ. Η τέχνη συγχωνεύεται με την πραγματικότητα σε έναν απέραντο κυματισμό. Οι ζωές των συγγραφέων εμφιλοχωρούν στα κείμενά τους σχηματίζοντας διαφορετικές στρώσεις ανάγνωσης, με συνέπεια να έχει κανείς την αίσθηση ότι διαβάζει όχι ένα αλλά πολλά βιβλία συγχρόνως....

(από το οπισθόφυλλο του βιβλιου...)

ο καλός άνεμος.....

 

Ily.......

μεταδίδοντας μηνύματα...

".... πάντα στην καρδιά του μπορεί να υπάρχει η αγάπη για το θαύμα, ο θαυμασμός για τα άστρα και τα πράγματα και για τις σκέψεις..."

Ιλυ.......

στις εξι παλι σημερα ξεκινησε η μερα
και θελω τωρα να σου πω γλυκιά μια Καλημέρα Ματια μου.....

Ιλυ.....

Sai, la gente è matta...

Sai, la gente è stran

Cambia idea improvvisamente

Prima la verità, poi mentirà lui

Senza serietà, come fosse nienteί
Sai, la gente è matta

Tu, tu che sei diverso

Almeno tu nell'universo

Un sole che splende per ... soltanto

Come un diamante in mezzo al cuore

Tu, tu che sei diverso

Almeno tu nell'universo

Non cambierai

Dimmi che per sempre sarai sincero

E che mi amerai davvero

Di più, di più, di più

Sai, la gente è sola

E come può lei si consola

Ma non far sì che la mia mente
Tu, tu che sei diverso

Almeno tu nell'universo

Έnto sei, che non ruota mai intorno a me

Come un diamante in mezzo al cuore

Tu, tu che sei diverso

Almeno tu nell'universo

Non cambierai

E che mi amerai davvero

Di più, di più, di più

Non cambierai


Di più .......ti amo......

 κορίτσια που μες τα χρόνια παραμένουν κορίτσια...

how many roads must a man walk down?......

 

 

καληνύχτα Jasmin ...

ένα αναλλοίωτο φως με γεμίζει...

κοιτάζω το φεγγάρι
και νοσταλγώ τα μάτια σου
ένα αναλλοίωτο φως με γεμίζει...
μία γλυκιά και όμορφη θλίψη
μου φέρνει την αύρα σου...
μα εγώ μία μόνο σκέψη κάνω...
να είσαι πάντα καλά μάτια μου
ποτέ να μη μου δακρύσεις...

https://youtu.be/TbW94QlLeuM

ιλυ.......................................................................................................

ily........................................................................................................

με μολύβι....

 

 

Ιλυ.....

στο φως του φεγγαριού...

 

αυτοκινητο...στο όνειρο..

 και ξαφνικα σε βλεπω να οδηγεις ενα matiz πρασινολαχανί, η πισω πινακιδα με τον αριθμό κυκλοφοριας έλλειπε,  στριβεις αριστερά, καταλαβαίνεις πως είμαι πίσω σου, κάνεις κρατει στα του δρομου, περνώ διπλα σου....η μπροστινή πινακιδα υπήρχε και αρχιζε με τα ΙΡ με το τρίτο να ήταν μάλλον Ο.....

Ιλυ.....

και τότε ξύπνησα.....

 καλημέρα Λουλουδένια Ομορφιά ...

Ιλυ......

ζήσε το....

 ΠανΌμορφη Ομορφιά μου, η άμαξα είναι για σένα.......ζήσε το "παραμύθι"......

ιλυ..................

τα χνάρια σβήνουν.....η αύρα μένει......

μπορεί να χνάρια στην αμμο να σβήσουν, αλλά ο χρόνος δεν σβήνει τίποτα....

να ΄ναι οι πίκρες της ζωής
τα χνάρια μας στην άμμο,
γυμνά πατήματα που σβήνουν....
το δάκρυ των ματιών,

ο άνεμος να σκορπίσει....

τα μάτια να τά βρει η χαρά,

φιλιά να τους χαρίσει...

ιλυ.......

προσεγγίσεις με στιχους......

εντελώς ανοιχτός κι όμως μαγκωμένος....
το καλωσόρισμα, που είναι απαράβατο, σαν ένα χρηματοκιβώτιο, κόντρα σε ψεύτικες λέξεις...ανάμεσα στα άκρα και στο αδύνατον...με το στόχο του να ενσαρκώνεται σε μια φράση, ή μια στιγμή...με τρόπους που το δικό μου μυαλό δεν θα μπορούσε....

ιλυ.......

των Φώτων...

 

Ιλυ ....

όλα ήταν εντάξει.....

 ily.......................