στον πρώτο μας κόσμο....

μέσα στον πρώτο μας κόσμο
αυτοί ήταν εκεί αξιοπρεπείς, αόρατοι,

κινούμενοι δίχως βιασύνη, από πάνω στα ξερά τα φύλλα,

στη φθινοπωρινή ζέστη μες στον παλλόμενο αέρα,

και το πουλί κελάηδησε κι απολογήθηκε

στην ανήκουστη μουσική, που ήταν κρυμμένη στα χαμόκλαδα,

και η αόρατη ματιά λοξοδρόμησε, γιατί τα ρόδα

είχανε την όψη λουλουδιών που έχουν κοιταχτεί...