χωρίς ίχνος...

 πέρασε το αποσμητικό, έβαλε το δροσερό βαμβακερό πουκάμισο με τα αρχικά ΑΜΜ κεντημένα στην τσέπη, χτένισε τα κατάμαυρα, μέχρι τους ώμους μαλλιά της και τα έπιασε αλογοουρά με το μαντίλι με τα πουλιά...στο τέλος έβαλε στα χείλη της ένα απλό διάφανο κραγιόν, σάλιωσε τους δείκτες με τη γλώσσα για να ισιώσει τα τοξωτά της φρύδια, έβαλε μια σταγόνα άρωμα Maderas de Oriente πίσω από κάθε αυτί και επιτέλους αντίκρισε στον καθρέφτη το πρόσωπο της .... γοητείας... το δέρμα, χωρίς ίχνος καλλυντικών είχε το χρώμα και την υφή της μελάσας και τα μάτια στο χρώμα του τοπαζιού ήταν όμορφα κάτω από τα σκούρα .... βλέφαρα. Κοίταξε τον εαυτό της εξονυχιστικά, τον έκρινε χωρίς οίκτο και τον βρήκε σχεδόν τόσο καλό όσο ένιωθε...

 

Ιλυ...