έτσι ξεκίνησε έτσι....στην πραγματικότητα αυτό σε ξύπνησε και όχι το φως ή το ξυπνητήρι δίπλα στο αυτί μήπως και παρακοιμηθείς....αυτό...αυτή δηλαδή....ήρθε εκεί και σε κατοίκησε....."πες μου"...και συ άκουσες "πιές..."...κάθε μέρα σε κοινωνώ....."οχι, όχι..."και κλικάρει πότε από δώ, πότε από κει, άλλοτε χαμογελώντας μειδιάζοντας, άλλοτε ώς Πυθία.....δεν ξέρω τίποτε, δεν ξέρω να γράφω ,είμαι αναλφάβητος.....κι έπειτα είναι αυτό το κρύο που έρχεται από κάτω και σιγά σιγά ανεβαίνει.....ή είναι η βροχή, τσακ τσακ ασταμάτητα λες και το γκρίζο δεν στερεύει.....ή ως κρύο που έρχεται σαν παγωμένα στερεοποιημένα παγάκια μεσ' το χειμώνα....και κάτι σε σφίγγει για να βγάζει δάκρυα......το πρόσωπο τσαλακώνεται από εκφράσεις και από ένα κρύο που σκαρφαλώνει στην ψυχή....
στα "κυκλικά ερείπια" του Μπόρχες, ο σκοπός, αν και υπερφυσικός, δεν ήταν κάτι το ανέφικτο....ήθελε να ονειρευτεί έναν άνθρωπο... Όνειρο και ζωή....έντρομος, ταπεινός, κατάλαβε ότι κι ίδιος ειναι όνειρο που κάποιος άλλος ονειρευόταν.....
ιλυ........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου