άκου....

... πια δεν έχω τίποτε άλλο 

μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα 

να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου 

να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι 

επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο 

δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς 

είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου 

να μιλώ για σένα και για μένα....

είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς 

δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς 

τό χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς 

μαχαίρι 

σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς 

και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ακούς 

είμ’ εγώ, μ’ ακούς 

σ’ αγαπώ, μ’ ακούς ...

άκου, άκου....