αισθητό είναι το τέλος των ημερών!...διαπεραστικό μέχρι τα κόκαλα! κι αυτό, γιατί υπάρχουν μερικοί γλυκύτατοι αισθησιασμοί που η αοριστία τους δεν αποκλείει την ένταση, κι η αιχμή του Απείρου, είναι η πιο κοφτερή....
ειναι μεγάλη η γλυκύτητα, όταν πνίγεις το βλέμμα σου στην απεραντοσύνη του γλυκιτατου βλέμματος....μοναξιά, σιωπή, ασύγκριτη αγνότητα των μελιων κορών..... ένα μικρό πανί που τρεμοπαίζει στον ορίζοντα, που το μικρό του μέγεθος όσο ζηγώνει όλο και γίνεται πιο ευδιάκριτο .....όλ’ αυτά σκέφτονται ανάμεσά μου, ή σκέφτομαι εγώ ανάμεσά τους.....σκέφτονται μουσικά, γραφτικά, χωρίς συλλογισμούς, χωρίς συμπεράσματα.......
οι σκέψεις, γίνονται γρήγορα πολύ έντονες....μια ενέργεια μέσα από την ηδονή γεννά μια στενοχώρια, ένα θετικό βασάνισμα.....το νευρικό σύστημα πονεμένο....
η διαύγεια, η ευαισθησία της, η ακινησία του θεάματος, μ’ επαναστατούν… αχ!!! πρέπει πάντα να υποφέρει κανείς ή ν’ αποφεύγει αιώνια το ωραίο? σταμάτα να δοκιμάζεις τους πόθους, την αγάπη, τον έρωτα.....η Ομορφιά είναι μια μονομαχία, που σε κάνει να φωνάζεις πριν σταθεί πλάι σου......
ιλυ......
μιά εξομολόγηση.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου