άνοιξε αγκαλιά!!!...

με βρήκες λίγο πριν το πέρασμα της μεγάλης κοιλάδας,
ανέβαινα σιγά την ανηφόρα…
χέρια πόδια λυτά…
όσο η απουσία μεγαλώνει,
τόσο στένευε ο δρόμος
σε τοπίο επικλινές, υγρό, δασώδες....
που τα δένδρα μιμούνται κινήσεις Αυτής…
και ξαφνικά φάρδυνε απεριόριστα...
Θεέ και Κύριε...
η πνοή μου σε μια στιγμή,
εξερράγη μέσα μου...
η τελευταία λέξη όμως,
αυτή καθ’ αυτή
βροντοφωνάχτηκε σ’ αυτό το μονοπάτι,
που κατά τύχη έμεινε ορθάνοιχτο
Αυτήν…..που πάντα αφουγκράζομαι
και προσπαθώ να είμαι δίπλα…

...