Άχνα, βασίλισσα της ...

θα σας μιλήσω για την Άχνα. Μα πριν θα σας αφηγηθώ την ιστορία για τον άνθρωπο που με έκανε να γράψω γι’ αυτή.
Το σύμπαν συνωμοτεί για να δικαιώσει τον Κοέλιο ή αυτούς που πιστεύουν πολύ σε κάτι, κάπου;
ο συγγραφέας έχει επιστρέψει “στον τόπο”, όπως έχει γράψει ο ίδιος, “που είδε για πρώτη φορά το φως και το σκοτάδι”
Άχνα· το βιβλίο που γράφτηκε για πρώτη φορά απευθείας στη μητρική του γλώσσα, την ελληνική, σε προσπάθεια να ενωθεί ξανά με τη γαία γη
Παλεύει και στην Άχνα με τις σημαίνουσες μνήμες, τις χαραγμένες στο σκληρό πρόσωπο της… Είναι αυτές είναι που αξίζουν την ενθύμηση, αντί των άλλων, που αφήνεις να σβήσουν ως λιγότερο σημαντικές και αξίζουν τη λησμονιά.
Η λυρική Άχνα κάνει αφηγηματικά βήματα ανάποδα, στοχεύοντας να ξαναμαζέψει το κουβάρι της μνήμης. Ο συγγραφέας επιλέγει να την (ανα)συντάξει ως ένα κείμενο παλίμψηστο, κειμήλιο της αναφορικότητας, κολλάει με την τεχνική Kintsugi των ιαπώνων, τεμαχισμένα κομμάτια για να αποκτήσει πάλι το ίδιο σχήμα και χρήση το αντικείμενο όπως όταν δημιουργήθηκε, στη λογική ενός ατέρμονου αγώνα αυτογνωσίας που διακαώς επιθυμεί ο καθένας να ενώσει. Φτιάχνει-κολλάει-, ένα δικό του Ευαγγέλιο, μια δική του Τορρά, αριθμημένη σε εδάφια χρηστικά και αναφορικά. Ένα Κώδικα που προσφέρεται προς ερμήνευση και απόκτηση γνώσης. Επιθυμεί κι όλας με την Άχνα, πέραν της κυρίαρχης ανάμνησης να αναδείξει μια φιγούρα σημαντική
Γυρίζει και ξαναγυρίζει, περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα σαν να είναι χώρα, πατρίδα δίχως σύνορα, που φεύγει κι επιστρέφει έχοντας ελευθέρας. Θέλοντας να ερωτευτεί ξανά το ίδιο ονειρικό πρόσωπο, όσο αδύνατο κι αν φαντάζει κάτι τέτοιο, είναι επιθυμία, μα στο όνειρο όλα μπορούν να πραγματοποιηθούν. Όπως άλλωστε έχει πει ο Μαρσέλ Μαρσό “χωρίς τα όνειρα δεν θα υπήρχε πραγματικότητα”.
Μια συνεχής ροή σκέψεων, διαθέσεων και αναμνήσεων, ανακύπτουν , συναισθηματικά σκιρτήματα, συγκαλούν αναγνώστη και συγγραφέα να ενώσουν....

Άχνα, βασίλισσα της σιωπής.

Σημάδι ζωής πάνω στον καθρέπτη.

Κυρία της ευγένειας.

Πρέσβειρα αφωνίας, μαρτυράει δίχως να πει,

Μεγαλουργεί εν τη απουσία ήχου…

Άχνα, τίτλος βιβλίου

Στις ανθρώπινες σχέσεις, μια ρωγμή είναι αρκετή για να διαλυθούν τα πάντα.

Ο ψυχικός μας κόσμος είναι γεμάτος με τραύματα και ρωγμές που μας καθιστούν ευάλωτους. Αν όμως καταφέρουμε να συγκολλήσουμε όλα αυτά, στη βάση μιας αυθεντικότητας, τότε θα έχουμε επιτύχει την πλήρη ακεραιότητα του ψυχικού μας κόσμου.

Η ανάκληση ιστοριών είναι η αποθησαύριση, είναι τα καλά φυλαγμένα κουμπιά στο κουτί που μετρούν τον χρόνο, την ηλικία, που βαστούν τη μνήμη από το κομμάτι του ρούχου που πάνω τους υπήρξαν κάποτε.
“Τα ρούχα τα αλλάζουμε τα πετάμε τα κουμπιά τα κρατάμε”.
Συμβολικά κουμπιά κουμπώνουν τα μυθιστορήματά του κι αυτά αποκαλύπτουν τον ονειροπόλο Στρατή που σαν να ονειρεύεται τις ιστορίες και πιάνει και τις καταγράφει αυτόματα, να μην τις χάσει θέλει, ή να ξεχάσει, δεν θέλει. Άλλωστε, “κάθε ιστορία”, όπως έχει πει ο Μπόρχες, “ατομική ή συλλογική, μπορεί κανείς να την ανακαλέσει μέσα από την ονείρευση”. Έπειτα τις διανθίζει με το χάρισμα της γραφής και της τέχνης του λόγου που τον διακατέχει.
Η Άχνα παίρνει μορφή, ζει και αναπνέει....
Η Άχνα μιλάει με τις σιωπές του έρωτα, με το στόμα της γυναίκας, το αντικείμενο του πόθου, που δίχως να της μιλάς, αγαπάς, την παντοτινή γυναίκα, Εύα το όνομά της, αυτήν που λάτρεψες και θα λατρεύεις για πάντα, θα τιμάς, ιέρεια αρχέγονης τελετουργίας.
Η Άχνα που και που μιλά με αποφθέγματα και μύθους, πάθη και πόθους, που δεν καταλαγιάζουν....
Ανασυνθέτει θραύσματα μέσα από μνήμες ή μνήμες από τα θραύσματα; Μήπως η Άχνα είναι η φασματική μορφή της μνήμης, το άπιαστο όνειρο που, κι όταν ακόμη το έχεις πιάσει δεν θέλεις να το πιστέψεις;
“Έτρεχε αλλά δε σε άφηνε να πάψεις να τρέχεις ξοπίσω της. Όταν καμιά φορά την έφτανες δεν ήταν Άχνα...
Άχνα δεν είναι τόσο η γραφή που φυσάει την πνοή της ζωής στο χαρτί ή στην πέτρα. Η ανάγνωση είναι”....

ily.......οσο ζεις και αναπνέεις...

κάποιοι άνθρωποι επιδιορθώνουν τις φθορές....και σε ανθρώπους και σε σχέσεις και δε αντικείμενα...