Σ' Αγαπώ.....σε ευθεία γραμμή...........

....για σένα....μεγάλωνα....ωρίμαζα.....ζώ......

Εγώ μεγάλωνα για σένα
και μάλωνα για σένα στους δρόμους
με τα υπόλοιπα παιδιά
τα βράδια ίδρωνα για σένα
και στον ύπνο μου για σένα
τολμηρά είχα κρυμμένα μυστικά

Μετά ωρίμαζα για σένα
και σκάρωνα θλιμμένα στιχάκια
που δεν τα διάβαζε κανείς
ετοιμαζόμουνα για σένα
και δεν άκουγα κανένα
που μου λεγε πως ίσως δε φανείς

Κι έτσι ζω μόνο για σένα
ετοιμάζομαι για σένα
ερωτεύομαι για σένα
περιμένοντας εσένα

Για σένα ήμουν και γινόμουν
το κάλο και το κακό μου
και δεν είχα μόνον έναν εαυτό
για σένα άλλαζα σαν φύλλα
τη χαρά και τη μαυρίλα
και το σπίτι μου είχα πάντα ανοιχτό

Για σένα τράβαγα πιστόλι
κι από φόβο μ’ είχαν όλοι
και δεν άντεχα στο πλάι μου ψυχή
φανταζόμουνα εσένα σε νοήματα κρυμμένα
και ήταν μόνο μια καινούρια σου εκδοχή

....μάλωνα για σένα στους δρόμους.....

.....απολαύσεις.....i miss you .....

τα όνειρα και οι φαντασίες είναι γύρω μας, δεν φεύγουν, ακόμα κι αν λέμε πως δεν έχουμε.....μπορεί να γίνονται ή να εμφανίζονται πιό γεμάτες, πιό πληθωρικές με το πέρασμα του χρόνου, μπορεί να προκαλούν πιό έντονα συναισθήματα, κάποιες εκρήξεις στη σκέψη μας και παρουσιάζονται να μην έχουν σχέση με καταστάσεις χρόνων που έχουν παρέλθει....το όνειρο και η φαντασίωση δημιουργούν καταστάσεις νιρβάνας, όασης, που σε κάνουν να παίρνεις δύναμη, δύναμη δημιουργική, που βοηθούν να ξεπερνας μεγάλες δυσκολίες...ακουμπάς πάνω τους, σου δίνουν μια αίσθηση ηρεμίας, σε κάνουν να βλέπεις όμορφες στιγμές......

όπως απολαμβάνω τον καφέ σου, τραβώντας μια γεύση κάθε φορά που μου τον προσφέρουν....όπως οσφραίνομαι το μαγικό σου άρωμα κάθε φορά που ανοίγει το μαγικό κουτάκι, ή ο αέρας τυλίγει την όσφρηση..........

i love you Jasmin........

τα συναισθήματα εκφράζονται, η καρδιά είναι πάντα ανοιχτή....για έναν έρωτα  .... έτσι νιώθω, κι ας μην έχω καμία ελπίδα....στο όνειρο.....

...αγγίζοντας......

με μια μονάχα σου ματιά 
γέμισε η νύχτα γιασεμιά 
και πήρε χρώμα το σκοτάδι 
μ΄ ένα σου χάδι...

ένα άγγιγμα πάνω σε ενα mm2.....επουλώνει ημερήσια τραύματα από επιθέσεις που κατά κύματα έγιναν....πάντα το άγγιγμα ανακούφιζε και ανακουφίζει τη ζωή....από το νεογνό που ακόμα δεν έχει δεί το βλέμμα σου, το γεννημένο παιδί που αγκαλιάζεις, τον έρωτά σου που του δίνεις ζωή, μέχρι να φύγει απ' τη ζωή.....δεν υπάρχει τίποτα πιο χαλαρωτικό από ένα μασάζ ή απ’ το τρίψιμο των ποδιών, ή από το προκαταρκτικό άγγιγμα...από το να αγγίζει ο ένας τον άλλο όπου κι αν βρίσκεστε, όποτε νιώσουμε την ανάγκη...όταν ψάχνουμε ο ένας το χέρι του άλλου....όταν περπατάμε πλάι πλάι.....όταν χαϊδεύουμε το μάγουλο, την πλάτη όταν καθόμαστε μαζί...όταν κάθε mm2 του δέρματος ακουμπά με το άλλο....όταν τα χείλη γλιστρούν στις πίστες του σώματος κάνοντας εξαίσια-φαντασμαγορικά σλάλομ, λιώνοντας το πάγο που σαν νερό πλημμυρίζει το σύμπαν.......και συνάμα να ξεδιψά τον έρωτα.......

το χάδι....το πιο ωραίο αίσθημα στον κόσμο όταν ερχόμαστε σ’ επαφή μ’ έναν άνθρωπο που αγαπάμε.....που δίνει φως στο σκοτεινό βράδυ....που μας ταξιδεύει σε ήρεμες θάλασσες....που δίνει ζωντάνια σε χαμένα κύτταρά μας......

ένα χάδι......το θαυματουργό.......

και ταξιδεύουμε μαζί 
δύο κορμιά σ΄ ένα κορμί 
μ΄ ένα ολόγιομο φεγγάρι 
μ΄ ένα σου χάδι....

Σ' Αγαπάω............................................οο.......πολύ........

Να ανατείλει ένας ήλιος ........στην ομορφιά της ζωής

να ανατείλει ένας ήλιος .........
.................................................
ν' ανταμωθούμε μεσ' τα μάτια όπως παλιά
στης ομορφιάς, στης ομορφιάς τη γειτονιά
μια παραλία για ν' απλώσω τη γιορτή...

Σ' Αγαπώ.................................

μοναδικότητα....

η Αφροδίτη ήταν Υπέροχη.......δυό φορές πιό Όμορφη .... τα σκέπαζε όλα γύρω της, ήταν μοναδική...
τάπεξα....

Αφροδίτη της Μήλου

η μοναδικότητα της Ομορφιάς......

.......η επιφάνεια μετριέται σε mm2......

