ωρα ύπνου γλυκού, με το μαξιλάρι ανάποδα για να μη φαίνονται οι ευχές...το παιδί τρομάζει... μήπως θα 'πρεπε να τ' αγκαλιάσεις; .... να του πεις πως και 'συ δεν τον περίμενες τον κόσμο έτσι; .... να του πεις πως και 'συ φοβάσαι; .....
Αγέρωχη Νύχτα......
Το παράθυρο ανοίγω έλα απόψε εδώ για λίγο όπως η βροχή που πέφτει σαν τον άνεμο τον κλέφτη έλα να σε δω Πότισέ με ένα δάκρυ απ' του σύννεφου την άκρη η καρδιά μου ζει ακόμα σαν το διψασμένο χώμα έλα να σε δω Είμαι εδώ και περιμένω καρβουνάκι αναμμένο που αέρας το φυσάει κι όλο για να σβήσει πάει έλα να σε δω Έλα σαν σιωπή που πιάνει ό,τι το μυαλό δε φτάνει σε δυο μάτια θολωμένα μες στα όνειρα κρυμμένα έλα να σε δω Έλα λίγο φανερώσου και πριν φύγει τ' όνειρό σου μια ματιά σου άσε πίσω το θηρίο να νικήσω έλα να σε δω Έλα σαν μικρό στιχάκι στο μικρό μου μυαλουδάκι κι αν η πένα μου δε φτάνει κάνε το αίμα μου μελάνι έλα να σε δω..
μπορείς να σταματήσεις το χρόνο με ένα φιλί
μπορείς να ταξιδέψεις στο χρόνο διαβάζοντας ένα βιβλίο
μπορείς να δραπετεύσεις από το χρόνο ακούγοντας μουσική
μπορείς να νιώσεις το χρόνο γράφοντας
μπορείς να ελευθερώσεις το χρόνο αναπνέοντας.... αυτή η περιουσία είναι δική σου,.... όλη δική σου......
έψαξα ...ένα ψέμα σου να βρω, να μην μπορώ να τ’ ανεχθώ και δεν βρήκα ούτε ένα... κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω, αν είν’ τα λάθη μου εδώ.... και δεν έλειπε κανένα... οι πιο βαθιές μας διαφορές... χάιδεψέ τες αν τις δεις ποτέ... κι αν μείνει τ’ όνειρο μισό... κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό... ένα να λες σαν να `ναι χθες.... Πως μ’ αγαπάς χίλιες φορές... κι εγώ...εσένα.... ό,τι κι αν γίνει ένα να λες... πως μ’ αγαπάς χίλιες φορές.... κι εγώ...εσένα....
Νερό που ξέρεις να κυλάς στα δροσερά σου κρυσταλλένια μονοπάτια άμα λουστεί και χτενιστεί καθώς περνάς σταμάτα εκεί να κοιταχτεί να δεις τα δυο της μάτια
Άμα τη δεις να μην ντραπείς και φίλα την στο στόμα την αγαπάω να της πεις και ζω γι' αυτήν ακόμα
Πως τραγουδάω να της πεις και ζω γι' αυτήν ακόμα...
πάντα η καρδιά είναι ανοιχτή...
στον Άγγελό μου...
στην Αγάπη μου...
στη Μούσα μου...
στην Ψυχή μου...
στο Φως μου...
στα Κρινοδάχτυλά μου...
στα Γλυκά Μελιά μου Μάτια...
στο Άλλο μου Μισό...
στη Ζωή μου...
στον Έρωτά μου....
στην ΟΜΟΡΦΙΆ μ...
Ευγνωμονώ το άνθρωπο που με κάνει ευτυχισμένο,.......
είναι ο γοητευτικός κηπουρος που βοηθά ν' ανθίσουν οι ψυχές μας...
ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ (με δέλτα):η λ. χρησιμοποιείται λανθασμένα αντί της λ. εντελέχεια
ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑ (με Ταυ):(όρος της αριστοτελικής φιλοσοφίας) η ενυπάρχουσα σε κάθε ον τάση προς την τελειότητα, η ζωτική αρχή που διέπει και διαμορφώνει τα οργανικά όντα..
Η ευτυχία δεν είναι τίποτε άλλο από στιγμές, μικρές, ασήμαντες.Αδιόρατες στιγμές.Όπως να σε σκεπάζει κάποιος μέσα στη νύχτα.Να ονειρεύεσαι.Να ξυπνάς από το τραγούδι ενός σπουργιτιού πάνω σε φρεσκοπλυμμένα μυρωδάτα σεντόνια, δίπλα σε κάποιον που αγαπάς. Να τον αγγίζεις, να τον μυρίζεις.Να αισθάνεσαι το ζεστό νερό να πέφτει με δύναμη στο πρόσωπό σου.Το σπίτι να γεμίζει μυρωδιά από φρεσκοψημμένο κεικ.Να κρατάς μια ζεστή κούπα όταν έξω κάνει κρύο.Να κόβεις ένα λεμόνι κατευθείαν από το δέντρο σου.Να νιώθεις το δροσερό φθινοπωρινό άνεμο να σου χτυπά το πρόσωπο.Να αισθάνεσαι ελαφρύς και άδειος από σκέψεις μέσα στην απόλυτη ηρεμία κάτω από το νερό.Να συνεχίζεις να κάνεις πράγματα που έκανες μικρός.Όταν όλοι τρέχουν κάτω από τις ομπρέλες, εσύ να στέκεσαι κάτω από τη βροχή.Να περπατάς ξηπόλητος πάνω στο φρεσκοβρεμένο δροσερό γρασίδι. Nα βγάζεις βόλτα ένα μπαλόνι.Nα πιστεύεις σε πράγματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν, πως μια πασχαλίτσα είναι ένας καλός οιωνός.Να μη φοβάσαι.Να κάνεις πράγματα που δεν ταιριάζουν στην ηλικία σου.Να ακούς τα κύματα να σκάνε στην ακτή.Να νιώθεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.Nα μη σκέφτεσαι τίποτα.Nα σου ψιθυρίζει κάποιος ένα μυστικό.Να βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα …
Ξέρω ν’ αγαπώ. Είμαι απατηλά ντροπαλή.
Είμαι τόσο συνεσταλμένα τρυφερή και πάντα σιωπηλή.
Μόνο τα μάτια μου μιλάνε.
Είναι αγνά και καθαρά,
Τόσο διάφανα διαπεραστικά.
Την ευτυχία τάζουν.
....................
Κι ακόμη πιο τρυφερά και φωτεινά –
Από της γαλάζιας λάμψης τις φλόγες.
Στα χείλη μου άλικη τρυφηλότητα.
......................
Η φωνή – γαλάζια ρυάκια πλάθει.
Ξέρω ν’ αγαπώ. Ένα φιλί σε περιμένει.
Ευπατόρια
1906
για να γράψεις, για να ζυμώσεις συναίσθημα με τις λέξεις σου, πρέπει να ζεις...
να μοχθείς κάθε μέρα και να μάχεσαι,
πότε για τον έρωτα, πότε τον πόνο,
πότε το άδικο, πότε το θάνατο.
να μη φοβάσαι να γρατζουνίσεις τις σάρκες σου και να ματώσεις.
να μη διστάσεις να δείξεις το δάκρυ σου, το φόβο σου, τον τρόπο που ονειρεύεσαι...
