θα τα ξαναβρείτε....ήσουν ανένδοτη....

 κάποια στιγμή, είπες "τα χαλάσαμε, διέκοψα...", αναφερόσουν σε κάτι δικό σου....είπα, κάποια στιγμή θα τα ξαναβρείτε....ήσουν ανένδοτη....

κάτι τέτοιο γίνεται τώρα....εμφανίζεσαι "ανένδοτη", μολονότι έχεις αρχίσει μετά από καιρό να με διαβάζεις, ...και με κάποιο τρόπο ποστάρεις κάποια και καταλαβαίνω πως κάτι θέλεις να πεις, αρκετά δεν τα πιάνω...

Ιλυ...

Επεκτείνομαι και βιώνω
παράνομα
σε περιοχές που σαν υπαρκτές
δεν παραδέχονται οι άλλοι.
Εκεί σταματώ και εκθέτω
τον καταδιωγμένο κόσμο μου,
εκεί τον αναπαράγω
με πικρά κι απειθάρχητα μέσα,
εκεί τον αναθέτω
σ’ έναν ήλιο
χωρίς σχήμα, χωρίς φως,
αμετακίνητο,
προσωπικό μου.
Εκεί συμβαίνω.

Με μέσα «πικρά» (ίσως γιατί στην επικράτεια της ποίησης το «γλυκό» αποτελεί τη φυσική απόληξη του «πικρού» και στην απώτατη άκρη της οδύνης κυοφορείται το αίσθημα της «ηδονής») και «απειθάρχητα» (ίσως γιατί η ποιήτρια τελεί εν γνώσει του γεγονότος ότι δεν έχει ακόμα κατακτήσει -ή, εν πάση περιπτώσει, αδυνατεί προς το παρόν να ελέγξει- τρόπους τροχοπεδητικούς των πολύ ισχυρών -και με φυγόκεντρες τάσεις- σκοτεινών συναισθηματικών και συγκινησιακά φορτισμένων ενορμήσεών της) εκθέτει τον «καταδιωγμένο κόσμο» της. Έναν κόσμο που προσέχει ως κόρην οφθαλμού, μεριμνώντας, περισσότερο απ’ όλα, να μην υποπέσει στην αντίληψη των άλλων, να μην εκτεθεί στη χλεύη τους και, κυρίως, να μη μολυνθεί από τους ρύπους της καθημερινότητας. Τον εκθέτει κρυφά, με πλάγιους τρόπους, και ακατάπαυστα τον αναπαράγει σε περιοχές ασφαλείς, που δεν είναι -δεν μπορεί να είναι- άλλες από τις περιοχές της ποίησης· σε περιοχές, δηλαδή, «που σαν υπαρκτές δεν παραδέχονται οι άλλοι»· που μόνον αυτή γνωρίζει την ύπαρξή τους κι αισθάνεται, όποτε της επιτρέπεται η είσοδος σ’ αυτές· η περιπλάνηση στις δίχως περιοριστικά όρια εκτάσεις τους, «ολόκληρη», «προστατευμένη», «ανένδοτη» και, .....

Κική Δημουλά