Αναπνέω και κοιτάζω .....

Αναπνέω και κοιτάζω τους δρόμους
Τ’ ουρανού και τ’ ανέμου
Κοιτάω τα παράθυρα τα βαθουλωμένα πρόσωπα
Το φως που χτυπάει τα ερημικά μου χέρια

Ακούω τους χτύπους του σφυριού της καρδιάς μου

Πότε θ’ ανάψουνε τα βλέφαρά μου ανταύγειες
Σε δειλινή αποθέωση πότε θα στρώσει
Τα βήματά σου ο άνεμος με πρώιμη άνοιξη
Πλημμυρισμένη από χλωρή αγωνία

Έζησα καρτερώντας μέσα στο μαρτύριο
Σαν ανοιχτό παράθυρο σε βαθύ καλοκαίρι

Έζησα μέσα στην ηχώ από κάποια βήματα
Που περπατούν σε κάποιο παγερό ουρανό...



μερικά χρόνια πριν,... σαν να 'ταν χθές....

Γιώργος Θέμελης - 1947

http://www.digital-camera.gr/photos/skeptikos_kai_monos.jpg

ώρες σκέψης δίπλα στην απέραντη πλατιά θάλασσα της κυρα Φροσύνης...που ο ουρανός είναι στενός και δεν μπορεί να τη σκεπάσει,,,,