πρόεδρος δεν θέλω να γίνω.....πρωινό θα ήθελα να φτιάχνω και το το παίρνουμε μαζί....και το βράδυ να ακουμπώ σε κάθε mm2 του σώματός σου και να σου παίρνω όλα τα βαρίδια της μέρας....

η πασχαλιά θα ανθίζει πάντα........

I Love You.......Jasmin...........................................

...ένα βιβλιο δεν είναι μόνα για διάβασμα....

υπάρχουν τόσα που θα’θελα να κάνω
και άλλα τόσα που θέλω να σου πω...

η ώρα δεν περνά για να τη σκοτώσουμε, ούτε βρισκόμαστε σε κατάσταση ηρεμίας ή αδιαφορίας...όταν ο καπνιστής θέλει να τρέξει το γύρο της Αθήνας είναι γιατι έχει ένα πόθο, σφοδρή επιθυμία, θέληση, νοιώθει μια ανάγκη, αυξάνεται η διέγερση της ύπαρξής μας.....όμως καπνίζουμε.....θέλουμε να τρέξουμε αλλά φοβόμαστε πως δεν θα τα καταφέρουμε.....κάπως έτσι είναι με το διάβασμα......

είσαι ο λόγος που θέλω να πετύχω
ο λόγος που έχω για να υπάρχω και να ζω...

πέρνω ένα βιβλίο και προσπαθώ να ταξιδέψω μέσα του με σένα....διαβάζεις και προσμονώ μέσα από της γραμμές του να μπώ σε αυτό το βαγόνι του "Ωριαν Εξπρες" να ταξιδέψω μαζί σου..... πέρνω ένα βιβλίο, οχι σαν κάποιο αντικείμενο, αλλά το κρατώ γιατί με έχει παρακινήσει συνειδητά ή ασυνείδητα να το κρατήσω, να το πλησιάσω και να το μυρίσω, να το ακουμπίσω, ξεφυλλίζοντας σιγά σιγά σελίδες του......η σχέση μαζί του είναι μια επιλογή, ειναι σχέση ζωής, που δηλώνει τον κόσμο μας....είναι η λήψη της εικόνας μας που αποκομίζουμε αν ο ένας κρατά "το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλη" ή το "Φιόρο του Λεβάντε" και ο άλλος την "ψυχολογία του ονείρου" ή "ο Παλιάτσος και η Άνιμα", ή κάτι άλλο.....

ανοίγω ένα βιβλίο γιατι με κυριεύει μια έντονη επιθυμία να το σκαλίσω, γιατί έχω ανησυχίες και αναζητώ εικόνες του εαυτού σου να καθίσω μαζί τους, να τις ακουμπίσω, να τις χαϊδέψω, να τις ονειρευτώ, να ταξιδέψω μαζί τους με το "Ώριαν Εξπρες"...να γευτούμε τους μοναδικούς χυμούς του μοναδικού bar του, να βιώσουμε το έρωτα, χωρίς να μπορεί κάποιος να βγεί από το καυτό πυρίνα του πάθους....... νομίζεις πως έτσι διαβάζεις......

είσαι όμως ένας μανιώδης καπνιστής και δεν μπορείς να τρέξεις, μόλις πας να επιταχύνεις ανεβαίνουν οι σφιγμοί στο έπακρο.....
γιαυτό δεν μπορώ να διαβάσω....πόσο πολύ το λαχταρώ...μόλις αρχίζω κάτι αγκομαχώ.....

είναι η ομορφιά σου η γλυκιά ματιά σου
το χαμόγελό σου που με συναρπάζει....

έλλειπες σήμερα από παντού........


...ένα βιβλιο δεν είναι μόνα για διάβασμα....έιναι ένα ταξίδι με το "Ωριαν Εξπρές"....

https://www.elniplex.com/wp-content/uploads/2018/04/to_apeiro_ki_egw_cover2.jpg

Σ' Αγαπώ.........οο.........

δεν επαναστάτησα.......

σήμερα έλλειψη......η πρώτη από τότε που μετοίκησα .....
νόμιζα πως θα γινόταν κάτι..... ξένος ο χώρος, πολύς κόσμος, χαρούμενες στιγμές, πολλά φλας, πολλές παγκέτες, χαρούμενα πρόσωπα.....
έτσι και 'συ.....
να χαίρεσαι τη μέρα και τις όμορφες στιγμές της.......
Χρόνια Πολλά......
Σ' Αγαπώ...........

κλωνάρια πασχαλιάς....

μάτια που δάκρυζαν στο σκοτάδι.... τα κλωνάρια πασχαλιάς έγερναν και έλιωναν.....

δεν μας πτόησαν .... η ζωή συνεχίζεται....

Σ' Αγαπώ.....................................................

για ένα Όμορφο πρωινό με τη Μελι..σ..Άνθη......

Σ' Αγαπώ..................................................................

αποφεύγεις τα λόγια...

τα λόγια....

υπήρχαν μέσα μου πριν καν σε γνωρίσω, η ζωή σου με περίμενε να με συναντήσει....

και έγινε πέρα για πέρα σαφές μεταξύ μας, όσο παράλογο κι αν διαβάζεται....

I Love YOY...........................

πηγαίνανε......

πηγαίνανε μαζί........

ένα ...."πολύ ουσιαστικόν..."

ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες....

στιγμές....

πάει καιρός, η πόρτα δεν χτυπά.....το κεφάλι γέρνει λοξά, το βλέμμα χαμηλώνει, φευγαλέο.....
.......................................
την Αγαπώ...........

τι τραγούδι να σου γράψω...

τι τραγούδι να σου γράψω
να 'χεις για να τραγουδάς
πάν' οι ώρες πάν' οι μέρες
τα Σαββάτα κι οι Δευτέρες
όπως χάνονται οι κουβέντες
στα στενά της αγοράς.

κι εσύ 'σαι πολιτεία
που σε ψάχνω μες στο χάρτη
κι εγώ 'μαι φυλλαράκι
μες στις παγωνιές του Μάρτη.

Σ' Αγαπώ...........................................................

μέρα ποίησης...

η χθεσινή μέρα ήταν μέρα Ποίησης.....ποιητής δεν είμαι.....αλλά η καρδιά ποιείν....

θα βρεις λουλούδια σε πολλούς χρωματισμούς και στη ζωη πολλούς ανθρώπους να σ'αγαπούν!!! μα είναι λίγα τα λουλούδια που έχουν μυρωδιά και λίγες οι καρδιές που αγαπούν αληθινά ...

Σ' Αγαπώ..............................

φεγγάρι μου ολόγιομο.......

κοίτα πως μπαίνει το φεγγάρι απόψε κάτω από τη διάφανη κουρτίνα που χορεύει αισθησιακά με τον άνεμο σαν να φοβάται μη χαλάσει τη μαγεία της στιγμής..... 07:51μμ

Σ' Αγαπώ πολύ Μελι..σ'..Άνθη........

μέρα ποίησης σήμερα.....

"Ποίηση είναι η νοσταλγία μας για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στο όνειρο."
Τάσος Λειβαδίτης

"καληνύχτα".....

ήταν μιά ΟΜΟΡΦΗ μέρα σήμερα....το κλειδί δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη λίπανση των δαχτύλων, γύρισε, ξεσκούριάζοντας και η πόρτα άνοιξε διάπλατα.....
καληνύχτα Jasmin................................

I Love You..........................

την είδα.....

.το μονοπάτι αρχίζει να χάνεται, το χορτάρι απάτητο έχει πάρει το δρόμο του ουρανού.....δύσκολα θα δείξει το δρόμο να σε ανταμώσω....
το κλειδί που έχω αφήσει στην πόρτα έχει αρχίσει να σκουριάζει, να μη μπορεί να γυρίσει...
τα φτερά αρχίζουν να τσακίζονται, δεν θα μπορούν να πετάξουν.....
το θρόισμα της φωνής σου χάνεται....
το άγγιγμα από το βλέμμα σου ψάχνεται....
η μνήμη αρχίζει να χάνει τους ήχους....
το περπάτημα γίνεται κακοτράχηλο  σύρσιμο......
τρέμω μη χάσω κάποιες αμιδρές αχτίδες φωτός.......
Την είδα ....... 05:53μμ
Σ' Αγαπώ.........

ευχή...για "...καληνύχτα..."

το "μαζί μου", είναι σχετικό...αναφέρεται κάθε φορά σε αυτόν που εύχεται και στο είδος του "μαζί μου", που μπορεί να είναι μια απλή τυπική λεκτική επικοινωνία (πρωινή ανταλλαγή "καλημέρα") και οτιδήποτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως επικοινωνία.......

αντι για...

αντί για..... καληνύχτα γλυκιά....
πέρασες καλά σήμερα μαζί μου?......
αν απαντούσες σε αυτό, τότε πραγματικά θα έχεις μια καλή...νύχτα.......

I Love You.........Jasmine.........

"Μισάνθρωπος"

αν εγώ είμαι ο άνθρωπος......αυτός (κάποιου γένους) είναι "Μισάνθρωπος"..... αυτός είναι η αιτία....
μπερδεύεται σε όλα..... και νομίζει οτι "ετσι πρέπει να είναι".........
ευτυχώς που ο Μολλιέρος δεν είχε σχέση μ' αυτόν...........
μερικές φορές φαίνεται πως δεν θέλω να καταλάβω............................
ίσως ο Φιλεύσπλαχνος ...................

Στέλνω ένα γράμμα στο Θεό

σ΄όποιο Θεό πιστεύω

Να μου χαρίσει δυό ζωές

έσενα να λατρεύω

Να περπατήσω μέσα σου

να γίνω η πνοή σου

Το δάκρυ σου το γέλιο σου,

καθρέφτης της ψυχής σου.....

να περπατήσω μέσα σου να γίνω η ψυχή σου.....

ποίηση..... ζωγραφική

...στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Museum of Modern Art -MoMA) της Νέας Υόρκης, ένα παιδί ρωτάει τη μητέρα του μπροστά στον πίνακα του υπερρεαλιστή καλλιτέχνη «Η γέννηση του κόσμου»:
«πού είναι το παιδάκι;», «Το παιδάκι είναι ο Μιρό», του απαντά εκείνη.....

όταν η γραφή εκφράζεται ως παιδί.....

καλημέρα.....Jasmin.......

είχε ένα φεγγάρι......

I Love You.................................

«το σημαντικότερο...δεν είναι να πεις κάτι καινούργιο, είναι να έχεις μόνος σου αναζητήσει και βρει αυτό που λες, και να είναι αληθινό».

Ο άνθρωπος της γραφής δεν είναι ένα εξωπραγματικό, εσωστρεφές, ανένταχτο ον. Είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, σχεδόν προορισμένος να ακούει περισσότερο, να βλέπει εις βάθος, να οσφραίνεται τον έξω κόσμο με τις δυνάμεις του εντός. Όλα να τα φιλτράρει μέσα από αυτό το αγωνιώδες πνεύμα και την ασύχαστη ψυχή του. Έπειτα καταγράφει με ό,τι βρει και πάνω σε ό,τι βρει ό,τι είδε, άκουσε, οσφράνθηκε, όσα υπάρχουν και όσα δεν υπάρχουν, ακόμα και εκείνα που οραματίστηκε. Μετεωρίζεται μέσα στον κόσμο που υπάρχει και σε εκείνον τον μυστικό της ψυχής. Φέρνει στην επιφάνεια την αφάνεια του μέσα άλγους που προηγήθηκε, τον μοιράζεται με έναν ιδανικό ακροατή, έχει τη βεβαιότητα ότι κάποιος τον ακούει, τον συντρέχει, τον συμπονά, τον ευσπλαχνίζεται. «Ο άνθρωπος» …… «ζητάει τον άνθρωπο σα λύκος. Εναγώνια, σπαραχτικά… να σταθεί για λίγο στον κύκλο της ζεστασιάς του».

