When you look...

When you look at me with your attention, my soul is regenerated....

Αναπνέω και κοιτάζω .....

Αναπνέω και κοιτάζω τους δρόμους
Τ’ ουρανού και τ’ ανέμου
Κοιτάω τα παράθυρα τα βαθουλωμένα πρόσωπα
Το φως που χτυπάει τα ερημικά μου χέρια

Ακούω τους χτύπους του σφυριού της καρδιάς μου

Πότε θ’ ανάψουνε τα βλέφαρά μου ανταύγειες
Σε δειλινή αποθέωση πότε θα στρώσει
Τα βήματά σου ο άνεμος με πρώιμη άνοιξη
Πλημμυρισμένη από χλωρή αγωνία

Έζησα καρτερώντας μέσα στο μαρτύριο
Σαν ανοιχτό παράθυρο σε βαθύ καλοκαίρι

Έζησα μέσα στην ηχώ από κάποια βήματα
Που περπατούν σε κάποιο παγερό ουρανό...



μερικά χρόνια πριν,... σαν να 'ταν χθές....

Γιώργος Θέμελης - 1947

http://www.digital-camera.gr/photos/skeptikos_kai_monos.jpg

ώρες σκέψης δίπλα στην απέραντη πλατιά θάλασσα της κυρα Φροσύνης...που ο ουρανός είναι στενός και δεν μπορεί να τη σκεπάσει,,,,

ταξιδεύοντας...

Οι ........... δεν κλαίνε !!!

περπατώ στο χάος, σε χαμένες πολιτείες... σε φωνάζω.... σε ψάχνω.... τα χείλη τα σφίγγω..... δεν θέλω να ουρλιάξω.... δεν με ενδιαφέρει να χαθώ.... δεν θέλω να δακρύσω.... δεν θέλω να κλάψω βαθιά και αυτό με πονά...θέλω να κρατήσω μέσα μου την ορμή μου.... να την κρύψω.... να κρυφτώ....να μη αφήσω την ανάσα να βγει απ' τα βάθη της καρδιάς μου....

ακυβέρνητη η καρδιά μου, μαζεύω τα όνειρά μου, σε ένα απομαργαριταρένιο κοχύλι τα βάζω....

είναι η αλήθεια.....

καθε φορά που βλέπω το ίδιο αγαπημένο έργο η διαβάζω το ίδιο αγαπημένο βιβλίο αναγνωρίζω κάτι που δεν είχα προσέξει καλά την προηγούμενη φορά και νομίζω ότι μου έχουν διαφύγει πάρα πολλές σκηνές της ζωής... όμως είμαι πολύ σίγουρος πλέον οτι εκείνο που θα αισθανθώ να γεμίζει την ύπαρξή μου είναι, νομίζω, μια βαθιά ευχαρίστηση προς την ψυχή που την δίνει... αυτό νοιώθω... έζησα μια ζωή με προσδοκίες, απολαύσεις, απορίες, παράπονα, κενά....ώσπου κάποια στιγμή γνώρισα την ευχαρίστηση της ευτυχίας, που φανερώθηκε στη ζωή μετά από ένα αστραπιαίο κατακλισμό σημείων,......ως απουσία, ως σιωπή...πολλές φορές αισθάνθηκα οτι είχες εγκαταλείψει....με τυρανούσε η απουσία....έμενες σε σιωπηλή κατάσταση....λέξη δεν έλεγες κατά διαστήματα....θα μου πείς τώρα...στάλεγα....θα πονέσεις.......όταν πονάς, ο πόνος κομπιάζει τη γλώσσα, μαραίνει τις λέξεις, εξαϋλώνει το αλφάβητο, αφήνοντας ένα μακρόσυρτο αχ...... κοινή κραυγή των πονεμένων....τι να τις κάνεις τις λέξεις όταν πονάς....φτάνει ένας μακρύς αναστεναγμός....πολλές φορές ένοιωσα και ήθελα να σου πω οτι - τελίτσες - σε χρόνους παρατατικό, ενεστώτα, εξακολουθητικό μέλλοντα....είσαι μια παράξενη ψυχή...πας κόντρα σε πολλά, στο μυαλό, στο νου, στα σχέδια, στα προγράμματα, στα πιστεύω....στιγμές φεύγεις, ξεφεύγεις....εκει που νοιώθω οτι σε κατάλαβα....δεν καταλαβαίνω....μήπως θέλω να μην καταλαβαίνω?....νοιώθω έγινα μαθητής, ενώ έχω πάρει πτυχίο....εκεί που σε βρίσκω, εξαφανίζεσαι...αρκετες φορές νοιώθω οτι δεν σε έμαθα ακόμα, ενώ αισθάνομαι οτι σε γνωρίζω....τρέχεις κοντά, μα κρατάς απόσταση, σαν τα αυτοκίνητα....μπορούμε να τρέχουμε όταν ξέρουμε να κρατάμε αποστάσεις...εκεί έγινα μαθητής...η απόσταση μεγαλώνει τον πόθο....γιαυτό και για άλλα πολλά σε ευχαριστώ...σε ευχαριστώ που μ' έμαθες να αποδέχομαι το μυστήριο, που κατακλίζει τη ζωή....το να μη με τρομάζει,....το να μην ακυρώνει τη δίψα μου για ζωή...ρώτούσα, σιωπούσες και μέσπρωχνες προς τη ζωή, μέμαθες να ζω και να κοιμάμαι δίχως λύσεις...ρωτούσα, σιωπούσες, δεν με χαρακτήριζες...με ερωτήσεις και απορίες μπορείς να ζήσεις, να ζήσεις όμορφα, γιατί το ταξίδι έχει την ομορφιά....όχι ο τερματισμός.......
....είναι η αλήθεια..... 

    

ο κηπουρός των λιβαδιών...

σπέρνω σε άνυδρα λιβάδια κι απάνω σε ξερολιθιές, καρτερώντας ν’ ανθίσουν τ' άνθη και να βλαστήσουνε χαρές.... στη σκέψη μου μια ουτοπία, που την κερνώ ζεστό καφέ... και κάθε που γλυκοχαράζει προσμένω πάλι να φανεί....

λίγη σοκολάτα?...

αντί να λέμε...πατάτες.....HD..........

η επιθυμία...

Όταν θελήσεις κάτι πάρα πολύ , το σύμπαν όλο θα συνωμοτήσει για να γίνει η επιθυμία σου πραγματικότητα ....

από τον Αλχημιστή του Πάολο Κοέλιο...

το ποίημα....

Μερικές φορές, που αν προστεθούν και τα τραγούδια, σχεδόν όλες, γράφονται στοίχοι...ακούμε στοίχους...στοίχοι που δίχως πόνο δεν γεννιούνται...που έχουν κάτι να σου πουν γιατί πονούν βαθιά....και στο τέλος μένουν οι ουλές....μένουν τα ποιήματα....

άλλη μια μέρα, τι ωραία μέρα…ευτυχώς υπάρχει άλλη μια μέρα....

Ήθελα να σε φιλήσω απόψε, αλλά μου αρέσει που ερωτοτροπούμε με τα μάτια...ξέρεις, μπορείς να προσποιηθείς στο φιλί, στο βλέμμα όμως, όχι...ας φιληθούν πρώτα τα μάτια μας, και χορταίνουμε αργότερα απ' τα χάδια, τα πάθη μας.... 

και όταν δεν αντέχεις τα μάτια να κοιτούν, βουτάς στα hertz......

..............................................................

μου αρέσει το βουνό....

Ο σκοπός της ζωής είναι η εξέλιξη του εαυτού μας....

Όσκαρ Ουάιλντ


κάπου σκάλισα... ότι έχω πάρει και συνεχίζεις να δίνεις πολλά... όπως και 'συ λές ...
έμαθα τόσα πράγματα από σ' ένα....να μου αρέσει το βουνό.....και να θέλω να ζήσω στο βουνό, και να μαθαίνω να είμαι ευτυχισμένος γιατί μπόρεσα να γνωρίσω οτι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά....
είναι τόσα πολλά τα πράγματα που έμαθα από σένα, αλλά όπως είμαι κλεισμένος μέσα στο εξάεδρο, δεν θα χρησιμεύσουν...
μεθαύριο ξαναγεννιέσαι....
αν γινόταν.... θα σε αγκάλιαζα σφικτά και θα προσευχόμουν να μπορέσω να είμαι ο φύλακάς σου, ο φύλακας της καρδιά σου, της ψυχής σου,.....θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα...
θα σου λέω Σ' ΑΓΑΠΏ,....Σ' ΑΓΑΠΏ....Σ' ΑΓΑΠΏ.... κι ας ξέρω οτι το ξέρεις...
υπάρχει πάντα το αύριο...και η ζωή μας...που μας δίνει συνεχώς τις ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως σκεφτόμαστε....σε περίπτωση που κάνω λάθος και μένει μόνο αυτή η στιγμή......θέλω να σου πώ πόσο Σ' ΑΓΑΠΏ....
και ψιθυριστά σου ζητώ συγνώμη, για πράγματα που σε πείραξαν,...σε ευχαριστώ γι' αυτά που μου 'δωσες....σε ευχαριστώ για τον ήλιο σου που ζεσταίνει ένα σώμα μπρούμυτα γυμνό,.....αλλά και την ψυχή μου......

το Σ' ΑΓΑΠΏ.....δεν ξέρω πως αλλιώς να στο πώ.....................................

Ο ΆγιοςΒασίλης...

"Αγαπημένε μου Άγιε-Βασίλη,
     ξέρω ότι είσαι απασχολημένος με τα γράμματα και τις επιθυμίες.....
..........................................................
...........
     Για τους παραπάνω λόγους και ........ 
     Ξέρεις ότι καθημερινά.......
δώρο δεν έχω ζητήσει ποτέ!

Με εκτίμηση,

.............."

