φιλιά σε αχνιστό τζάμι....

ο χρόνος τελειώνει και σαν ένα ηλιοβασίλεμα είτε το ζεις, είτε αναπολείς...

είδα το πρόσωπό της φευγαλέα, καθώς έλεγα ευχές, για μια στιγμή, σαν να είχα να τη δω μια ολόκληρη ζωή...και μετά κενό....τεχνολογικό....μου φάνηκε ότι η εικόνα της δεν ήταν παρά μια κλικ προβολή της σκέψης
το πρόσωπό της, στην άλλη άκρη του χώρου, που χωρίς καμιά κίνηση κυρίεψε το νου μου, ήταν η ΟΜΟΡΦΙΆ...μια ΟΜΟΡΦΙΆ που θα χανόταν ψηφιακά στο τέλος των ευχών...ίσως να είχα κι άλλες ευκαιρίες να την παρατηρήσω καλύτερα και να ενισχύσω τη στερεότητά της μέσα μου....
πέρασε αρκετά η καθορισμένη ώρα κι αμήχανα καθυστερούσα το τέλος της webex...ικο επαφής...ίσως ήθελα να δημιουργήσω μια μικρή ανυπομονησία στο ακροατήριο, να κεντρίσω κάποιο ενδιαφέρον?... η καθυστέρηση όμως ευνοούσε τη συνέχιση των σκέψεών μου....
ακόμα και στις καλύτερες στιγμές μας μια αμφιβολία ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά...είναι ένα συνηθισμένο γνώρισμα του έρωτα....η Ομορφιά έχει μια ολοκληρωμένη ζωή, δεν υπάρχει καιρός για ερωτικά, ή και τα όποια έχει τα έχει κουμπωμένα καλά, δεν αφήνει να χαρούμε ανέμελα μικρά διαστήματα που μας απομένουν....
είχαμε τη συναίσθηση, ότι υπήρχε κάτι απροσδιόριστο που μας καθοδηγούσε, μέσα απ’ τη δυνατή έλξη που αισθανόμασταν και οι δυο από την πρώτη στιγμή.....υπήρχαν μέσα μας και ερωτηματικά, που μας παρακινούσαν σε παράξενες για τον δεσμό μας σκέψεις....μας απασχολούσαν οι σκέψεις, προσπαθούσαμε, και οι απαντήσεις απομακρύνονταν...ο δεσμός μας ήταν, με κάποιον τρόπο, προαποφασισμένος και η προσωπική μας θέληση δεν ήταν παρά εκπλήρωση μιας πραγματικότητας σε απαράβατους κανόνες που μας κυβερνούν...θεωρώντας επίσης και οι δυο πως αυτή η ισχυρή έλξη είναι απόλυτα φυσιολογική για τον άνδρα και την γυναίκα, σε οποιαδήποτε νεότητα και απροσδιόριστα κάποια κάτι τι σφράγισαν τη σχέση μας....
κοιταζόμασταν στα μάτια, διαισθανόμασταν και εκφράζαμε με λέξεις ένα πλήθος από σκέψεις, νοήματα κι αισθήματα...και ανάμεσά τους χωρίς ίσως καποιο αστείο και χωρίς δικαιολογία, ίσως μετά από κάποια χρονική παύση, γελούσαμε....
ένα από τα πρώτα "θέλω", "θέλω να είσαι απόψε η συντροφιά μου..." της είπα....
από εκείνες τις στιγμές και άλλες αλλεπάλληλες η Ομορφιά υπάρχει μέσα μου, υπάρχει όχι μόνο σαν ανάμνηση εικόνων που δεν έζησα ποτέ, αλλά και στο πλάι μου απόλυτα αληθινή....
σε όλη αυτή την ιστορία φαίνεται ότι πάμπολλες συμπτώσεις κινούνται γύρω μας...μπορεί να μη μπορούμε να τις συσχετίσουμε άμεσα μεταξύ τους, αλλά ήταν μια πραγματική σύμπτωση η γνωριμία μας? ερωτήματα...που όμως δεν θα προκαλούσαν αν δεν υπήρχαν στο μυαλό μου καταχωρισμένοι πίνακες ζωγραφικής, με ξεκάθαρα χαρακτηριστικά της, παρ’ ότι δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ πριν....
ακόμα και πέρα από τη δική μου ψυχολογιακή σκέψη, πώς θα μπορούσε να εξηγηθεί η υπερβολική έλξη που ένιωσε η Ομορφιά, από την πρώτη στιγμή που με συνάντησε? αυτή ήταν εκείνη που με πρόσεξε κι ανέλαβε την πρωτοβουλία να μου μιλήσει...πολύ ασυνήθιστο για μια νέα γυναίκα!!!...θα μπορούσε να σκεφτόταν ότι μπορούσε να παρεξηγηθεί η τόλμη της να μου μιλήσει πρώτη...και εντελώς συμπτωματικά, χάσαμε και οι δυο μας, την ίδια στιγμή, κάθε επαφή με την πραγματικότητα, αντικρίζοντας ο ένας τον άλλο...
θα με περάσουν για .... μια σκέψη που μ' ενοχλούσε πολύ....όταν μιλάει κανείς για ό,τι υπάρχει στο μυαλό του να λένε ότι είναι "βαρεμένος"...

ηλιοβασιλέματα και τι δεν μου θυμίζουν....

Σ' Αγαπώ.....