και βλέμματα ολόγυρα σκορπάει φοβισμένα.
κι εγώ, κρυμμένος κάπου κεί στο έρημ' ακρογιάλι,
το βλέπω-σαν σε όνειρο-με μάτια λιγωμένα.
ένα κορμί παρθενικό γυμνό αργοπροβάλλει
κι απλώνεται ηδονικά σε κύματ' αφρισμένα
ο ήλιος εσκυθρώπιασε μπροστά σε τόσα κάλλη,
τα κάλλη τ΄απολλώνεια και τα φωτολουσμένα.
ανατριχιάζ΄η θάλασσα στο θείο άγγιγμα τους,
τα κυματάκια απαλά με χάρη τ΄αγκαλιάζουν
κι αχτίδες τα χαιδεύουνε χρυσές στο πέρασμά τους.
θεότρελος ο δύστυχος, βουτιέμαι μες το κύμα,
τα μάτια της τα θεϊκά με φόβο με κοιτάζουν
και χάνεται στη θάλασσα…ήταν νεράιδα…
Κ. Καρυωτάκης
ιλυ...................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου