εύπλαστη....

 περπατώντας στο δρόμο με τις διχαλωτές σκιές....

η γυναίκα είναι ένα δάσος, βυθισμένο σε πολύμορφες σιωπές, που πρέπει ως σκηνές υπό την ομίχλη να τις αποκρυπτογραφήσεις....να ξέρεις να διακρίνεις, πώς το άγνωστο σιγά σιγά ξετυλίγεται μπροστά σου....μπορείς να χορεύεις όλο το βράδυ μ’ αυτή τη γυναίκα, όλη τη νύχτα στο κρεβάτι της σαν ο καλύτερος εραστής, αλλά με τίποτε δεν σου εγγυάται τη βαθιά της αγάπη, αν δεν είσαι σε θέση να βλέπεις πέρα ​​από την ομίχλη.... μόνο εκεί φυτρώνουν ταυτόχρονα πεφταστέρια και ψηλοί ουρανοί, έλατα απαλλαγμένα από ενέχυρα τύψεων, δέντρα πυκνά αειθαλή ή φυλλοβόλα απομονωμένα, πουλιά που τραγουδούν και σε δελεάζουν σε ανάσες μυστικές και παμπάλαιο κι αμεταχείριστο  φιλί....κολυμπήσαμε κάποτε μαζί σε νερά καθαρά.....τώρα εδώ θαλαττεύω μνήμες, νομίζω ξέμαθα να φιλώ....