μέσα σε αφηγήσεις....

μέσα σε αφηγήσεις και σε χρώματα μιλώ

στης ανατολής σου τα αρώματα μεθώ
πάνω σε σημάδια που 'χεις κάνει στην καρδιά
παντοτινά.....

αφηγήσεις…

     όλη μας η ζωή, ό,τι κάνουμε και ό,τι λέμε αφηγήσεις είναι…πρώτες μας νεφελώδεις σκέψεις και οι πρωτόλειοι παιδικοί στοχασμοί μας έχουν μέσα τους αφηγηματικό περιεχόμενο θέτοντας τον εαυτό μας ως βασικό ήρωα στην καρδιά της περιγραφής…οι πρώτοι μας διάλογοι με τον κόσμο των μεγάλων, τα ερωτήματα και οι προκλήσεις που μας θέτουν, οι λίγο, πολύ χαοτικοί διαλογισμοί μας, στα παραμύθια, που δεν είναι μόνο η εξωτερική αφήγηση, είναι και η νέα πλοκή που την ίδια στιγμή το παιδί πλέκει μια παραλλαγή της, μπαίνοντας ως ένας νέος ήρωας στην ιστορία, γιατί μόνο έτσι μπορεί να τη βιώσει…κάθε συνάντηση φίλων και γνωστών σε οποιαδήποτε μορφής παρέα έχει στοιχεία αφήγησης, για να γνωριστούν, για να ενισχύσουν τους δεσμούς τους, για να σχεδιάσουν…

οι αφηγήσεις δεν είναι μόνο ίχνη και πατημασιές του παρελθόντος, είναι τα όνειρά μας, κάθε φαντασίωσή μας, κάθε μυθοπλασία μας έχει αφηγηματικά στοιχεία, γιατί και τα όνειρα πλάθονται με υλικά παλιών και κραταιών πόθων και επιθυμιών…την ώρα που κάτι σχεδιάζουμε το μετατρέπουμε σε εξιστόρηση για να προδικάσουμε την επίτευξή του, για να προοικονομήσουμε την εξέλιξή του, για να γευθούμε ένα μέρος της προσδοκώμενης χαράς…προσθέτοντας επίσης τη λογοτεχνία, την συγγραφή, την γοητευτική δύναμη των μυθιστορημάτων….οι μονόλογοί μας, μονόλογοι ατέλειωτοι, εξυφαίνουν μικρές και μεγάλες προσωπικές αφηγήσεις μας… έρωτες ανεκπλήρωτους, επιθυμίες διαχρονικές και πόθους πανίσχυρους, ονειροπολήσεις και φαντασιώσεις…ας μην έχουμε αυταπάτες, ξέρουν τον τρόπο να δημιουργούν ομορφιά, με τις εξαίσιες λάμψεις πυροτεχνημάτων στους ουρανούς τα μεσάνυχτα, με τις μεγαλόπρεπες λάμψεις αστεριών στα ρόδινα χαράματα….

κάθε αφήγηση έχει και μυθοπλασία, είτε σκόπιμη είτε ασυνείδητη και υπερβαίνει τις διαιρέσεις του χρόνου σε παρελθόν και σε μέλλον…και όταν φεύγουμε από τη ζωή, θέλουμε να μας θυμούνται, να αφηγούνται κομμάτια της ζωής μας, πτυχές της προσωπικότητάς μας …και ενώ τούτο συμβαίνει και είναι η τελευταία και η πιο ιερή επιθυμία μας, υπάρχει μια εκκρεμότητα…γιατί, κάθε άνθρωπος πριν φύγει από τη ζωή του, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν ξέρει το πότε, θα πρέπει να καταθέτει τη δική του κεντρική αφήγηση είτε προφορικά σε κάποιον είτε γραπτά…γιατί, με «ποιο δικαίωμα» θα φεύγει χωρίς να πει την αποκρυσταλλωμένη γεύση της ζωής του, την άποψή του για τη ζωή?....

μοιάζουμε σαν δυο σταγόνες που θα ψάχνουν για αιώνες
μάτια να δακρύσουν, να μπορούν να σμίξουν
κι αν το όνειρο αντέξει και οι δυο δεν πούμε λέξη
με ένα δάκρυ σ'αγαπώ θα σου 'χω γράψει...

μέσα σε αφηγήσεις και σε χρώματα μιλώ

στης ανατολής σου τα αρώματα μεθώ
πάνω σε σημάδια που 'χεις κάνει στην καρδιά
παντοτινά.....

Ιλυ.....παντοτινά....