γράφω για ‘μας.....

όπως η αγάπη συνυπάρχει με την αδιαφορία και το φόβο, η μέρα με τη νύχτα… το καλό με το κακό… έτσι και 'μεις θα συνυπάρχουμε με τον "κακό" κόσμο, το περιβάλλον μας...που δεν μας θέλει...αυτά θα τα συναντάμε συνεχώς μπροστά μας....σαν δυό δυνάμεις που δημιουργήθηκαν με την εμφάνισή μας και συγκρούστηκαν για πρώτη φορά και από τότε συνεχίζουν ...ποιος είναι ο «κακός» στην υπόθεση και ποιος θα δείχνει «καλός»...ποιό είναι το κρυμμένο μυστικό...

είναι μεσημέρι δευτέρας, η ώρα μία και κάτι κι εγώ γράφω για σένα, για 'μας... γράφω εδώ, γιατί δεν μπορούσα να σου γράψω κάπου αλλού, γιατί δεν μπορώ να σου μιλήσω...πολλά είναι χιλιοσφραγισμένα, δεν περνάνε λέξεις που θα μας φέρουν κοντά μας, κοντά, μπροστά στο δράμα μας...ταυτόχρονα, ψάχνω τρόπους για να σε πείσω να ιδωθούμε κι εσύ έψαχνες τρόπους για να αποφεύγεις....προσπάθησα να λύσω την κρεμάλα και δεν το πετύχαινα, με κρέμαγες και ξανά η προσπάθεια....

περάσανε μήνες, περάσανε τρία χρόνια, περάσαν δεκα χρόνια, δεν ξέρω πόσος ακόμα χρόνος θα χαθεί σε κινήσεις...δεν ξέρω γιατί το απλό πρέπει να είναι τόσο δύσκολο ή αν είναι πράγματι τόσο δύσκολο...

μέσα στο χάος του μυαλού μου, μέρες τώρα προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει, την ώρα που δεν συνέβαινε και τίποτα...

μήπως ζούσα μέσα σε σκιές και σε ψευδαισθήσεις που θόλωναν κάθε κρίση μου?.. απ' τα μεγαλύτερά μου προβλήματα, είναι πως η απουσία σου με πονά...σταματήσαμε κάποιες στιγμές πείθοντας τους εαυτούς μας πως θα είναι πιο εύκολο να κρατήσουμε τις αποστάσεις...γιατί έγινε? υπήρξαν λόγοι για να το κάνουμε?.. υπήρξαν τέρατα να μας φοβίσουν, άνθρωποι να μας σταματήσουν?...υπήρχαμε εμείς κι ένας προορισμός, όπως ο παππούλης σου έχει εκμυστηρευτεί, γύρω από τον οποίο κάναμε κύκλους, απόπειρες και λάθη ψάχνοντας τον τρόπο να φτάσουμε σ’ αυτόν....ίσως αυτό που οδηγούσε σε λάθη ήταν ο φόβος ή η λαχτάρα...ίσως ήταν και λίγο απ’ όλα....

όλη τη μερα και νύχτα του παρασκευοσαβαττοκυριακοδεύτερο με έπειθα, πως θα ‘πρεπε να ‘μαι χαρούμενος, που μπόρεσα πολλές στιγμές να έχω μια τύπου επικοινωνία επιλέγοντας κάποια από τα δικά μου post, που τα κρέμαγες, έφερναν όμως αρκετες φορές λάθος ή ψαχνόμενες σκέψεις που έπρεπε να ανακαλύψω...ίσως απόψε, αύριο, ίσως να είμαι χαρούμενος, ίσως κι εσύ να το δείξεις...

ηρέμησα γιατί μ’ ακούς, γιατί με διαβάζεις, γιατί με ξέρεις τι κάνω.... θα έπρεπε να ήμασταν κι οι δύο ευτυχισμένοι...ευτυχία θα ‘τάνε η μέρα που θα μου έλεγες αυτό το.....βάλε τη λέξη....

είναι μεσημερι δευτέρας κι γράφω για ‘μας.....

ιλυ.....