μπαίνει στο μυαλό σου και μιλάει πάνω στα λόγια της ηθικής σου συνείδησης....που ο εαυτός σου μιλάει ακόμη και πάνω στον εαυτό σου....υπάρχει ένας καθρέφτης γύρω σου και το μαρτύριο είναι ότι δεν ξέρεις σε ποιον μιλάς,..... αλλά μιλάς στον εαυτό σου.....
κάποτε θα `ρθει μια όμορφη μέρα και τότε θα βρούμε λέξη να πούμε γλυκιά σ’ όποιον πονά και το κουράγιο ν’ αγαπάμε....
κάποτε θα `ρθει μια όμορφη μέρα θα χαμηλώσει ο ουρανός θα βγούνε πάλι φύλλα στα δέντρα και θα γελούνε τα παιδιά κι άσπρο λουλούδι θ’ ανθίσει στην πέτρα....
κάποτε θα `ρθει μια όμορφη μέρα κι όπως τότε παλιά μάγοι θα φέρουνε δώρα αγάπης και χαράς θ’ αργήσει να `ρθει εκείνη η μέρα μα κάποτε θα `ρθει....
I love you baby And if it's quite alright I need you baby To warm a lonely night I love you, baby Trust in me when I say Oh pretty baby Don't bring me down, I pray Oh, pretty baby, now that I found you stay And let me love you baby Let me love you
τι σου ζητάω να ’μαι η σκιά σου όπου πας, τι σου ζητάω να ’μαι το χώμα που πατάς τι σου ζητάω. τι σου ζητάω άσε με, άσε με, άσε με να σ’ αγαπάω.
άσε με κάθε στιγμή στην αγκαλιά σου να πεθαίνω, άσε με να με σκοτώνεις και να λέω “ανασαίνω”, άσε με εσύ να φταις κι εγώ συγγνώμη να ζητάω, άσε με, άσε με, άσε με να σ’ αγαπάω.
τι σου ζητάω όταν πονάς εγώ για σένα να πονάω κι όταν γελάς από χαρά να τραγουδάω. τι σου ζητάω άσε με, άσε με, άσε με να σ’ αγαπάω.άσε με να σ' Ιλυ......
νάνι-νάνι-νάνι-νάνι… η αγάπη μου να κάνει… έλα ύπνε να γεμίσεις… το στηθάκι της ν’ ανθίσεις… έλα ύπνε με μπαξέδες… και με ρόδα μενεξέδες… νάνι-νάνι-νάνι- νάνι… η αγάπη μου να κάνει…
την οσμή του λουλουδιού που μου αρέσει δε θέλω να τη μοιραστώ.....το άκουσμα των σιωπηρών ήχων, θέλω να αγγίζω.....άλλωστε, αυτά ποθώ, αυτά που τώρα μόνο έχω..... το ενδιαφέρον ξεκινάει από εκεί που σταματάει η ανάγκη κι αρχίζει ο χρόνος!!!..κι έμεινα να θαυμάζω τα ματόκλαδα του πάθους, πως ανοιγοκλείνανε της ψυχής τα παραθύρια.....
η έμπνευση!!!...αναδεικνύεται στα μονοπάτια της ψυχής.....
η καρδιά μας είναι ένα κύμα που δεν σπάει στην ακρογιαλιά...ἡ καρδιά μας είναι ένα κύμα μυστικό, χωρίς αφρό, βουβά πιάνει μία στεριά και αθόρυβα σκαλίζει το ανάγλυφο ενός πόθου, που δεν ξέρει απογοήτευση και αγνοεί την ησυχία......
σαν δεν μπορείς να κοιμηθείς κράτα την καρδιά μου στο χέρι σου, βαλτη ν' ακουμπά το στήθος σου....και όνειρα γλυκά.....το βιβλίο ήταν λάθος...... πέρασες την ώρα σου μιλώντας μαζί του......
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια που θυμάσαι και θυμάμαι τίποτα δε χάθηκε ακόμα όσο ζούμε και πονάμε χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια μόνο τρόπο να κοιτάνε....
η μέρα έγινε μέγιστη και αρχίζει να μειώνεται μέχρι το Δεκέμβρη.....
είναι μιά μέρα σήμερα που σέρνει πολλούς μύθους υπερβατικούς και μαγείες......
από αυτά εμπνεύστηκε ο Σαίξπηρ στο "όνειρο καλοκαιρινής νύχτας".....
γεμάτο ξωτικά, νεράιδες, τελώνια κ.α.....
καλοκαίρι λοιπόν......
με θάλασσες που αγκαλιάζουν τις σκέψεις.....
γεμάτες τρικάρταρτα καράβια που πλέουν μέσα της, σαν την αγάπη μας.....
καλό ξημέρωμα με όνειρα γλυκά......
Ιλυ...........
άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα,
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο, μην με φοβάσαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλυστράνε
για τις παλιές αγάπες μην μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω,
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά, κρυφτήκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
ό, τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο,
δεν ξέρω αν φεύγεις τώρα, για το λίγο μου,
εάν αυτό που νιώθω ήταν πολύ, πολύ για 'σένα.....
η νοσταλγία είναι διεγερτική, γιατί ποθείς το για πάντα.....αν δεν μπορείς να τη συναντήσεις ξανά πηγαίνοντας μπροστά, κάνεις προς τα πίσω αναζητώντας την αρχή της,..
οι στίξεις....από παιδί με μπέρδευαν τα σημεία στίξης.....τελείες, κόμματα, εισαγωγικά, παρενθέσεις, παύλες......τώρα ξέρω ότι μετά από κάθε σημείο στίξης ακολουθεί μια παύση..... ....πώς να χωρέσω τόσα συναισθήματα σε μια παύση.....πως να χωρέσω μια ζωή μαζί σου.....
ο δικός μου ο δρόμος μ' έχει χρόνια διαλέξει, στην οδό γράφει "μόνος", επικίνδυνη λέξη. ο δικός μου ο δρόμος δε μου δείχνει αστέρι, για αγάπη μου δίνει μια βαλίτσα στο χέρι..........
μάκρυνε ο καιρός που γνώριζα τις λύσεις πριν απ' τα προβλήματα, που ήξερα το επέκεινα της στιγμής, πριν απ' την ίδια. που 'ξερα πως να ζει κανείς πριν απ' τον πόνο......
τι συμβαίνει με την ανάμνηση που δεν ανακαλούμε?....με τα λόγια αυτά ο Προυστ, περιέγραψε την ανησυχία του για εκείνα που λησμονούνται......το δικαίωμα στη λήθη, υιοθετήθηκε, προκειμένου να μπορεί να υπερασπίζεται η προστασία του ατόμου...και να μη γίνεται αναφορά σε γεγονότα της ζωής που αφορούν το παρελθόν...
στο τίποτα γεννήθηκε της σκέψης το σκοτάδι
στου ποταμού το πέρασμα σ’ αναζητώ ζωή μου
απ’ τις σιωπές που έκλεψαν το τελευταίο χάδι
και μέσα από τα μάτια σου κερδίζω την πνοή μου.....