Ο άνθρωπος της γραφής θεραπεύεται από τα σκοτάδια του, μέσα από τα ίδια τα σκοτάδια, βγαίνει στο φως μέσα από τη σπείρα του σκότους, ξορκίζει το κακό, σβήνει την οδό του πόνου διασχίζοντας την ίδια την οδό που γίνεται γραφή, αναπαριστά το ένδον βίωμα και το καταθέτει. Γράφει, γιατί κάποτε η γραφή γίνεται «το πρόσχημα του βίου μας», γιατί, όπως έλεγε ο ποιητής Ματθαίος Μουντές, «γράφω για να κρατιέμαι στη ζωή, για τον αναπόδραστον αγώνα, να μην τρελαθώ». Η «καλλιτεχνική δημιουργία, όπως και η τρέλα -ναι, η παραφροσύνη- είναι η διέξοδος από την εσωτερική σύγκρουση του ατόμου με τον κόσμο ή το άμεσο περιβάλλον του. Η Δημιουργία είναι η πρόσκαιρη κατάργηση ενός κλίματος και η μετάβαση σ’ ένα άλλο, που κατασκευάζει ο Δημιουργός, όπου και καταφεύγει για να ανασαίνει άνετα μέσα του».

Γράφει για να ανασάνει, για να υπάρξει άνετα τουλάχιστον μέσα του. Γράφει και κάποτε σώζεται, έστω και προσώρας, για μερικά χρόνια έστω, όπως η Ann Sexton ή η Πηνελόπη Δέλτα και άπειροι άλλοι, κάνοντας την επιβίωσή τους με τρόπο συγκλονιστικό γραφή, ή και ζωγραφική όπως ο Van Gogh, γλυπτική όπως ο Χαλεπάς, καθυστερώντας πάραυτα τη φυγή τους από αυτό τον κόσμο, δίνοντας στον εαυτό τους bonus ζωής. «Το ποιητικό έργο», γράφει ο ποιητής Γιώργος Γεωργούσης, «δεν μπορεί να ξεφύγει εντελώς από την μοίρα τού να είναι, εκτός από τα άλλα, και μια, με τον τρόπο της, κρυψιγενής αυτοβιογραφία. Δεν υπάρχει μεγάλος δημιουργός χωρίς συνείδηση του εαυτού του, αφού και ο εαυτός του είναι κι αυτός αντικείμενο της μελέτης του. Ο Δάντης και ο Θερβάντες είναι τυπικά παραδείγματα άκρως προσωπικού έργου μεγάλης αντικειμενικότητας –η αυτοβιογραφία που γίνεται κοσμογραφία και ψυχογραφία».

Η ποίηση υπήρχε πάντα. Η ποίηση βγαίνει «μ’ έναν βαθύ βρυχηθμό, πετάγεται απ’ την ψυχή σου σαν πύραυλος», συμβαίνει «μονάχα όταν νιώσεις πως αν δεν το κάνεις θα τρελαθείς, θ’ αυτοκτονήσεις ή θα σκοτώσεις». Συμβαίνει μονάχα όταν «νιώσεις πως ο ήλιος σου καίει μέσα σου τα σπλάχνα», γράφει ο Bukowski. Αν δε συμβεί έτσι, με τρόπο καθημαγμένο, ό,τι προκύψει, ποίηση δεν είναι, παρά τέχνη κατ’ επίφασιν, τέχνη «για το γούστο», όπως έλεγε ο Ντοστογιέφσκη.
Συχνότατα θεωρήθηκαν οι άνθρωποι της γραφής αλαφροΐσκιωτοι που αδυνατούν να εκφύγουν από τον πόνο, που κουράζουν με την αγεφύρωτη οδύνη τους -ένας σπαραγμός να τους χωρίζει από το σώμα των υπολοίπων, που δυσκολεύουν με την έντασή της και προκαλούν αποστροφή μες στην εφήμερη ευημερία του σήμερα, την επικράτηση της χαλάρωσης, του εφησυχασμού, της αδιαφορίας. 

Ο άνθρωπος της γραφής αδυνατεί να χαλαρώσει, να ευημερήσει αβασάνιστα, να εφησυχάσει, να αδιαφορήσει. Υιοθετεί τον πόνο των άλλων μέσα στον δικό του πόνο, πονά και για κείνους ή κάνει το δικό του πόνο σκευή, ώστε και για τους άλλους να μιλήσει. «Εάν η γλώσσα είναι το πιο ατίθασο δημιούργημα του ανθρώπου, η ποιητική γλώσσα είναι η πιο ανθρώπινη εκδοχή αυτού του δημιουργήματος». Και ο άνθρωπος της γραφής είναι κάποτε ο πιο γονυκλινής μες στους ανθρώπους. Μπορεί τίποτα το πρωτότυπο να μη λέει, να περιδινείται γύρω από τα ίδια ορόσημα, την ύπαρξη, το θάνατο, τον έρωτα, εντούτοις καταθέτει τη δική του αλήθεια και όσο πιο εκσκαπτικά το κάνει, τόσο πιο αυθεντική είναι η φωνή που μιλά, γιατί «το σημαντικότερο», «δεν είναι να πεις κάτι καινούργιο, είναι να έχεις μόνος σου αναζητήσει και βρει αυτό που λες, και να είναι αληθινό».

Οι γραφείς τούτοι πεθαίνουν για την αλήθεια των πραγμάτων και για τούτο δεν βολεύουν τον εαυτό τους πάνω σε μια φλοιώδη πραγματικότητα. Ανάγκη τους ήταν πάντα να διαρρήξουν τον μανδύα, για ν’ αντικρύσουν τον πυρήνα, της ψυχής τους, της ψυχής του κόσμου. Μέσα από την ψυχή τους οδεύουν με τρόπο αλάνθαστο στην ψυχή του κόσμου. Όσο πιο βαθιά εισχωρούν στη δική τους, όσο βαθύτερα σκάψουν, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να ανταμώσουν με «το αρχικό Ψ της Ψυχής του κόσμου. Τούτο της ψυχής το όργωμα είναι πάντα επώδυνο, προτού βλαστήσει ό,τι βλαστήσει, η οδύνη είναι αυτή που κυριαρχεί. Οι άνθρωποι της γραφής δεν περιπατούν, δεν περιηγούνται, ποτέ δεν έκαναν στα λόγια περίπατο, φορούν το λόγο κατάσαρκα και τον ζούνε στην κόψη του ξυραφιού.

«Τα σώματα των ποιητών είναι διάτρητα από την ευαισθησία τους κι από τον πόνο των ανθρώπων και των πραγμάτων. Τα σώματα των ποιητών είναι σημαίες ήττας. Όμως δεν υπάρχουν ποιητές νικημένοι, όπως δεν υπάρχουν ποιητές νικητές. Υπάρχουν ποιητές». Άνθρωποι που γράφουν και για όσους δεν μπορούν. Άνθρωποι που πονούν για όλους μας.

Προτού τους αγγίξει το όποιο φως, όταν στο σκοτάδι είναι, όταν στον καιρό του σταυρού, φόβος τους σκορπίζει, η ίδια η αμφισβήτηση, η αθυμία που φέρνει το βύθος της αγωνίας, ο καιρός του σταυρού που σε κάνει σχοινοβάτη ή τυφλοπόντικα. Οι πληγές κακοφορμίζουν, επιστρέφουν, υπάρχουν. Ο πόνος θριαμβεύει κεκλεισμένων των θυρών, ένας πόνος μασίφ, που προκαλεί τεμαχισμό σε αυτό το παλίμψηστο που καλείται ψυχή. Εξέρχονται δια της γραφής, κάποτε βουλιάζουν μέσα της, όπως θα βούλιαζαν και μέσα στην πραγματικότητα της ζωής, κάποτε ποτέ δεν εξέρχονται από το λαβύρινθό τους, χτυπιούνται πάνω στα τοιχώματά του, αδυνατούν να εντοπίσουν την όποια έξοδο. Είναι η στιγμή που τίποτα δε βοηθά, ούτε καν η γραφή. Παράδειγμα κραυγαλέο ο Καρυωτάκης. Παράδειγμα στωικής αναχώρησης η Πολυδούρη. Κοντά τους ο Βιζυηνός, ο Μαγιακόφσκυ, η Τσβετάγιεβα, ο Τσέλαν. Η Πλαθ, ο Λαπαθιώτης, ο Γιαννόπουλος, ο Παβέζε.

Οι άνθρωποι της γραφής ακολουθούν αναπότρεπτα την οδό του μαρτυρίου τους. Δεν υπεκφεύγουν, δεν ωραιοποιούν, δε θάβουν τον πόνο, στέκονται έναντί του και τον γεύονται ολάκερο. Υποβαστάζουν μια ασφυξία που εντός της καλούνται να επιβιώσουν. Γιατί κάποτε ζουν μόνο στο σώμα των γραπτών τους. Και έτσι το πένθος της ζωής με τη γραφή ξορκίζουν, παρ’ όλο που δεν το αποβάλλουν, παρά μόνο κύκλους επάλληλους κάνει και κείνοι συνεχίζουν με την ίδια ένταση τον πόνο να βιώνουν και την αποτύπωσή του. Την αλυπία δηλαδή να αναζητούν με μανία. Με χρονολογία 6 Οκτωβρίου 1802 υπάρχει ένα σημείωμα του Μπετόβεν, κάτι σαν πρωθύστερη αποκωδικοποίηση του παρόντος αλλά και του μέλλοντός του: «Ω, εσείς άνθρωποι που πιστεύετε ή λέτε ότι είμαι κακόβουλος, πεισματάρης ή μισάνθρωπος, πόσο πολύ με αδικείτε. Δεν ξέρετε τον κρυφό λόγο που με κάνει να φαίνομαι έτσι στα μάτια σας, και θα έδινα τέλος στη ζωή μου – ήταν μόνο η τέχνη μου που με κράτησε πίσω. Φάνταζε αδύνατο να εγκαταλείψω τα εγκόσμια μέχρι να βγάλω έξω όσα ένιωθα ότι υπήρχαν μέσα μου».

Επομένως υπάρχει η γραφή. υπάρχει κάποτε ως η μόνη παραμυθία, ως δέντρο μοναδικό, ως βροχή μες σε μακρόβια ανομβρία, ως το ελάχιστο νερό μέσα σε στέρνα. Υπάρχει ως μια στάλα ζωής μετά τον καιρό του σταυρού. Είναι ο καθρέφτης της, όλα τα φανερώνει. Όπως είναι, αλλά και όπως θα ήθελες να είναι. Αυτό που συνέβη αλλά και ό,τι δεν συνέβη, αλλά θα ήθελες να συμβεί. Τα αρνητικά πρόσημα της ζωής και προπάντων τα ευκταία. Η γραφή στην καλύτερη της στιγμή γίνεται παραμύθι. Το παραμύθι μέσα στην πραγματικότητα. Και επομένως, η μοναδική της παραμυθία.

Η ψυχή είναι ένα πηγάδι. Μέσω της γραφής ανασύρεις το σκοτάδι της, το ανεβάζεις στο φως. Το σκοτάδι τούτο φιλτράρεται πλέον μέσα από αυτό το φως και γίνεται το ίδιο φως, αυτό το αγγελικό και μαύρο σολωμικό φως. Ανεμίζεις ένα ποίημα στον ουρανό, ανεμίζεις μια κραυγή στον ουρανό, να ανασάνεις.

Ιάται επομένως μονάχα αυτός που μετέχει άμεσα, ο καθημαγμένος, ο αιμορραγών; Όχι, βέβαια. Ισχύει το αλωνάκι του Σολωμού. Από αυτό το αλωνάκι στον κόσμο όλο. Από τη μια ψυχή, στην κοινωνία των ψυχών. Από ένα στίχο σώζεσαι -ενδέχεται- όταν τον γράψεις, τον εκτοξεύσεις, τον δεις απάνω στο χαρτί, στην πέτρα, στο φύλλο, στον κορμό, στο χιόνι ή στην άμμο, αλλά και από ένα στίχο σώζεσαι -μπορεί και με την ίδια πιθανότητα, όταν τον διαβάσεις.

