ηλιοβασιλεμα...

 

Ηλιοβασιλέματα, ηλιοβασιλέματα,

Ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις

Δειλινά αξέχαστα, δειλινά αξέχαστα,

Δειλινά αξέχαστα μες στα στενά δρομάκια

Ηλιοβασιλέματα και τι δεν μου θυμίζουν....

χρονικές επαναλήψεις…

Μια «πριγκίπισσα»…σε χρονικές επαναλήψεις….

      Περιμέναμε πώς και πώς το μάθημά της. Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά προηγείτο το είδωλό της και το φαντασιακό στερέωμα που είχαμε δημιουργήσει επισκίαζε την όποια εικόνα διδασκαλίας. Είμαστε αγκιστρωμένοι στο βλέμμα της. Ο καθένας μας νόμιζε ότι τον κοιτάζει περισσότερο από τους άλλους.

Αυτή προτιμούσε να κοιτάει γενικά, να διαχέεται η ματιά της σαν τις εικόνες της εκκλησίας που κοιτάνε παντού. Το καλό διάβασμα για την Ιστορία ήταν δεδομένο και με το παραπάνω, ανεξάρτητα από τον προσανατολισμό που είχαμε για τις Εισαγωγικές Εξετάσεις.

      Το περπάτημά της ήταν αρχοντικό, εκδήλωνε απλά την ομορφιά της και την κουλτούρα της. Όχι, μη νομίσετε ότι ήταν μόνο η αισθητική της εικόνα που μας αιχμαλώτιζε ή και ο ερωτισμός της που για εμάς εκείνους τους καιρούς των εξατάξιων Γυμνασίων Αρρένων της μαύρης δικτατορίας ήταν τόσο πολύτιμος…

Ήταν η διδασκαλία της μια μαγεία. Ίσως, γιατί είχε δεδομένο το ενδιαφέρον των μαθητών, αφού η όποια ονειροπόληση της εφηβείας μας συναντούσε στο χωροχρόνο της «πριγκίπισσας» την πιο απτή πραγματικότητα.

Συνήθως καθότανε στην έδρα, έτσι ήταν τότε τα ήθη και τα έθιμα των εκπαιδευτικών, εκτός αν χρειαζόταν ο πίνακας. Ο λόγος της απλός και καθαρός. Δεν βιαζόταν στην «αφήγησή» της. Δίδασκε με ερωτήσεις. Βρίσκαμε τη διδακτέα ύλη μέσα από έναν παιδαγωγικό διάλογο, που ήταν τόσο δυσεύρετος εκείνες τις εποχές.

Το μάθημα σχεδόν ολοκληρωνόταν μέσα στην παράδοση. Έθετε προβληματισμούς για την κίνηση της Ιστορίας, για τις δυνάμεις που την προήγαγαν, για την πολυπλοκότητα των εθνών και των κοινωνιών, για τη στάση του ανθρώπου απέναντι στις βαθιές διεργασίες: πολιτισμικές και παραγωγικές, για το ρόλο της Τέχνης και της Επιστήμης… Δεν ξέρω αν ήταν επιμορφωτική διάλεξη, αλλά μας εκστασίαζε και μας ενέπνεε. Ήταν πριγκίπισσα!!!..

Σπάνια εκνευριζόταν, αν κάτι δεν πήγαινε καλά. Θα έλεγα ότι μάλλον θύμωνε ή, πιο σωστά, στεναχωριόταν που δεν κατάφερνε εκείνες τις στιγμές να μας προκαλεί το ενδιαφέρον. Επέλεγε δικές της «τεχνικές»˙ δεν φώναζε ούτε τιμωρούσε, κάτι που τότε ήταν βασικό «παιδαγωγικό πρόταγμα».

Μπορούσε να κάνει ένα διάλειμμα στην ώρα του μαθήματος ή να αλλάξει πλήρως το σκηνικό και να πάει τη συζήτηση σε ξένα χωράφια ακόμα και με προσωπικές ερωτήσεις και να ξαναγυρίσει στα πάτρια εδάφη χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε. Ήταν ανατρεπτική. Δύσκολα μπορούσαμε να προβλέψουμε τις κινήσεις της.

      Τη νιώθαμε δική μας αλλά είχε τις αποστάσεις της από εμάς. Νιώθαμε φοβερά ευχάριστα στο μάθημά της, γιατί η διδασκαλία της και κυρίως το στυλ του διαλόγου έριχναν φως παντού, γιατί αγκίστρωνε πολλά ζητήματα της Ιστορίας σε δικά μας σημεία αναφοράς.

Στο κτύπημα του κουδουνιού δεν γινόταν καμιά βιαστική κίνηση ακόμα και από τους πιο μάγκες του Τμήματος˙ μας ευχαριστούσε και μας χαμογελούσε. Την ώρα που φεύγαμε μας χάριζε πιο έντονα τη φωτεινότητα και τη γλυκύτητα του προσώπου της…

      Όταν επιχειρείς να σκιαγραφήσεις τη μεταμόρφωση της καθηγήτριας και της δασκάλας μπροστά στα βλέμματα παιδιών ή εφήβων, δεν μπορείς να ξεφύγεις από το δικό σου βίωμα αυτής της μεταμόρφωσης των μαθητικών σου χρόνων. Ό,τι και να κάνεις, ακόμα και αν δεν το ομολογείς, είναι μέσα στην ψυχή σου και θα βρει χαραμάδες και χαραμάδες από κάθε σκληρό περίβλημα στείρου ορθολογισμού και το βίωμα θα εκδηλωθεί, γιατί είναι χυμός της ζωής…

      Κάθε αφήγηση (οφείλει να) έχει και κάποια μυστικά, αλλιώς δεν μπορεί να είναι αφήγηση. Ναι, οι περισσότεροι είμαστε ερωτευμένοι, άλλοι μ’ αυτή και άλλοι με το είδωλό της στην προβολή των ονείρων της μελλοντικής άγνωστης αγαπημένης μας.

Αρκετά χρόνια μετά – εκπαιδευτικός ων και εγώ – δεν ξέρω αν αυτή η όλη παρουσία της αποτελούσε «πρότυπο», καταπώς λέγεται στην παιδαγωγική βιβλιογραφία. Για εμένα και για πολλούς συμμαθητές μου πάντως ήταν το απόλυτο πρότυπο, μια μορφή στην οποία συνυπήρχαν ζωηρά η αυθεντική χαρά της γνώσης και η αισθητική του έρωτα, παιδαγωγικού και μη…

      Τη δική μου πριγκίπισσα εκείνων των καιρών επέλεξα να ανασυστήσω. Όταν μια καθηγήτρια φιλόλογος κάνει μάθημα και διαπαιδαγωγεί πέραν των ορίων της συμβατικότητας, όταν γίνεται τόσο διακριτή στο τυποποιημένο σχολικό περιβάλλον και ομορφαίνει τη σχολική ζωή σου και πολύ πέραν αυτής, γιατί να επιχειρήσω μέσα από λέξεις και έννοιες να δημιουργήσω ένα θεωρητικό πορτρέτο της πριγκίπισσας?

Αφού εγώ ο ίδιος την γνώρισα και την έζησα, τη χάρηκα και τη νοσταλγώ!!..

Ιλυ.......

 

Καλημέρα....

 

στο μεταξύ έχω φύγει απ' τη βιδωμένη....

στέκει,....έρχεται..!!

 

ιλυ...

 

ακούω....

 

ο Ήλιος Λάμπει...

 

είστε ευλογιά ....

έρημα κορμιά....
στον ύπνο σταυραητοί στον ξύπνιο στρατιωτάκια....
έρημα κορμιά χαρούμενα θλιμμένα
κρυφές περαταριές για ....

Ιλυ.....

ανοίγοντας την πόρτα....

 

βήμα βήμα....

αντιλαλούν οι ρεματιές όταν αναστενάζω
και απ' την καρδιά μου βγαίνουν φωτιές για σένα όταν σπαράζω...

Ιλυ.....

"ΟΤΑΝ Η ΑΓΆΠΗ..."

 

ω γλυκό μ.....

 

κλείσε τα μάτια....

 

και τα τρομακτικά....φεύγουν....

πάντα.....

 

Ιλυ......

ένα άνοιγμα....

 

σαν αυτή...

 

Καλημέρα....

 

το δικό σου σ’ αγαπώ...

θυμάμαι όσα έζησα μαζί σου
και τον ήχο της φωνής σου
να μου λέει σ’ αγαπώ..
θυμάμαι το κορμί σου πως ριγούσε
τις στιγμές που ξεδιψούσε
στο φιλί μου το ...
θυμάμαι, αχ αγάπη μου θυμάμαι
το δικό σου σ’ αγαπώ....

Ιλυ......

αν σ' έβλεπα....

θα ......

λείπεις...

είπες “θα φύγω”, είπα “για λίγο,
χωρίς εμένα δεν μπορείς”,

και με κοιτούσες και μου γελούσες
σαν να μου έλεγες “θα δεις”,

είπες “θα φύγω”, είπα “για λίγο”,

το ότι μ’ εγκαταλείπεις
το υποτίμησα,
μια μέρα μόνο λείπεις
και σ’ αποθύμησα...

Ιλυ....
 

Ήλιε....

 

Ιλυ...

 

μιά φωνή πολύ κοντά στο αυτί...

 

Ιλυ......οο

μικρή γλυκιά μου ζωγραφιά....

 

το σκαλοπάτι σου θα κάνω για κρεβάτι

αφού την πόρτα σου την άφησες κλειστή

θα μείνω έξω μια και το ‘βαλες γινάτι

κι από το κρύο η καρδιά μου θα σκιστεί

το σκαλοπάτι σου απόψε θα ρωτήσω

γιατί εκείνο μου κρατάει συντροφιά

αν πρέπει να ‘ρθω ή να μην ξαναπατήσω

να δω τα μάτια σου γλυκιά μου ζωγραφιά

κι αν....

να φτιάχνεις λέξεις και να τις «χαλάς», να κόβεις, να ράβεις, να ξηλώνεις ένα κείμενο για να φτιάξεις ποίημα....

κι αν γυρίζουμε ξενύχτηδες τα βράδια,
κι αν ρομάντζες τραγουδάμε στα σκοτάδια,
κι αν τα νιάτα μας τα κάναμε ρημάδια,
και με πόνο τα ποτήρια μας ρουφάμ,
σερσέ λα φαμ, σερσέ λα φαμ....

Ιλυ.....

Καλημέρα....

 

βράδια....

 

μυρίζει -το κουτάκι- απ'τ'άρωμα σου...

θέλω να σε ξαναδώ
δεν θέλω πια να ζω
χωρίς να σε αγγίζω

τα μάτια μου κοιτάζουν στην γωνία σου
εκείνο το γλαστρακι το μικρό
που μου'χες φέρει απ την γειτονιά σου
και μου'χες πει ....... σαγαπω
μου έλεγες θα είμαι εδώ κοντά σου
και από τότε έχω να σε δω
μυρίζει η "κάμαρη" απ'τ'άρωμα σου
δεν ξέρω τι να κάνω τι να πω
θέλω να σε ξαναδώ

δεν θέλω πια να ζω

χωρίς να σε αγγίζω....

Ιλυ...

whisper words...

 

Ily....whisper words...

αξημέρωτες...οπτασίες....

 

γλυκιά μου Αγάπη.....

Χαρές..!!

 

έζησες...ξερεις...

 

χθες βράδυ....

 

Ήλιε....

 

Ομήρου Οδύσσεια...

 

...  Ιλυ...

αυτά που διάβαζα.,

 

το χέρι σου...

άπλωσε το χέρι σου

και πάρε την καρδιά μου....

Ιλυ......

περιμένεις αμήχανος....

 

Ιλυ......

