εμείς οι δυο θα κάνουμε τον κόσμο παραμύθι.....

σαν το σιτάρι σπέρνεται στον κόσμο η αλήθεια
κι απ’ τον καθάριο σπόρο της φυτρώνουν παραμύθια.....

τα παραμύθια υπάρχουν ή μάλλον τα παραμύθια είναι αληθινά....τα παραμύθια δεν ανήκουν στον κόσμο των μικρών παιδιών...κανένα παιδί όταν πρωτακούει παραμύθια δεν γνωρίζει αν είναι πραγματική η ιστορία τους ή όχι....και δεν έχει καμιά ανάγκη να ακούσει φανταστικές ιστορίες, μπορεί να ακούσει και πράγματι … πραγματικές ιστορίες, αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να διακρίνει την ιστορία του παραμυθιού από την ιστορία μιας σκηνής της ζωής....τα παραμύθια φτιάχτηκαν για τους μεγάλους και συνεχίζουν να καλλιεργούνται με άλλη μορφή μέσα από τον ατέλειωτο κόσμο των μυθιστορημάτων... είναι παραμύθια ανακατωμένα με πραγματικές ιστορίες, που το αληθινό και το φαντασιακό όχι μόνο συνυπάρχουν αρμονικά, όχι μόνο δεν ξεχωρίζουν «τι είναι τι», αλλά και διαρκώς γονιμοποιούν το ένα το άλλο, με αποτέλεσμα που ούτε και ο ίδιος ο συγγραφέας δεν ξέρει τι είναι αληθινό και τι φτιασιδωμένο....η συνύπαρξη της ανθρώπινης δυνατότητας, είσαι παρατηρητής και παρατηρούμενος, πλάθεις και αναπλάθεις τον κόσμο και τον εαυτό σου.....

ο κόσμος του παραμυθιού, υπαρκτός και αληθινός.....

Ιλυ......