Διαβάζεις επομένως και λυτρώνεσαι. Λυτρώνεσαι και ενδέχεται να γράψεις. Γράφεις με τη σειρά σου και παρηγορείσαι. Παρηγορείσαι και άρα θεραπεύεσαι. Έστω, -κι αν δεν θεραπεύεσαι πλήρως- βάζεις μια γάζα ή παίρνεις ένα παυσίπονο. Καθυστερείς κάπως τον επιούσιο θάνατο. Άρα ενδέχεται να συναντήσεις την έξοδο από το λαβύρινθο. Τούτο μπορεί να συμβεί και σε μια σχολική τάξη. Όχι η δημιουργική γραφή, αλλά η «ιαματική». Η ίαση της ψυχής και επομένως το ένα και μοναδικό βήμα, το εφιαλτικά αναγκαίο προς τα μπροστά. Άρα και προς την ελευθερία. Η γραφή συνιστά μια πράξη ελευθερίας. Τη μόνη ίσως που κάποτε αξιωνόμαστε.

Έγραφε ο Γιάννης Τσαρούχης, μιλώντας για τον Γιαννούλη Χαλεπά: «Η τέχνη είναι ένα μυστηριώδες πράγμα. Και αυτό το μυστηριώδες πράγμα πρέπει να βλέπεται σαν τη μεγαλύτερη παρηγοριά, σαν ένα μεγάλο αντίβαρο μέσα στην ζωή, δοσμένο από την ίδια μυστηριώδη δύναμι του ανθρώπου».

Γράφει με το δικό της τρόπο η μαθήτρια της Α’ γυμνασίου Μαίρη Γκαλιάν: «Μέσα από το γράψιμο ανοίγεται η ψυχή και η καρδιά του ανθρώπου δείχνοντας το τι είναι στην πραγματικότητα και όχι το τι είναι στην καθημερινή ζωή του. Απελευθερώνεται από αυτά που τον βασανίζουν και τον τρώνε κάθε μέρα που αν και θέλει να τα πει δεν μπορεί. Επομένως η γραφή είναι ένας τρόπος για να ανοίξεις την ψυχή σου και να τα γράψεις όλα. Στην ουσία η ψυχή του ανθρώπου είναι ένα ηφαίστειο που αν βρει έξοδο και γενναιότητα εκείνη την στιγμή θα εκραγεί και όλα αυτά που χρόνια σκεφτόταν, θα γραφτούν όλα πλέον πάνω σε ένα χαρτί. Όμως δεν είναι πάντοτε που μέσα στη γραφή τα λέμε όλα, μερικές φορές γράφουμε απλώς για να έχουμε αυτόν που απευθυνόμαστε κοντά μας και ζωντανό στο μυαλό μας».

Όλγα Ντέλλα

ν' αντέξεις.....

«Ν' αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις».....

γράφει σε ένα από τα ποιήματά της, το «Πάλι σε συγχωρώ», η Κ. Δημουλά.....μα αυτό δεν είναι μια ηττοπαθής στάση?....τη ρωτούν σε μια συνέντευξη....

«Αν σ' αυτά που λέω, βλέπετε ηττοπάθεια, τότε σημαίνει ότι ηττήθηκε η σαφήνεια του στίχου, το νόημά του. Ν' αντέξουμε, προσπαθούμε, κάθε τι που μας πονάει, παραιτούμενοι από το να το κατανοήσουμε. Επειδή δεν κατανοείται το επώδυνο»......

I Love You........withstand......

Donna Summer - I Will Live For Love

με ένα βλέμμα όλα θα στα πω.....

εγώ είμαι άνθρωπος κι ας μ’ είχες για .....

ο άνθρωπος μπορεί να αγαπά και να επιμένει, να περιμένει για όσο χρειαστεί. 

ο άνθρωπος μπορεί να προσπαθεί για ότι πιστεύει και αν κινδυνεύει μπορεί να φυλαχτεί.  

κι ας έμειναν πληγές βαθιές στο δέρμα με λίγα ράμματα ξανά θα κινηθείς. 

 με ένα .........   ξανά θα βάλω μπρος.....

I Love You..............................Jasmin..................

για τη Γυναίκα.....

εγώ αγαπώ μία,
μία μόνο μία
και στον κόσμο καμία
άλλη δε ζητώ....

I Love You........

Όμορφη η Αυγή σήμερα.......
μια πινελιά στον ξύπνημα του ουρανού..........

"πιά χαραυγή θα σε ξαναφέρει...."

Σ' Αγαπώ....

... αντίθετα ......

https://www.news247.gr/epistimi/i-chronomichani-einai-gegonos-epistimones-kataferan-na-gyrisoyn-piso-to-chrono.6702284.html

τώρα το βέλος του χρόνου μπορεί να γυρίσει αντίθετα.....................

χαίρομαι ....

χαίρομαι όταν δείχνεις χαρούμενη...!!!...κοιτάξτε.......τι όμορφα!!!!!.....είναι όμορφη η ικανοποίηση όταν την επιδιώξαμε και πέτυχε....έστω κι αν αυτή πέρασε μέσα από δυσκολία....όταν αυτή η χαρά, τα συναισθήματά μας, μας πλημμυρίζουν, ένα από τα πρώτα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε συνήθως είναι να τα μοιραστούμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε και που έχουμε επιλέξει να είναι δίπλα μας και κοντά μας, στο πέριξ....και....γεμάτοι χαρά τρέχουμε να τους ανακοινώσουμε αυτό που κάναμε, που μας έβγαλε "ασπροπρόσωπους", να τους πούμε για την επιτυχία μας, να μιλήσουμε για το υπέροχο γλυκό που κάναμε.......

να χαίρεσαι.....και να χαιρόμαστε διπλά, όταν το μοιράζεσαι......

ο χαρταετός πέταξε πολύ ψηλά...τόσο, όσο πετούν και τα όνειρά μας....

"συγνώμη"

με σένα νιώθω ό,τι μπορώ να τα καταφέρω και να μην τα βάζω κάτω.... μερικές φορές ίσως, λέω αυτή τη λέξη για να δικαιολογήσω σκέψεις μου, ίσως γι'αυτό να υπάρχει η απόσταση...για να με βάζει σε σκέψεις αλλιώτικες απ΄ τις συνηθισμένες.... μπορεί να περνάμε δύσκολα κι εσύ κι εγώ....το σχοινί είναι τεντωμένο....κρεμόμαστε με μισό χαμόγελο, με το να ψάχνω στην αυτογνωσία, για να κρατηθώ παλεύω κάθε στιγμή.....είναι δύσκολο, είναι δύσκολο πολύ.....έρχονται στιγμές που λυγίζω και χάνω την δύναμη μου, τα χέρια γλυστρούν....αν πέσω πως θα σε βλέπω?....με μια ψυχή στο δάπεδο και το βλέμμα να κοιτά τ'  αστέρια... όταν η παρουσία σου χάνεται, όταν η αίσθηση της απουσίας του κορμιού σου απομακρύνεται, ένας κρύος ιδρώτας αρχίζει να ρέει.....
Αγάπη μου "συγνώμη" για όσες φορές σε έχω πικράνει.....
Σ' Αγαπώ πολύ.......................

