με πείσμα...

βαθιά, στα βάθη της τσαλακωμένης μνήμης θα δεις λησμονημένες ρίζες άγνωστου μέλλοντα, που ήλπιζες να βλαστήσει... τώρα ένας φοίνικας καμπουριάζει, δε ακούμπησε στις γδαρμένες πέτρες από το απαράμιλλο πείσμα του, να μη πέσει....

ιλυ........

αν Αγάπη....τότε τι?

οι λέξεις έχουν τη σημασία τους αν φωτιστούν κατάλληλα.....

ιλυ....

«Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΚΙ Ο ΤΡΕΛΟΣ» (The professor and the madman): ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΛΕΙΨΕΙ 

μάχες....

οι μάχες της ζωής δεν κερδίζονται από τύχη, οι μάχες της ζωής κερδίζονται από αυτούς που πιστεύουν οτι μπορούν...

ιλυ...

σκαλίζοντας κήπους....

"ανάγκη ήτανε να σκύψεις από πάνω μου, να δω στα μάτια σου εκείνα τα δυο φωσάκια..."

... αλλά άρχιζε ή συνέχιζε να ανοιγοκλείνει μια πόρτα, αφήνοντας κάποιους περίεργους που κοιτάζουν έντονα τι κάνεις, να μαντέψουν τι είναι αυτό που φάνηκε για μιά στιγμή, αφού πρόλαβα να κλείσω την εικόνα....

ιλυ....

κάτι μαγικό....

...η ζωή χωρίς παραμύθι χάνει τη γοητεία της και τα αισθήματα δίχως μυθικές αναγωγές δεν έχουν ούτε ένταση ούτε διάρκεια...

...(ό)πώς περνάς και νιώθω να τ' αγγίζω...

...φυλακισμένοι του έρωτα και δεσμοφύλακες της αγάπης...

...τα νέα σου στήθια λάμπανε κάτω από τη σελήνη
πάνω στην αντανάκλαση της ομορφιάς σου,
που χόρευε γυμνή πάνω στο ποτάμι
μες στη μεγαλοπρέπεια....

...ποιητικά παραμύθια...

ιλυ........

η γεύση...

η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις....
ιλυ...

γι' αυτό που είσαι..

αγάπη μου...αγαπιόμαστε και ζούμε...και δε ξέρουμε τι είναι η μέρα, η ζωή , η αγάπη....
ναι γελάς...ναι κάνεις κέφι...είσαι αυτή που είσαι...είσαι φτιαγμένη γι' αυτό που είσαι....

ily....

μια διάχυτη τρυφερότητα...

Η κυρία Ντορεμί είναι ένα βιβλίο γεμάτο ανθρωπιά, κέφι και δροσιά. Πίσω από το γεμάτο χιούμορ ύφος της συγγραφέως διακρίνεις έναν δύσκολα συγκρατημένο λυγμό, μια διάχυτη τρυφερότητα. Η Νάκου στήνει το σκηνικό της με απλά ανθρώπινα υλικά. Η αφήγησή της, καθημερινή, άμεση, ανεπιτήδευτη. Η κουβέντα της ζεστή, ειλικρινής, οικεία. [...]

από το ομώνυμο βιβλίο..

..σαν του Νόα και της ‘Αλι που παρά την κοινωνική τους διαφορά, έζησαν έναν παθιασμένο έρωτα ένα καλοκαίρι πριν το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο..

ily...

α!!! ρε φιλόσοφε!!!

ζούμε σε μια εποχή που δεχόμαστε καταστάσεις-γεγονότα, χωρίς να αντιδρούμε....που οι αισθήσεις αδυνατίζουν και τείνουν προς αδρανοποίηση... το νήμα του λαβύρινθου δεν είναι πλέον κρυμμένο, είναι αόρατο...μας διακατέχει μια παθητικότητα, με φόβο για το παρόν, αδιαφορία για το μέλλον,  έλλειψη συμπόνιας, σκληρότητα, απονιά για τα πάθη και τις συμφορές των άλλων...

