είναι κρίμα κι αμαρτία μα σαι μακριά....
Ily...
“Συναντιόμασταν” ξανά και ξανά χρόνια πολλά τώρα και – το ξέρουμε και οι δύο – θα συναντιόμαστε για όλη μας τη ζωή, για να πάρουμε λίγη ευτυχία από εκείνη τη στιγμή, από το μεγάλο μας όνειρο. Γιατί δεν μπορούμε να χωρίσουμε οριστικά, όταν η ζωή μας είναι γεμάτη από αποχωρισμούς; Όχι, δεν ζούμε δύο ζωές, δεν κάνουμε διπλή ζωή. Ζούμε μόνο εκείνο το όνειρό μας. Και στα άλλα γεγονότα της ζωής απλώς υπάρχουμε…
Συναντάς τον παράδεισο και χωρίς να το καταλάβεις δεν μπαίνεις μέσα. Βρίσκεις τους τόπους της απόλυτης ευτυχίας και δεν κατανοείς γιατί τους εγκαταλείπεις. Νιώθεις ότι μπορείς να γευθείς το μεγάλο σου όνειρο και αυτό σου ξεφεύγει μέσα από τα χέρια σου.
Να συναντήσουμε μαζί το μεγάλο όνειρο εκείνης της στιγμής. Να κάνουμε τη ζωή μας μέθη του έρωτα, βίωμα της απόλυτης ευτυχίας, απελευθέρωση της ιερής επιθυμίας, έκφραση του απόλυτου πάθους. Να ανασαίνουμε μαζί την ίδια πνοή του ανέμου για να μην υπάρχει τίποτα διαφορετικό ανάμεσά μας. Να αγγίζουμε κάθε πτυχή του κόσμου, κάθε κυματισμό της πραγματικότητας με το κοινό μας βλέμμα την ίδια στιγμή, κάθε στιγμή. Τα χέρια μας να βρίσκουν πάντα τις χορδές των σωμάτων μας και των πόθων μας, να μην κάνουμε τίποτα χωριστά για να προλάβουμε να καταλαγιάσουμε την απέραντη λαχτάρα μας. Να ξαναγεννηθούμε μαζί μέσα από αυτή τη στιγμή και να ξαναζήσουμε τους χαμένους μας καιρούς. Γιατί κάθε γέννηση εμπεριέχει όλη τη ζωή.
Ξέρω ότι όσες ζωές και να είχα δεν θα μπορούσα να σε χορτάσω. Η επιθυμία μου για σένα διαρκώς θεριεύει, με οδηγεί σε θείους τόπους. Ζω σε έκσταση. Η επιθυμία μου για σένα φωτιά που συνέχεια απλώνεται και φουντώνει. Ξέρεις, είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος. Γιατί σε γνώρισα. Γιατί δεν μπορώ να κατανοήσω τη ζωή μου χωρίς εσένα. Είμαι και ο πιο άτυχος. Αλλά δεν γινόταν κι αλλιώς. Άμα συναντάς το μεγάλο έρωτα και δεν τον αφήνεις να σε παρασύρει στους δικούς του ανέμους, θα γευθείς την απόλυτη πίκρα.
Και όμως τίποτα δεν έχει χαθεί. Όλα μπορούν να ανασυσταθούν. Όλες οι φαντασιώσεις μας είναι ζωντανές. Άμα συναντηθούν, αναπλάθουν την πραγματικότητα, διαλύουν την απολυτότητα του χρόνου. Τα λιωμένα ρολόγια του καλλιτέχνη είναι η συντριβή της φαινομενικής γραμμικότητας του χρόνου, είναι το σπάσιμο του «βέλους του χρόνου». Ο έρωτας έφτιαξε αυτά τα ρολόγια. Ο έρωτας εμπαίζει το χρόνο, τον ευτελίζει. Ο έρωτας υπήρξε πριν από το Χρόνο, πριν από τον Κόσμο. Αυτός είναι ο απόλυτος Δημιουργός. Αυτόν υμνεί η ζωή. Αυτόν ανασταίνει η ποίηση. Αυτόν βρίσκει και το πιο απλό σκίρτημα του πόθου και ανταριάζει την ύπαρξή μας.
Να συναντηθούν τα όνειρά μας.
Και να τα αφήσουμε να μας πάνε αυτά εκεί που ξέρουν. Μια στιγμή αρκεί. Αυτή η στιγμή θα σβήσει τα χνάρια μας από τους δρόμους της μοναξιάς που κάναμε χρόνια και χρόνια, θα διαγράψει την άνυδρη έρημο των επιθυμιών μας, θα χορτάσει τη δίψα των πόθων μας. Θα γεμίσουμε το μέλλον μας, θα γεμίσουμε το παρελθόν μας με την εικόνα του μεγάλου μας ονείρου. Θα ζήσουμε τη ζωή μας σε μια στιγμή μόνο…
Να συναντηθούν τα όνειρά μας. Αυτά ξέρουν που θα μάς πάνε....
Ιλυ.....
..ακόμα κι αν ματώνουν οι λέξεις.....θα με αγαπάς? ναι, μου είπε, θα το κάνω...τη φίλησα με δύναμη στο στόμα, εκείνη δαγκώνοντας τη γλώσσα της με τάισε αίμα και σαν υγρό τριαντάφυλλο στο σώμα, στο σώμα μου κυλούσε και παραμιλούσε......
το πάθος αυτό, δεν είναι ανώδυνο, γι’ αυτό κι ο ποιητής εύχεται στο ποίημα, "καλύτερα χοιροβοσκός στο Amagerbo παρά ποιητής"....θα ξεχνάς να γράψεις, θα ξεχνάς να διαβάσεις, θα ξεχνάς να γράψεις και να διαβάσεις, ακόμα και να μιλήσεις θα ξεχνάς.....
Ιλυ.......
με τη γαλήνη μιας ήρεμης συνείδησης μέσα από έναν αμείλικτο καθρέφτη που τον παραπέμπει σ' αυτό που συνέβη.....
ιλυ..........