Ελευθερία....η μεγάλη ελπίδα...

Ελευθερία ή ........
Ελευθερία...η ανθρωπιστική αξία του ανθρώπου, έρχεται από την ιστορία του, αυτοπραγματώνει το είναι του, δίνει νόημα στη ζωή.....
1821...."καλύτερα μιάς ώρας ελεύθερη ζωή, παρά ........... σκλαβιά και φυλακή".....

Ρήγας Φ.

το μεγαλείο της αγάπης και του έρωτα, που σπάει τα δεσμά της συμβατικότητας, κοιτάς τον ουρανό, ονειρεύεσαι ότι θέλεις, η σκέψη δεν έχει όρια και περιορισμούς, σαν διψασμένος βρέχεις τα χείλη σου με σταγόνες βροχής,......Ελευθερία....σε κάνει άνθρωπο..

αν και γνωρίζουμε πολλά σήμερα, εν τούτοις δεν μιλάμε πολύ για αυτή, δεν δείχνουμε πως την ποθούμε....συνεχίζουμε να κυνηγάμε μια ευ ήμερη ευημερία, που μπορεί να μη γνωρίζουμε και τι είναι αυτή....είναι ένα καθημερινό γρανάζι που χειραγωγεί, δεν σε αφήνει να νοιώσεις τη χαρά του εαυτού σου....δεν έχεις ελευθερία, είσαι δούλος του πέριξ....είσαι ανελεύθερος, ούτε ονειρα δεν μπορείς να ζήσεις, είναι και αυτά παγιδευμένα, δεν σε ζωντανεύουν, δεν σου προκαλούν εγρήγορση για να αγωνιστείς....

κάποιοι λίγοι μπορούν να πούν πως νοιώθουν κάπως λεύτεροι....είναι αυτοί που μπορούν ακόμα να ψελλίσουν κάτι, αυτοί που ζητούν τη βοήθεια της γραφής, της τέχνης, που και με τη βοήθεια της θεϊκής Μούσας που σε βοηθά να καλήψεις ματωμένα τραύματα των καθημερινών μαχών....

η Ελευθερία δεν κερδίζεται εύκολα, ματώνουμε γι' αυτή, δεν δωρίζεται, αγωνίζεσαι νυχθημερόν γι' αυτή, είναι καρπός της καρδιάς μας, είναι η ανάσα μας, η λατρεία μας.....

"δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπούν, δεν ξέρω πως αγαπήθηκαν άλλοτε, εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζώ"

Πάμπλο Νερούντα

Love Secret

κάθε νότα που βγαινει απ' την κιθάρα, πηγάζει απο το βαθύ μέσα της και σε τυλίγει απαλά......μα κάθε νότα!!!.....είναι μια τόσο περίεργη αίσθηση, που μοιάζει με ύπνωση και δεν το καταλαβαίνεις το πως μπορεί να γίνεται.....σε ανεβάζει στον ουρανό, σε τραβά δυνατά, χωρίς σχοινί, δεν έχει μπιχλιμπίδια....όμως σε μαγεύει...η έλξη είναι αστρική...είναι τόση που να την κρατά σταθερά σε ένα σημείο, που να τη βλέπεις κάθε στιγμή, να την αισθάνεσαι πάντοτε, που κάθε στιγμή σε μαγεύει και αλληλεπιδρά μαζί σου....

καθημερινά....

βάζοντας τα καθημερινά σου.....

 

Σ' Αγαπώ.........

γονατίζοντας.....

οι εικόνες που περνούν...

οταν περνώ με τραίνο ένα σταθμό, μ' αρέσει να κοιτάω πίσω......

αγάπη μου, αγάπη μου, εγώ ....... σ' αγαπώ,
αγάπη μου, αγάπη μου,
σ' έχω σα φυλαχτό.......

μπορώ για σένα.....γιατί σ' αγαπώ

Τρελαίνει τις πυξίδες τ' ουρανού τ' αγιάζι
κι ο κόσμος κατεβάζει τα ρολά
μου λες πως δε μας παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

Σκιές και φώτα σ' αυτοσχέδιο μπαλέτο
γέλια που σμίγουν μ' αναφιλητά
στο χέρι μου ένα τσιγάρο σκέτο
που τη φωτιά σου μόνο αναζητά.

Μη με φοβάσαι, δωσ' μου το χέρι
μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει
μη με φοβάσαι, δωσ' μου το χέρι
είναι ο έρωτας το πιο γλυκό μαχαίρι.

Πάψε να ψάχνεις λόγο και σκοπό
σε ότι κάνω και σε ότι πω
ούτε που ξέρω γιατί σ' αγαπώ
κι όμως μπορώ για σένα να κοπώ
και σαν τσιγάρο να καώ.

Τρελαίνει τις πυξίδες τ' ουρανού τ' αγιάζι
θολό ποτάμι ο κόσμος και κυλά
το ξέρω δε με παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

ποιος να ’ναι αυτός που με κοιτά

ποιος να ’ναι αυτός που με κοιτά
μ’ ένα παράπονο μεγάλο;
ποιος να ’ναι αυτός που δεν μπορώ
από τον νου μου να τον βγάλω;
άναψε, καινούργιο μου φεγγάρι,
φώτισε το έρημο στενό,
φέξε για να ’ρθει το παλληκάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.
............................................
ποιο να ’ναι εκείνο το παιδί
που όλη τη νύχτα αναστενάζει;
περνά σαν ίσκιος, δε μιλά
και η ματιά του με σπαράζει.
........................................................

φέξε για να ’ρθει .....

NOT OR NOT

σε μια εποχή τεχνολογικού απανθρωπισμού, που οι ανθρώπινη επαφή κρύβεται πίσω από την άλγεβρα boole, με μηνύματα, εικόνες, με τα αισθήματα να ντύνονται από οθόνες, smartphone και άλλες τεχνολογικές συσκευές...με λέξεις που κλείνονται μέσα σε ένα sms.....το "Σ' Αγαπώ..." αν δεν τ' ακούσεις, έχει χάσει τη μαγεία του, αν το "μ' αρέσεις πολύ...." δεν το πούν τα βλέμματα των ματιών μας, αν δεν ιχνηλατήσουμε σημεία του δέρματός μας...... σαν να έπεσε ατομική βόμβα και όλα χάθηκαν....και βρεθήκαμε ξαφνικά στην εποχή των sms, των εικόνων, των motion,.......
και συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε τον απρόσωπο boole, αφού είναι πολύ εύκολο να εξαφανίσουμε την αμηχανία, το τι θα φορέσουμε, τον καλλωπισμό μας, τις ατέλειες των φωτό, τον επιπλέον ή διαχειρίσιμο χρόνο......3πμ ξημερώματα...κλικ, κλικ, κλικ......κάνεις πολλά τέτοια και νομίζεις πως έχεις "επαφή"...μάλλον τρίτου τύπου επαφή ή άλλως Ε.Τ.......
κάπως έτσι όμως έγινε το θαύμα......αλήθεια, εκείνα τα βράδια που τα μηνύματα έπεφταν βροχή..... το πόσα "θέλω να σε δω".....και μετά σιγή......
ξαφνικά εξαφανίστηκαν τα φακιδάκια, το άκουσμα των τιτιβιστοριών, οι κρυφές μυρωδιές.....και μπήκαν σε εικονικές πραγματικότητες.....
το sms κρύβει το είπα, είπες, τον μορφασμό, την κίνηση αμηχανίας, το χαμόγελο, το χτυποκάρδι, τη γεύση του φιλιού, το χάδι.......
ένα καλό, έχει..........έχω πει τόσα και άλλα τόσα......που αν ήσουν δίπλα μου, ούτε το Σ' Αγαπάω δεν θα ψέλλιζα........................

το πρωί με ξυπνάς με φιλιά ...

το πρωί με ξυπνάς με φιλιά 
μου χαϊδεύεις μετά τα μαλλιά 
όλη μέρα γελάς 
λόγια λες τρυφερά 
και γεμίζεις το σπίτι χαρά 
Πόσο χαίρομαι που μ' αγαπάς 
πάντα κάπου τα βράδια με πας 
και τις νύχτες ρωτάς 
αν κι' εγώ σ' αγαπώ 
αλλά αυτά δεν μπορώ να τα πω.....

Καλημέρα......Σ' Αγαπώ.............................

πίσω από τη μάσκα....

την παρασκευή μπορεί να κρυφτεί......

δύναμη....

παίρνοντας τα ματάκια σου από το αγαπημένο σου βιβλίο.....

με ρυθμό....

με τη σιωπή μου σου μιλώ, που κάνει τους χτύπους της καρδιάς σου να ακούω και πάνω στο ρυθμό της..... σου λέω σ' αγαπω......

μια γλυκιά δαγκωνιά....

ήθελα απ' το πρωϊ να σου γράψω.....τα γεγονότα αφαίρεσαν τη σκέψη.....μου είχες δώσει μια "παυλίδου" ή είχες πει το τι γράφει.....έτσι μόλις έκοψα μια γλυκιά δαγκωνιά μιας γλυκιάς σοκο... με γλύκανε τόσο!!!!!!!!....που θα 'θελα να ανοίξω τη σκέψη και να χυθούν όλες οι γλυκές, αγαπισιάρικες, ερωτικές, καθημερινές..... σκέψεις.....

Εσύ....

η γλυκύτερή μου Αίσθηση......
Εσύ..........
Σ' Αγαπώ .........Μέλι..σ.. Άνθη......οο.........

μιά προσωπική μας υπόθεση....

η ζωή είναι προσωπική μας υπόθεση...ζούμε με τους δικούς μας ανθρώπους....δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας, ούτε έχει νόημα να γίνεται αυτό, γιατί ζυμωνόμαστε με τη ζωή ενός άλλου....όποια αντίφαση και αν διακρίνει κάποιος, είναι αυτό που ανέφερα "η ζωή είναι προσωπική μας υπόθεση...".....καθένας δημιουργεί τον κόσμο του, όπως τον φαντάζεται ή όπως έρχονται καταστάσεις μέσα από τη ζωή....επαγγελματικές, κοινωνικές, δραστηριότητες, πράξεις, όνειρα, φιλοδοξίες, αναμνήσεις, αφηγήσεις....... που μπορεί να φαίνονται πολλά, αλλά παραμένουν πολλές καταστάσεις στο γύρω-γύρω μας, ανέκφραστες....
μέσα στο κόσμο μας, στη δημιουργία του χρόνου μας, δημιουργείται ένας κόσμος ανησυχίας, υπαρξισμού, συναισθημάτων από τα πιό ήπια μέχρι τα πιό εκρηκτικά, από μικρούς και μεγάλους φόβους, από βαθιά εσωτερικά προβλήματα, από ερωτήματα επί ερωτημάτων, από προβληματισμούς κάθε είδους, από ανεκπλήρωτες σκέψεις και όνειρα, φαντασίες κάθε μορφής, προβληματισμούς κάθε μορφής......

ζούμε στον κόσμο που θέλουμε να ζούμε, οπως τον σχεδιάζουμε......

ζούμε.?..?..?.....όμως!!!!....

Με τη σκέψη πάλι τ’ άγγιξα

I Love You................................................

Σ' Αγαπώ.....

Σ' Αγαπώ........
τα λόγια σου μέλι που ρέει απ' την κερίθρα.....
η παρουσία σου Άνθος που μεθάει τη φύση.....
I Love You.......Μέλι....σ....Άνθη......

κάτι για σένα....

όλη μέρα προσπαθούσα να το φτιάξω για σένα......