σκέψεις...υπάρχουν ένα σωρό....μπορεί να υποφέρουμε, πολλές δεν τις φανερώνουμε....έτσι....όταν λέμε αυτό που πραγματικά πιστεύουμε, όταν λέμε αλήθειες, δεν μας πιστεύουν...και.....ακούς το...."ας τις φιλοσοφίες!!!!"

ιλυ...

 

απο το πρωινό οδοιπορικό...

χτίζοντας ...

γράφω σημαίνει χτίζω στο ενδιάμεσο, γεμίζω τα όνειρα, επειδή από κάτω παφλάζει η θάλασσα που τα κατατρώει και από πάνω ο ουρανός, που ο αέρας του τα σέρνει από δω και από κει....

ωρα για "νάνι"...

να σου πω ένα παραμύθι?.... να σου ψιθυρίσω την αλήθεια?....

i Love you....

κι αν ......και πάλι εσένα θ’ αγαπώ...

πασατέμπος...

τι πρέπει, τι δεν πρέπει στιγμή δε σκέφτηκα...σε χάρτες και σε πόλεις με ψίθυρους καρδιάς θα καίγονται όσα φως μου δεν ήτανε για μας....

το χρόνο δεν τον ακουμπά καν ούτε ο πασατέμπος....είναι άδικο...να σπας ένα καρπό, να το χωρίζεις στα δύο και να κάνεις φτού....

...να μη μπορώ να δω τι κάνεις?

ρίζες...

έχει ριζώσει καλά.....

ily..... Αγριολούλουδο.....

καλημέρα....

για τους δρόμους που διαβαίνεις....

αγνή και γεναιόδωρη....

λένε πως η αγάπη είναι αγνή και γεναιόδωρη.... και...στη ζωή κάθε δευτερόλεπτο έχει κάτι να προσφέρει,....κάτι όμορφο και συγκλονιστικό...

Μεγάλη Μέρα σήμερα.....

ily....

Καλημέρα Ήλιε.....

άστους να φωνάζουν....

από το "Ο ΜΑΙΤΡ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ"



νυστάζω τόσο, που θα πέσω σαν τούβουλο!!!

παραδινόμαστε...

πρέπει να ξέρουμε να παραδινόμαστε στο όνειρο, όταν το όνειρο μάς παραδίνεται...

Α. Καμύ

....παραδινόμαστε στην καμπύλη τ......

πιο γλυκούς τους ανθρώπους μας...

γεννήθηκε ένα ανεκπλήρωτο όνειρο…και σαν άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά, την ίδια στιγμή ξεπηδούσαν άλλα και άλλα τρελά όνειρα για να πάρουν τη θέση τους…..και η ζωή συνεχίζεται συνοδευόμενη πάντα από ανεκπλήρωτα όνειρα…..αγκιστρωνόμαστε απ’ αυτά, συντροφεύουμε τη μοναξιά μας, προσπαθούμε να κάνουμε πιο γλυκούς τους ανθρώπους μας, για να ομορφύνουμε τη ζωή, να κάνουν παρέα στις εικόνες της σκέψης μας….

ily......

σαν ... λεπτό σύρμα...

τα χρόνια που περνάμε γίνονται όλο και ποιο άψυχα, κλειδαμπαρώνουμε την καρδιά μας λαχταρώντας να γίνει πραγματικότητα η ζωή κάποιων άλλων που διαμορφώνουν τη ζωή μας…. οι εικόνες που περνούν από μπροστά μας, μας παρασύρουν σε εικονικά ερωτικά τοπία, πιο γλυκά απ’ το κρασί...με τα συναισθήματα να τεντώνονται τόσο, σαν να γίνονται λεπτό σύρμα και να αισθάνεσαι πως τώρα θα κοπούν…. όταν το όνειρο γίνεται πραγματικότητα μας αγκαλιάζει μια δυναμική νηφαλιότητα, ελαφριά σαν πούπουλο….το ίχνος ενός μειδιάματος, "αυτό είναι η μουσική της ψυχής"(α), γεμίζει την ντελικάτη εικόνα της, δίνοντάς τη ερωτική χροιά, ικανό να είναι το σπίρτο που θα πυρπολήσει συναισθήματα…

Εψές αργά, έκοψα τις φλέβες μου, 

για να δω εκτός απο έρωτα και ποίηση, τι άλλο θα στάξει.

