αμάρτημα...

 "να γίνουμε ένα...", να μην είσαι ο άλλος.... "το προπατορικό μου αμάρτημα είναι η ύπαρξη του άλλου".... να είμαστε ένα, ώστε να εναντιωνόμαστε στον αναπόφευκτο τεμαχισμό της φύσης...ο κάθε "άλλος" είναι μια άμεση εμπειρική πιστοποίηση της αδυναμίας του προσώπου να αναιρέσει τη δυναμική φορά κατατεμα­χισμού της φύσης σε ατομικές αυτοτέλειες — ο "άλλος" είναι η καταδίκη μου να είμαι φορέας μιας ατομικής-φυσικής θέλησης για επιβίωση.... γιατί αυτή η θέληση δεν είναι καρπός ελευθερίας, αλλά ορμή, ένστικτο και ανάγκη, είναι η υποταγή της προσωπικής ετερότητας στη φυσική απαί­τηση επιβίωσης του είδους.....γιατί "οι άλλοι είναι η κόλαση", όπως λέει ο Σαρτρ στο Κεκλεισμένων των θυρών.....η αμαρτία είναι αποτυχία, αποτυχία ως προς την ύπαρξη και τη ζωή, η αποτυχία των προσώπων να πραγματώσουν το υπαρκτικό τους "τέλος", να βεβαιώσουν και να συντη­ρήσουν τη μοναδικότητα της υπόστασης τους με την αγάπη....

...