από τότε έχουν περάσει χρόνια πολλά..... και ο Άι-Βασίλης προσπαθεί να πραγματοποιεί τις επιθυμίες των παιδιών και των ανθρώπων που πιστεύουν σε κάτι δυνατό.... το ταξίδι του με τους τάρανδους πάνω από όλη την γή, είναι ταξίδι της ζωής και δημιουργίας...από τότε έρχεται κάθε χρόνο... τις προηγούμενες φορές παρατήρησα ότι ο χώρος γύρω από το τζάκι το πρωί της Πρωτοχρονιάς είχε λίγο μαυρίσει, έτσι φέτος καθαρίστηκε.......περίμενα,...περίμενα....δεν κατάλαβα αν ήρθε...όμως άκουσα κάτι στο όνειρό μου.... ότι πρέπει να ξαναγίνω "αξιόλογος ....".....και έφυγε....

και βρέθηκε στο χέρι μου το παραπάνω γράμμα,....άρχισα να το ξαναδιαβάζω...εσωτερικό τρέμ....

Ο Χρόνος σώζει την αλήθεια - Franjois Lemoyne – 1737

1η σελίδα ...

από την 1η σελίδα του ημερολογίου 365...

Το μπάνιο της Βασίλισσας...

Αντίθετα με ότι συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα που η γυναίκα ήταν κλεισμένη στα βάθη του σπιτιού η μινωίτισσα είναι πανταχού παρούσα. Η αβρότητα των κυριών του μινωικού κόσμου τις τοποθετεί στις πρώτες θέσεις όταν γίνονται δημόσιες συγκεντρώσεις. Φτάνουν με φορεία, που τα κρατούν δούλοι και κατεβαίνουν απ΄ αυτά κομψές και αρωματισμένες, γεμάτες πρόσχαρη διάθεση. Στις τοιχογραφίες προβάλλουν φλύαρες και κοσμικές ενώ περιμένουν την έναρξη κάποιας τελετής. Άλλοτε πάλι στα ήσυχα σαλόνια των μεγάρων καθισμένες ώρες γαλήνιες, κεντούν ή παίζουν ζατρίκιο. Η επαφή με το άλλο φύλο τονώνει τη γυναικεία τους φιλαρέσκεια.

Από τα ειδώλια μας είναι γνωστή η μινωική μόδα. Η κεντρική αρχή της είναι να τονίσει τη θηλυκότητα και τις καμπύλες του σώματος. Οι φούστες των φορεμάτων, είναι πλούσιες, πολύχρωμες, με πολλά βολάν, άλλοτε με μεγάλες πιέτες, άλλοτε ολοκέντητες, άλλοτε με ζώνες πλατιές που δένουν σε φιόγκους ή σφίγγονται στη μέση. Το κορσάζ πολύ στενό αφήνει συνήθως το στήθος γυμνό, έχει κοντά μανίκια και στολίζεται με κορδέλες, κεντήματα και κάποτε με πανύψηλους γιακάδες. Συχνά φορούν καπέλα και έχουν πάντοτε πλούσια μαλλιά χτενισμένα πολύπλοκα και στολισμένα με κοσμήματα. Πλούσιες και φτωχές τρελαίνονται για τα κοσμήματα, ακριβά ή φτηνά. Συχνά όταν κυκλοφορούν ξυπόλυτες στα γυαλισμένα αστραφτερά δάπεδα των σπιτιών τους έχουν βραχιόλια στα πόδια τους. Φυσικά άλλοτε φορούν παπούτσια. Αυτές οι θερμές μεσογειακές γυναίκες είναι βέβαιο πως βάφουν τα χείλη, το πρόσωπο, τα νύχια των χεριών και των ποδιών τους ίσως και τα μαλλιά τους...

και θα υπάρχω όσο υπάρχουν ταπεινοί,..

Χ Ρ Ο Ν Ι Α   Π Ο Λ Λ Α

Σεβτάς είν’ αυτός, δεν είναι τσορβάς...

σοκάκι μου μακρύ-στενό, με την κατεβασιά σου,
     κάμε κ’ εμένα γείτονα με την γειτόνισσά σου....


τελεταία βραδυά, τελεταία νύχτα, πλησιάζουν μεσάνυχτα... το ποτύρι ξαναγεμίζει.... φαίνεται μεθυσμένος πλειότερον παράποτε....
δεν έστεκε πλέον εις τα πόδια του, δεν εκινείτο ουδ’ ανέπνεε πλέον....
χειμώνας...., οικία καταρρέουσα, καρδία ρημασμένη.... μοναξία, ανία, κόσμος βαρύς, κακός, ανάλγητος......... σώμα βασανισμένον, φθαρμένον, σωθικά λυωμένα.... δεν ημπορούσε πλέον να ζήση, να αισθανθή, να χαρή.... δεν ημπορούσε να εύρη παρηγορίαν, να ζεσταθή.... έπιε διά να σταθή, έπιε διά να πατήση, έπιε διά να γλιστρήση.... δεν επάτει πλέον ασφαλώς το έδαφος....
ηύρε τον δρόμον, τον ανεγνώρισεν.... επιάσθη από το αγκωνάρι.... εκλονήθη.... ακούμβησε τις πλάτες, εστύλωσε τα πόδια.... εμορμύρισε:
- να είχαν οι φωτιές έρωτα!... να είχαν οι θηλιές χιόνια.....

...........................................................................................................................................................