Τίποτα…

Τις έραψα ερμητικά και συνέχισα να ερωτεύομαι...

να ... πω μια καληνύχτα...

...................αυτή η φωνή της λογικής πως με σκοτώνει 
γιατί το δάκρυ της καρδιάς μέσα σε μια ψυχρή ματιά παγώνει 
έχω έναν κόμπο στο λαιμό γιατί όσα ήθελα να πω, δεν είπα 
τώρα για ποιόν θα τραγουδώ, δεν έχω κάποιον να του πω μια καληνύχτα 

πόσο πονάει η καρδιά που έχει μάθει ν' αγαπά μόνο εσένα 
πόσο πονάει η καρδιά που έχει μάθει να χτυπά μόνο για σένα 
πόσο πονάει το φιλί όταν χωρίζει μια ζωή στα δύο 
πόσο πονάει το γιατί,........

αυτή τη νύχτα η σιωπή έχει ανοίξει μια πληγή που με ματώνει 
γιατί τα λάθη της καρδιάς όποιος τα κάνει στη ζωή τα μετανιώνει 
έχω έναν κόμπο στο λαιμό γιατί όσα ήθελα να πω δεν είπα 
τώρα για ποιόν θα τραγουδώ δεν έχω κάποιον να του πω μια καληνύχτα

πονάει η καρδιά για τις καληνύχτες χωρίς αποδέκτη... για τα λόγια που δεν λέμε.... για τα φιλιά που δεν δίνονται ....

ily

άνθρωποι που ζουν... σαν...

άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ....
όπως του πελάγου οι βράχοι
........
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
..........
σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
...........
..........     , ....... σαν εμένα..

έτσι τη βλέπω, κι ας ... "τα ρίχνει"...

υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι "Οι Καλύτεροι", τους διακρίνει μιά Ανθρώπινη Αρχοντιά....όταν επιλεγούν από συνανθρώπους τους, δεν θα επιλεγούν γιατί είναι προικισμένοι, ούτε γιατί αντιπροσωπεύουν ένα είδος ανθρώπου, ούτε γιατί χαρακτηρίζονται έξυπνοι, δημιουργικοί, πρωτότυποι.... οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να είναι και μέσα σε αυτούς που αναφέρθηκαν, αλλά αν ανήκουν σε τέτοιους χαρακτήρες, τότε "Οι Καλύτεροι" είναι εκείνοι που είναι ο εαυτός τους...."Οι Καλύτεροι" δε νιώθουν μέσα τους κενά, όλες οι σκέψεις και τα πράγματα παραμένουν εξωτερικά γι’ αυτούς..... οι άνθρωποι αυτοί ενεργούν προς τον άλλον όπως έχουν υποσχεθεί....

η ευγενική συμπεριφορά τους, η βασιλική τους εμφάνιση δεν διακρίνεται σε ένα απομονωμένο άτομο, προέρχεται από ένα δεσμό ατόμων που είναι ανεξάρτητοι, που αναζητούν ο ένας τον άλλο, που υποστηρίζονται, που επικοινωνούν διακριτικά, που δεν σκύβουν το κεφάλι, που διατηρούν προσωπικές σχέσεις επαφής, που είναι δεσμούς που είναι πιο ισχυροί απο τα όποια κοινά-καθιερωμένα...

έτσι τη βλέπω, κι ας ... "τα ρίχνει"....
...

οπτασία, φευγαλέα ομορφιά, γοητεία των άστρων, μαγεία φωτεινή....Καλημέρα.....

..λόγια ερωτικά...

Πώς σ’ αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους.
Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος
Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανη
Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής.
Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής
Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.
Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη νίκη του καλού
Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή.
Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση
Μες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστη
από την ηλικία μου την παιδική.
Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω
Με τους χαμένους μου άγιους – Σε αγαπώ με την αναπνοή,
Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου! Κι αν ο Θεός θελήσει…

Elizabeth Barrett


τα μάγουλα κοκκινίζουν...
όταν ο ήλιος καίει....