την νύχτα κάνει μέρα, λαμπρό του ήλιου φως μου
στην ψηλότερη κορφή της πόλης, βαδίζω μόλις δύσει
γλιστρώ με φόρα στην σπασμένη απ΄το χρόνο ρωγμή βράχων
και στα σύννεφα των ονείρων μας, γαλήνια ταξιδεύω
στραγγίζω, βρέχει όνειρα γλυκαίνουν τις ψυχές μας
περνώ μαζεύω δάκρυα, γεμίζω τους κουβάδες
τους ρίχνω στην βουνοκορφή, δύναμη να μας δώσουν
ρυάκια δροσιάς στις ρίζες μας, το μέλι να μεστώσουν
τις μέλισσες σαν μας ρουφούν, να μην τις φαρμακώσουν
στα σπίτια που περίσσεψαν, της πείρας τα αυλάκια
τα όνειρα κυλίσανε, γινίκανε μοίρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου