ψιθύριζε.....

Μιλούσε στα λουλούδια.

Έσκυβε πάνω από τον μίσχο

και ψιθύριζε.

Τους έλεγε γι’αυτα

που οι άλλοι αγνοούσαν.

Για εκείνο το ...πούλι

που μονάχο πια στο κλαδί

σταμάτησε να κρώζει.

Για το ξεχασμένο σύννεφο

στο ταβάνι του ουρανού,

που δεν ταξιδεύει πια

και περιμένει να γίνει βροχή.

Για τις δροσοσταλίδες

που με όλο τους το βάρος

έπεφταν στα κεφάλια,

σαν διασώστες με αλεξίπτωτο.

Λιλιπούτειες αφυπνίσεις

εαυτού.

Τραγουδούσε στα φυτά,

αγκάλιαζαν οι κισσοί

τον αέρα,

τυλίγονταν σφιχτά γύρω του,

έρμαια έμοιαζαν.

.....

Μικρές ιχνηλατήσεις εαυτού.

Ποιός είσαι εσύ και ποιός εγώ.

Η πέτρα που χορεύει στο νερό

άραγε

ή ο κισσός.

Η κίσσα πάνω στο σύρμα

βρήκε την φωνή της

και την έχασα εγώ.

Ily........Δροσοσταλίδα ...