....όταν κανείς λέει την ευχή μόνο με το στόμα, χωρίς να συμμετέχει ο νους, αυτό βοηθάει;
– βοηθάει και αυτό, δεν διώχνει βέβαια τον εχθρό, αλλά, με τις ριπές που του ρίχνει, τον καθηλώνει εκεί που βρίσκεται.
η ευχή έχει μεγάλη δύναμη· είναι φοβερό όπλο κατά του διαβόλου, είναι σαν να πυροβολείς τον διάβολο με σφαίρες πνευματικές και δεν μπορεί να πλησιάσει....
από τους Λόγους περί Προσευχής Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
κάθε πρωί τον βρίσκω στον σιδηροδρομικό σταθμό της Βέροιας, στις 7:45΄ ακριβώς. χρόνια τώρα, στο καθημερινό μου δρομολόγιο για την Έδεσσα, αυτός εκεί. ........πάντα εκεί, στην ίδια θέση καθισμένος, ακουμπώντας τα δυο του χέρια πάνω στο ......το βλέμμα του φαίνεται να τρέχει έξω από το τζάμι, στις ράγες του τρένου....φιγούρα λεπτή, ντυμένος όμορφα ...λεπτά χαρακτηριστικά στο πρόσωπό, με τόσο διάφανο δέρμα που διακρίνονται οι φλέβες του, με υποδέχεται πάντα χαμογελώντας, σαν να θέλει να μιλήσει σε κάποιον....στο ευγενικό του χαμόγελο ανταποδίδω με μια «καλημέρα».....οι εποχές διαδέχονται η μια την άλλη αλλάζοντας την όψη .....κι αυτός πάντα εκεί!......η ζωή κυλά πάνω σε ράγες που βάζουμε εμείς ή η μοίρα....αφίξεις και αναχωρήσεις, αναμονή, αγωνία, νοσταλγία για τους σταθμούς της ζωής μας που περάσαμε, για διαδρομές που δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε, για τρένα που χάσαμε.... ένα ατελείωτο πηγαινέλα η ζωή του καθενός μας.... κι εκείνος, εκεί, να στρέφει που και που το θλιμμένο βλέμμα του στο σταματημένο ρολόι, από συνήθεια υποθέτω, αφού ξέρει πως οι δείκτες του είναι ..... στις 7:45', 08:35', 09:00', 09:05',...... 14:05΄.... τον παρατηρώ και σκέφτομαι πως ίσως να αναλογίζεται τα χρόνια που πέρασαν, ....ποιος ξέρει?
η κουβέντα συνεχίστηκε εκεί που την αφήσαμε....«ξέρεις, πολλά χρόνια πριν, νέο παιδί ακόμα, αγαπούσα μια κοπέλα. Όμορφη πολύ! τα ΄φερε όμως έτσι η ζωή και μια μέρα έφυγε μ’ ένα τρένο, δεν την ξαναείδα από τότε...όμως να σου πω, ονειρεύομαι πως κάποια στιγμή θα την δω να κατεβαίνει από ένα τρένο σαν αυτά που περνούν από δω μπροστά μας....ξέρω πως δε θα γίνει, αλλά βλέπεις, η αγάπη σε κάνει πάντα να ονειρεύεσαι».
αισθάνθηκα άβολα, τι μπορεί να πει κανείς σε μια τέτοια εξομολόγηση?....«Αύριο πάλι», μου είπε…
ο σταθμός άλλαξε, δεν χρειάζεται τώρα, τα τραίνα περνούν αφήνοντας πίσω τους το ήχο του περάσματος....
οι σκέψεις αποτυπώνονται ως σε μια ταινία κασετοφώνου...έχουν σειριακή μορφή, έχουν συνέχεια, είναι ημερολόγιο...
η ευχή είναι απλόχερη, .....είναι προφορική έκφραση της επιθυμίας και της ελπίδας για κάτι που θέλουμε να συμβεί στο μέλλον...
ήσουν καλά σήμερα Jasmin?....
αφίσα από την ταινία "The Man Who Watched Trains Go by"
– βοηθάει και αυτό, δεν διώχνει βέβαια τον εχθρό, αλλά, με τις ριπές που του ρίχνει, τον καθηλώνει εκεί που βρίσκεται.
η ευχή έχει μεγάλη δύναμη· είναι φοβερό όπλο κατά του διαβόλου, είναι σαν να πυροβολείς τον διάβολο με σφαίρες πνευματικές και δεν μπορεί να πλησιάσει....
από τους Λόγους περί Προσευχής Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
κάθε πρωί τον βρίσκω στον σιδηροδρομικό σταθμό της Βέροιας, στις 7:45΄ ακριβώς. χρόνια τώρα, στο καθημερινό μου δρομολόγιο για την Έδεσσα, αυτός εκεί. ........πάντα εκεί, στην ίδια θέση καθισμένος, ακουμπώντας τα δυο του χέρια πάνω στο ......το βλέμμα του φαίνεται να τρέχει έξω από το τζάμι, στις ράγες του τρένου....φιγούρα λεπτή, ντυμένος όμορφα ...λεπτά χαρακτηριστικά στο πρόσωπό, με τόσο διάφανο δέρμα που διακρίνονται οι φλέβες του, με υποδέχεται πάντα χαμογελώντας, σαν να θέλει να μιλήσει σε κάποιον....στο ευγενικό του χαμόγελο ανταποδίδω με μια «καλημέρα».....οι εποχές διαδέχονται η μια την άλλη αλλάζοντας την όψη .....κι αυτός πάντα εκεί!......η ζωή κυλά πάνω σε ράγες που βάζουμε εμείς ή η μοίρα....αφίξεις και αναχωρήσεις, αναμονή, αγωνία, νοσταλγία για τους σταθμούς της ζωής μας που περάσαμε, για διαδρομές που δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε, για τρένα που χάσαμε.... ένα ατελείωτο πηγαινέλα η ζωή του καθενός μας.... κι εκείνος, εκεί, να στρέφει που και που το θλιμμένο βλέμμα του στο σταματημένο ρολόι, από συνήθεια υποθέτω, αφού ξέρει πως οι δείκτες του είναι ..... στις 7:45', 08:35', 09:00', 09:05',...... 14:05΄.... τον παρατηρώ και σκέφτομαι πως ίσως να αναλογίζεται τα χρόνια που πέρασαν, ....ποιος ξέρει?
η κουβέντα συνεχίστηκε εκεί που την αφήσαμε....«ξέρεις, πολλά χρόνια πριν, νέο παιδί ακόμα, αγαπούσα μια κοπέλα. Όμορφη πολύ! τα ΄φερε όμως έτσι η ζωή και μια μέρα έφυγε μ’ ένα τρένο, δεν την ξαναείδα από τότε...όμως να σου πω, ονειρεύομαι πως κάποια στιγμή θα την δω να κατεβαίνει από ένα τρένο σαν αυτά που περνούν από δω μπροστά μας....ξέρω πως δε θα γίνει, αλλά βλέπεις, η αγάπη σε κάνει πάντα να ονειρεύεσαι».
αισθάνθηκα άβολα, τι μπορεί να πει κανείς σε μια τέτοια εξομολόγηση?....«Αύριο πάλι», μου είπε…
ο σταθμός άλλαξε, δεν χρειάζεται τώρα, τα τραίνα περνούν αφήνοντας πίσω τους το ήχο του περάσματος....
οι σκέψεις αποτυπώνονται ως σε μια ταινία κασετοφώνου...έχουν σειριακή μορφή, έχουν συνέχεια, είναι ημερολόγιο...
η ευχή είναι απλόχερη, .....είναι προφορική έκφραση της επιθυμίας και της ελπίδας για κάτι που θέλουμε να συμβεί στο μέλλον...
ήσουν καλά σήμερα Jasmin?....
αφίσα από την ταινία "The Man Who Watched Trains Go by"
"μια Ευχή"
δεν ξέρω από που έρχεσαι,
δε μοιάζεις με κανένα
μα πάντοτε περίμενα, με πίστη πως θα `ρθεις
μια θάλασσα περπάτησες, για μένα και για σένα
τα κύματα ησύχασες, μαζί μου να ενωθείς
.......................
τίποτα δε φοβάμαι πια, σφιχτά κλείνω τα μάτια
σ’ αφήνω να με οδηγείς σ’ άγνωστα μονοπάτια
εσύ `σαι μόνο που μπορείς
να μπαίνεις στη σιωπή μου
ν’ ακούς την κάθε σκέψη μου
πριν να στην πει η φωνή μου
δεν είσαι από `δω, είσαι απ’ άγνωστα μέρη
σ’ έχει στείλει ένα αστέρι να με νιώθεις
και να μ’ αγαπάς
μια προσευχή, μια ευχή σ’ ένα αστέρι
που κανένας δεν ξέρει, σ’ έχει φέρει
για να μ’ αγαπάς ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου