μιά ιστορία του καφέ.....

στιγμές με το ουρανίσκο να πετά, σε στιγμές που αισθησιακά ερεθίζεται καθώς μικρές γουλιές γλυκού καφέ ψεκάζονται γύρω του.....σαν να βρέχει ψυλόβροχο ή να χιονίζει και να χώνομαι στο κρεββάτι με τη "ζεστασιά" σαν ολόσωμη θερμοφόρα να ανάβει κάθε κύταρο του δέρματος.....
η γλύκα από το χέρι της κοφτής κουταλιάς χάθηκε......ο ουρανίσκος παγωμένος.....το κρεββάτι με καρφιά φακίρη....η κούραση της σκέψης "στο θεό".....οι πόροι του κορμιού αναβλύζουν σαν αίματα με νεύρα, να γίνονται ξένα μπερδεμένα κουβάρια σαν άκαυστο υγρό πυρ, αντίθετα με την κατάσταση του έρωτα που καίνε τα πάντα.......
κάπως έτσι περνά ο χρόνος, δίχως ιστορίες σαν αυτές που ηρεμούν τα μωρά.....
δίχως μια πρέζα ζάχαρη στον καφέ......