η προσπάθεια ...

daydream...

I fell asleep amid the flowers

μαζεύονται όλα τα προβατάκια....

η ζωή έχει πολλούς δρόμους....κάποτε όλοι συγκλίνουν, σαν να βγαίνουν σε πλατεία, σαν να μαζεύονται όλα τα προβατάκια τ' ουρανού να φτιάχνουν ένα σύννεφο μεγάλο....μαζεύονται τα σύννεφα σιγά – σιγά, απ' όλη τη ζωή, από τότε που αδίκησα, φαίνεται, μπορείς να το δεις, το αισθάνεσαι, σκέφτεσαι συνέχεια την καλή όψη των πραγμάτων για να μπορείς να είσαι λίγο ήσυχος....τουλάχιστον φαινομενικά.....
γνωστοί και φίλοι θεωρούν ότι είμαι ευτυχισμένος, πως η εργασία μου πάει πολύ καλά, πως όλη μου η οικογένεια έχει προοδεύσει....όλοι έχουν την εικόνα ότι έχω πάρει ότι ζήτησα από τη ζωή, ότι είμαι πετυχημένος, ότι είμαι μια χαρά....κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ξέρει τι κρύβει η ψυχή του ανθρώπου, τι μαύρα σκοτάδια τον κατατρώνε όσο φαίνεται ότι όλα πάνε καλά....κανένας δεν ξέρει πώς ζει τη ζωή του ένας άνθρωπος....μόνο η καρδιά...

και γίνεται έτσι η ζωή.....μπάταρε.....

«ευχαριστώ» για όσα θετικά και όμορφα μου συνέβησαν τη μέρα που πέρασε....

ily......

η πλατεία του έρωτα......

μαγεμένη καρδιά...

κι αναρωτιόμουν... μια στιγμή!!!...
..δεν υπάρχει πιά το μαγεμένο παραμύθι....και η καρδιά είναι γεμάτη από πιθανότητες....

ily....

συνοδευτικό...

μπισκότο ....

για τον κόσμο....

ήταν μια ωραία μέρα για τον κόσμο....

αλήθεια, ψέμα...

μισό μισό...

Δε μιλάμε,
δεν μιλάμε πια,
δεν μιλάμε, φτάνει μια ματιά
και γυρνάμε,
πρόσωπο αλλού και πλάτη,
φταίει κάτι που..
Δε μιλάμε..

Δίχως χέρια πια ακουμπάμε,

τα μεσημέρια κάνω πως κοιμάμαι

μήπως και γευτώ το όνειρο σου,

στο πλευρό σου εγώ..

Αγάπη μου όλα καλά,

δεν ζητάω πιο πολλά

είσαι εδώ κι είναι

πάντα αυτό αρκετό.

Και όσα δεν έχουμε πει

μέσα από την σιωπή

χρόνια τώρα φωνάζουν

σ’ αγαπώ..

....................

Δε μιλάμε
κι όλο με παρέες τριγυρνάμε
σε φωτογραφίες χαμογελάμε
κι όλοι γύρω εμάς έχουν σημάδι
και μετά απ’ το φλας..
σκοτάδι!

Αγάπη μου όλα καλά,

δεν ζητάω πιο πολλά

είσαι εδώ κι είναι

πάντα αυτό αρκετό.

Και όσα δεν έχουμε πει

μέσα από την σιωπή

χρόνια τώρα φωνάζουν

σ’ αγαπώ!

Δε μιλάμε, δεν μιλάμε πια, δεν μιλάμε, .......και γυρνάμε, πρόσωπο αλλού και πλάτη,

φταίει κάτι που..Δε μιλάμε..

...η σιωπή....

«στη γυναίκα αρμόζει η σιωπή» λέει η Βρισηίδα...
με την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία της ψυχολογεί, χαρακτηρίζει και παραδίδει στον άνθρωπο για κρίση και συμπεράσματα....είναι αντικειμενική και κρατάει, όσο αυτό είναι εφικτό, αποστάσεις από τα πεπραγμένα....η Βρισηίδα είναι η προσωποποίηση της γυναίκας της εποχής της αλλά και της γυναίκας στο μέτωπο του καθημερινού πολέμου... βρίσκεται ως σχολιαστής των γεγονότων και δεν διστάζει να δείξει πόσο τρωτή και εύθραυστη είναι παρά τη γενναιότητά της, η δε σιωπή της, δεν εκδηλώνεται ως αδυναμία αλλά ως περήφανη στάση....στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και διαθέτει την αξιοπρόσεκτη όσο και συγκλονιστική ικανότητα να αφηγείται τα γεγονότα με κάθε ψυχραιμία και νηνεμία πνεύματος παρά την συναισθηματική φόρτιση, η οποία εκδηλώνεται αν μη τι άλλο από τις προσωπικές στιγμές που έζησε κοντά ................ πριν από χρόνια....

θα έλεγε κανείς πως "η σιωπή των κοριτσιών" είναι ένας βουβός πόνος, ένας δραματοποιημένος λόγος που υποδόρια εκφράζεται και καταγράφεται...

όνειρα μιας λύρας...

μόλις σε κοίταξα μέσα στα μάτια
είδα πως φως μου ήσουν εσύ
μες της ψυχής μου τ' άδεια παλάτια
χωρούσες μόνο εσύ
ήταν στη μοίρα ν' αγαπηθούμε
μόλις ο ένας τον άλλον δει
ήταν στη μοίρα να ερωτευτούμε
εμείς για πάντα σε μια στιγμή
μόλις σε άγγιξα είδα πως χρόνια
είχα να νιώσω την ηδονή
που τραγουδάνε όλα τ' αηδόνια
κι όσοι αγαπάνε νύχτα - πρωί
μόλις σε άγγιξα είπα αιώνια
θα σε λατρεύω ως τη στιγμή
που θα γυρίσουν σα χελιδόνια
πίσω οι ψυχές μας ξανά στη γή
ήταν στη μοίρα μας ν' αγαπηθούμε
και δεν έλεγε ποτέ για χωρισμό
μα για αγάπη κι όνειρα μιας λύρας
που τραγούδησε το πόσο σ' αγαπώ

ρήμα..

στοιχειώνω=ρήμα

λέξεις...

τα εισαγωγικά και οι λέξεις...."χαρούμενος"

από ανακατεμένα γράμματα....

μικρές αφηγήσεις...

μονόλογοι ατέλειωτοι, μυστικές μικρές και μεγάλες προσωπικές αφηγήσεις,.... έρωτες ανεκπλήρωτοι, επιθυμίες διαχρονικές και πόθοι πανίσχυροι, ονειροπολήσεις και φαντασιώσεις.... κάθε αφήγηση και μυθοπλασία μέσα από ένα συνεχόμενο νήμα...όταν φύγουμε από αυτό το φως που μας βλέπουν, θα αφηγούνται, θα θυμούνται.....

η θάλασσα δεν φαίνεται... ο χώρος σκοτεινός....πάλι καλά που δεν σκουντουφλάμε...

αρετή του έρωτα...

ο Νεχαμάς παρατηρεί ότι ο Μοντέν «δεν αγαπά τον Λα Μποεσί για την αρετή του, αλλά ούτε και για κάποια συγκεκριμένη ιδιότητα του χαρακτήρα του. Τον αγαπά επειδή ο ίδιος είναι αυτός που είναι και ο Λα Μποεσί είναι ο Λα Μποεσί»
η πραγματικότητα λέει πως, αν και οι άνθρωποι δεν είναι ενάρετοι και τέλειοι, επισυνάπτουν γνήσιες φιλίες. Ακόμη και ανάμεσα σε εγκληματίες δεν μπορούμε να βρούμε αυθεντικές φιλίες;

δεν αναζητώ την απόλαυση....και γι' αυτό δεν θα ήμουν ποτέ γνήσιος φίλος...είμαι ερωτευμένος...δεν ανοίκω ούτε στα περί φιλίας του Αριστοτέλη, ούτε του Ναχαμά.....για να ερωτευτεί κανείς και να επικοινωνήσει θέλει  "και αρετή και τόλμη..." ο έρωτας είναι Ευριπίδεια "τραγωδία"....

στον πρώτο μας κόσμο....

μέσα στον πρώτο μας κόσμο
αυτοί ήταν εκεί αξιοπρεπείς, αόρατοι,

κινούμενοι δίχως βιασύνη, από πάνω στα ξερά τα φύλλα,

στη φθινοπωρινή ζέστη μες στον παλλόμενο αέρα,

και το πουλί κελάηδησε κι απολογήθηκε

στην ανήκουστη μουσική, που ήταν κρυμμένη στα χαμόκλαδα,

και η αόρατη ματιά λοξοδρόμησε, γιατί τα ρόδα

είχανε την όψη λουλουδιών που έχουν κοιταχτεί...

κινήσεις ελπίδας...

δεν είμαι βιβλίο, αλλά η γραφή μου είναι μια μεγάλη αγκαλιά....
ily....

ταμπέλες...

βαθια...

φοβάμαι πως όσο ξεφυλλίζω το Hippie και εισχωρώ πιο βαθια, τόσο φοβάμαι πιο πολύ.....

...το διάβασμα καλλιεργεί τη σκέψη και το συναίσθημα....και αισθάνεσαι πως κρατάς τη ζωή....

ily........vm..

με ταχύτητες έξω από τον Κ.Ο.Κ....

εχω την αίσθηση ότι το παρελθόν με εγκαταλείπει με μεγαλύτερη ταχύτητα...με ένα αύριο απροσδιόριστα, κουφό, δίχως συμπόνια, σκληρό, ανελέητο, να αρχίζει να τυλίγει το σώμα αφαιρώντας του κινήσεις....
αν μπορέσεις να στρέψεις το βλέμμα σε μιά κατεύθυνση, επίμονα, θα δεις τον παράδεισο να περνά...και αυτό γιατί με δίδαξαν εξαιρετικοί άνθρωποι.....
Αγαπημένη μου Jasmin, δεν ξέρω τι κινεί τη σκέψη μου αλλά σου γράφω από άλλον Πλανήτη στο διπλανό γαλαξία όπου έφτασα μέσο της σκέψης, αφού ο τόπος άρχισε να με αποξενώνει....ίσως σε καμιά εκατοστη χρόνια η γή να φτάσει τον παράξενο Πλανήτη....

ily....

τα εμπόδια...

όταν το δέσιμο είναι άλυτο και βαθύ....

ευχή....

....όταν κανείς λέει την ευχή μόνο με το στόμα, χωρίς να συμμετέχει ο νους, αυτό βοηθάει;
– βοηθάει και αυτό, δεν διώχνει βέβαια τον εχθρό, αλλά, με τις ριπές που του ρίχνει, τον καθηλώνει εκεί που βρίσκεται.
η ευχή έχει μεγάλη δύναμη· είναι φοβερό όπλο κατά του διαβόλου, είναι σαν να πυροβολείς τον διάβολο με σφαίρες πνευματικές και δεν μπορεί να πλησιάσει....

από τους Λόγους περί Προσευχής Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου


κάθε πρωί τον βρίσκω στον σιδηροδρομικό σταθμό της Βέροιας, στις  7:45΄ ακριβώς. χρόνια τώρα, στο καθημερινό μου δρομολόγιο για την Έδεσσα, αυτός εκεί. ........πάντα εκεί, στην ίδια θέση καθισμένος, ακουμπώντας τα δυο του χέρια πάνω στο ......το βλέμμα του φαίνεται να τρέχει έξω από το τζάμι, στις ράγες του τρένου....φιγούρα λεπτή, ντυμένος όμορφα ...λεπτά  χαρακτηριστικά στο πρόσωπό,   με τόσο διάφανο δέρμα που διακρίνονται οι φλέβες του, με υποδέχεται πάντα χαμογελώντας, σαν να θέλει να μιλήσει σε κάποιον....στο ευγενικό του χαμόγελο ανταποδίδω με μια «καλημέρα».....οι εποχές διαδέχονται η μια την άλλη αλλάζοντας την όψη .....κι αυτός πάντα εκεί!......η ζωή κυλά πάνω σε ράγες που βάζουμε εμείς ή η μοίρα....αφίξεις και αναχωρήσεις, αναμονή, αγωνία, νοσταλγία για τους σταθμούς της ζωής μας που περάσαμε, για διαδρομές που δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε, για τρένα που χάσαμε.... ένα ατελείωτο πηγαινέλα η ζωή του καθενός μας.... κι εκείνος, εκεί, να στρέφει που και που το θλιμμένο βλέμμα του στο σταματημένο ρολόι, από συνήθεια υποθέτω, αφού ξέρει πως οι δείκτες του είναι .....  στις 7:45', 08:35', 09:00', 09:05',...... 14:05΄.... τον παρατηρώ και σκέφτομαι πως ίσως να αναλογίζεται τα χρόνια που πέρασαν, ....ποιος ξέρει?

η κουβέντα συνεχίστηκε εκεί που την αφήσαμε....«ξέρεις, πολλά χρόνια πριν, νέο παιδί ακόμα, αγαπούσα  μια κοπέλα. Όμορφη πολύ! τα ΄φερε όμως έτσι η ζωή και μια μέρα έφυγε μ’ ένα τρένο, δεν την ξαναείδα από τότε...όμως να σου πω, ονειρεύομαι πως κάποια στιγμή θα την δω να κατεβαίνει από ένα τρένο σαν αυτά που περνούν από δω μπροστά μας....ξέρω πως δε θα γίνει, αλλά βλέπεις,  η αγάπη σε κάνει πάντα να ονειρεύεσαι».

αισθάνθηκα άβολα, τι μπορεί να πει κανείς σε μια τέτοια εξομολόγηση?....«Αύριο πάλι»,  μου είπε…

ο σταθμός άλλαξε, δεν χρειάζεται τώρα, τα τραίνα περνούν αφήνοντας πίσω τους το ήχο του περάσματος....


οι σκέψεις αποτυπώνονται ως σε μια ταινία κασετοφώνου...έχουν σειριακή μορφή, έχουν συνέχεια, είναι ημερολόγιο...


η ευχή είναι απλόχερη, .....είναι προφορική έκφραση της επιθυμίας και της ελπίδας για κάτι που θέλουμε να συμβεί στο μέλλον...

ήσουν καλά σήμερα Jasmin?....

αφίσα από την ταινία  "The Man Who Watched Trains Go by"

"μια Ευχή" 

δεν ξέρω από που έρχεσαι,

δε μοιάζεις με κανένα

μα πάντοτε περίμενα, με πίστη πως θα `ρθεις

μια θάλασσα περπάτησες, για μένα και για σένα

τα κύματα ησύχασες, μαζί μου να ενωθείς

.......................

τίποτα δε φοβάμαι πια, σφιχτά κλείνω τα μάτια

σ’ αφήνω να με οδηγείς σ’ άγνωστα μονοπάτια

εσύ `σαι μόνο που μπορείς

να μπαίνεις στη σιωπή μου

ν’ ακούς την κάθε σκέψη μου

πριν να στην πει η φωνή μου

δεν είσαι από `δω, είσαι απ’ άγνωστα μέρη

σ’ έχει στείλει ένα αστέρι να με νιώθεις

και να μ’ αγαπάς

μια προσευχή, μια ευχή σ’ ένα αστέρι

που κανένας δεν ξέρει, σ’ έχει φέρει

για να μ’ αγαπάς ...

το κλείσαμε...

το Σ.Κ. έγινε.... και το κλείσαμε...αν ξαναγίνει θα κλείσει ξανά μέχρι να σταματήσει...

αποστάγματα στιγμών...

υπάρχουν επιθυμίες, κάποτε μπορεί να είναι οι τελευταίες....σε ποιόν θα τις πούμε?....ποιόν να εμπιστευτούμε?....
οι τελευταίες επιθυμίες είναι αποστάγματα στιγμών...είναι μια ψυχική κατάθεση πολύτιμων πετραδιών σκέψης, συναισθημάτων.... μπορεί να μην είναι ένας αποχαιρετισμός, αλλά κομμάτια της ζωής που θέλουμε να φυλαχτούν, είναι κομμάτια που συνδέονται με αραχνόνημα αγάπης...είναι τρόποι ζωής, είναι πατήματά μας στη γή, που θα θέλαμε να τα βλέπουν κάποιοι "δικοί" μας άνθρωποι...είναι κάποια μεγάλα μυστικά, κάποια ανεκπλήρωτα όνειρα, που κουβαλά η ψυχή μας, καλά είτε άσχημα...είναι κάτι σαν εξομολόγηση...

στοχασμός...

μια μέρα στοχασμού.....

για στοχάσου τα μάτια
...............................
για στοχάσου πως ζούμε,
............................
με γαλήνη κοιμήσου.

περάσαν σχεδόν ..... χρόνια

είναι αλλιώτικο να ψάχνεις
μια αγκαλιά μες στο χειμώνα
να μη βρίσκεις στα όνειρα σου
μια ήσυχη κρυψώνα
είναι αλλιώτικο συνέχεια
να σου λείπει πάντα κάτι
είναι αλλιώτικο να χάνεις
την αγάπη...

στη διαπασών...

κατηφορίζοντας, ο δεξιός δείκτης πάτησε το on...."Μέντα 88"....είχα καιρό να το πατήσει... αλησμόνητες εμπειρίες, απο αυτές που αισθάνεσαι τη μουσική να επιδρά πάνω σου σωματικά, να σε βυθίζει σε άχρονα τοπία νοσταλγίας και απώλειας....ο μουσικός κυματισμός ενισχύεται με καρακαξικά κρασίματα που βγαίνουν απο ένα φυσικό γουφερ...
 τι μπορεί να προσφέρει κανείς στον εαυτό του, προκειμένου να ζήσει μια "μεταφορά"... 

... τσιγάρο!!! ??...

κάποιοι άνθρωποι είναι σαν το τσιγάρο, νιώθεις ότι σου είναι απαραίτητοι, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι σε καταστρέφουν....