τσιγκλάς...

 τσιγκλάς τον έρωτά μου....

Ιλυ....

ζούσε στην αυλή...

ο κυρ-Αντώνης πάει καιρός που ζούσε στην αυλή...

Ιλυ....

θα πάρω μιά ψαρόβαρκα...

 

βαστάνε πολύ...

 

να ερχόσουν,...να φωτίσεις...

 

όταν μια γυναίκα...

 

Ιλυ.....

Καλημέρα....!!

 

αχόρταγα....

 

όταν μιά γυναίκα...

 

Ιλυ......

τότε είναι που ακούς....

 

Ily......

με την πανσέλληνο του "ελαφιού"...

 

XQJ7+XVG 

οι άνθρωποι θέλουν κάπου να ακουμπήσουν....

 "...μου είπες κάθετους δρόμους, δεν σε ενδιαφέρει το ταξίμετρο...."

ένας ξένος άλλαξε τη ζωή της Dakota Johnson στην ταινία «Μόνοι στη Νέα Υόρκη»
...Αεροδρόμιο JFK. Μια νεαρή γυναίκα (Ντακότα Τζόνσον) μπαίνει στο πίσω κάθισμα ενός ταξί, ο ταξιτζής (Σον Πεν) ξεκινάει την κούρσα, και καθώς οι δυο τους κατευθύνονται τη νύχτα προς το Μανχάταν... ξεκινούν την πιο απροσδόκητη συζήτηση.
Εκεί που ο Locke συναντά το Lost in Translation και το Closer, αυτή η εξαιρετικά περιεκτική μελέτη χαρακτήρων -που περικλείεται σε μία μόνο βόλτα με το ταξί- εξερευνά την πολυπλοκότητα που συνδέεται με τα μυστικά που κρατάμε, ιδιαίτερα εκείνα που είναι κλειδωμένα στα τηλέφωνά μας.
Έχει να κάνει με την αλήθεια και την ψευδαίσθηση, το πώς αντικαθιστούμε τόσο αβίαστα το ένα με το άλλο λόγω επιβίωσης. Αφορά τις οδυνηρές αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να εκδηλωθούν τα τραύματα του παρελθόντος με τον πιο βαθύ τρόπο. Αλλά κυρίως, γιορτάζει τη δύναμη που βρίσκεται σε εκείνες τις σπάνιες στιγμές καθαρής ανθρώπινης σύνδεσης, ακόμη και με το πιο απίθανο άτομο, σε αυτήν την κατά τα άλλα καταστροφικά απομονωμένη και επικίνδυνα αποσυνδεδεμένη ύπαρξη.
«Αυτή η ταινία αγγίζει πολλά θέματα, αλλά αυτό με το οποίο είμαι περισσότερο παθιασμένη είναι η δύναμη της ανθρώπινης σύνδεσης, ειδικά σε ένα μέρος όπως η Νέα Υόρκη» λέει η σκηνοθέτρια. «Αλλά η σύγχρονη εποχή μας πιέζει και η μοναδική εμπειρία της συνομιλίας με έναν ταξιτζή της Νέας Υόρκης ακολουθεί αναμφισβήτητα το δρόμο του δεινοσαύρου, κάνοντας αυτή την ταινία μια κάψουλα του χρόνου. Η εξαφάνιση της δικής μας ανθρώπινης συνδεσιμότητας, ιδιαίτερα με εκείνους που δεν σκέφτονται, δεν μιλούν ή δεν ενεργούν ακριβώς όπως εμείς. Ένας ξένος μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή σας, μόνο αν είμαστε πρόθυμοι να είμαστε αρκετά παρόντες για να στηριχθούμε και να ακούσουμε».

Ιλυ.....

Μάτια γλυκά....

 

ΟΜΟΡΦΙΆ μ..

 

ο ύπνος την αυγή....

 

ily...

 

από την κορυφή ως τα νύχια.....

 

υπνωτικό...

 

διακοπές...

 

αλλά.....

 

...

!!!...

 

YES...NO..