σ' αναζητούν...

στο μικρό μου τον κήπο
στη μικρή μου αυλή
δεν ανθίζουν λουλούδια
γιατί λείπεις εσύ

είναι κι αυτά μαραμένα
σαν τη δική μου καρδιά
κλαίω εγώ που 'χεις φύγει
κλαίνε και τα γιασεμιά
σαν τη δική μου καρδιά

γύρνα σ' αναζητούνε τα κρίνα
σ' αναζητούν οι βιολέτες
σ' αναζητάω κι εγώ
γύρνα να ξανανθίσει η αυλή μου
να ξανανθίσει η καρδιά μου
και τη χαρά μου να βρω

στο μικρό μου τον κήπο
στη μικρή μου αυλή
δεν ανθίζουν λουλούδια
γιατί λείπεις εσύ
γιατί λείπεις εσύ..

τα πανέμορφα λουλούδια...

όμορφα τα λουλούδια της ζωής, ανησυχίες και προβληματισμοί, απόψεις και ιδέες...ο διάλογος είναι δύναμη, εκεί φαίνονται οι προκαταλήψεις, η σχετικότητα των απόψεων, η αναζήτηση, η γνώση, η κατανόηση του τι συμβαίνει... μια σχέση αναπτύσσεται μέσα από αγάπη και σεβασμό, που δίνουν νόημα ζωής... αλλά κάπου ξεχαστήκαμε...τα λουλούδια είναι όμορφα, τα θαυμάζουμε, τα καλλιεργούμε..... είναι τα πανέμορφα λουλούδια της ζωής....

ανεμώνες

αρχίζουν να βγαίνουν οι ανεμώνες...

ήθελες κάποιον να σε σύρει....

θέλω κάποιον να με σύρει 
σε ένα μέλλον λευκό 
να μπορώ να πω φοβάμαι 
μες στον πανικό 
και γω έχω κουραστεί να μαι η δυνατή 
έχω κουραστεί να περιμένουν 
από μένα όλοι να μαι η σωστή ...
τι να μπει σε μια βαλίτσα πρώτα πρώτα;...
...ποιο κομμάτι,ποια στιγμή μου να χωρέσει;... 
μου χει λείψει κατά βάθος 
να μπορώ και να μαι λάθος 
κάποιος να με ξεκουράσει αν σκοντάψω 
να με πιάσει κάποιος να μου πει πως 
ξέρει ο καιρός τι θα μας φέρει 
να μ'αφήσει να τρομάξω 
με όσα άγνωστα κοιτάξω 
θέλω κάποιον να με σύρει
σε ένα μέλλον λευκό 
να μου κάνει το χατίρι 
στη σκιά του να κρυφτώ 
έχω κουραστεί να μαι η δυνατή 
έχω κουραστεί να περιμένουν 
από μένα όλοι να μαι η σωστή ...
ποιες κουβέντες, ποια σωστά και πόσα λάθη;... 
...τη παλιά ζωή ποια νέα θα φορέσει;... 
θέλω να μαι ένα κορίτσι 
που μπορεί και να γλιστρήσει 
που μπορεί να αμφιβάλλει 
ο καιρός που θα τη βγάλει 
που μπορεί να μη προσέχει 
απαντήσεις να μην έχει 
που μπορεί απλώς να θέλει 
να ναι ελεύθερη εν τέλει 
κι όμως φεύγω για πάντα τώρα, φεύγω...

..έγινα ξένος....

πολλές φορές, αν όχι κάθε φορα, μέσα στο κείμενο υπάρχει μουσική, είτε το συνοδεύει, είτε μιλά μόνο του, ....γιατί η μουσική είναι η ζωή και τα νιάτα του κόσμου...

...σκότωσέ με, νάρθει η νύχτα να με πάρει....

....σκότωσέ με γιατί σε αγαπώ, γιατί σε έχω πάντοτε ψηλά  γιατί μέσα στα μάτια σε κοιτώ  για να σε βλέπω μόνο να γελάς ....

σαν γυρίσεις ...

...σαν γυρίσεις δε θα μου φτάνουν χιλιάδες δρόμοι για να τους τρέξω...

τώρα σαν καλό παιδί θα πρέπει να κάνεις μόκο...

ότι αγαπώ...

φεύγει ότι αγαπώ....που να εξηγώ, της μοναξιάς το φορτηγό
τρέχει στη νύχτα δίχως φρένα κι οδηγό...

Κάπως έτσι.....

...Αυτό το παιδί τι φταίει αν εμείς ...

από άλλο κόσμο.....

καλό μήνα Μελισ..Άνθη.....

...