Ο Πλάτωνας οραματίστηκε τον μαγευτικό κόσμο των ιδεών κι έγραψε για αυτήν την παράξενη και γοητευτική σύλληψη, για τις αιώνιες και άυλες ιδέες στον πνευματικό κόσμο, πέρα από τις παρυφές του σύμπαντος και τα θλιβερά τους είδωλα στον υλικό κόσμο.
Εξηγούσε ακόμη πως όταν αντικρίζουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο πάνω στη γη, βλέπουμε στα μάτια του μια θολή και μακρινή αντανάκλαση αυτού που αγαπήσαμε κάποτε στον κόσμο των ιδεών.
Δεν μπορούμε ακριβώς να θυμηθούμε τι ήταν αυτό, η μνήμη μας έχει ξεθωριάσει καθώς ενσαρκωθήκαμε στον επίγειο κόσμο, κι έτσι ερωτευόμαστε παράφορα αυτό το πρόσωπο, γιατί η ψυχή μας κάπου στο βάθος ανακαλεί στα βάθη των ματιών του τις τέλειες, αιώνιες και καθαρές ιδέες.
Μπορεί να ακούγεται παρωχημένη και ρομαντική η ιστορία του Πλάτωνα, ίσως σε κάποιους θυμίζει αφελές παιδικό παραμύθι.
Μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας εντυπώνουμε όλα αυτά τα υπέροχα χαρακτηριστικά που θα επιθυμούσαμε να διαθέτει το αντικείμενο του έρωτά μας και τα προβάλλουμε σε αυτό σαν καθρέφτισμα σε λίμνη.
Όλη η ομορφιά, όλη η γλύκα, ο πόθος, το χαμόγελο, όλο το φως του κόσμου αντανακλάται στο πρόσωπο που αγαπάμε-ή καμιά φορά, που νομίζουμε πως αγαπάμε.
Πόσες φορές το τοποθετήσαμε σαν ιερό ειδώλιο σε αρχαίο βωμό και το λατρέψαμε; Πόσες φορές το μυαλό και η καρδιά μας έβαλαν τόσο ψηλά αυτό το πρόσωπο, ώστε να μην τολμούμε καν να το αγγίξουμε αισθανόμενοι ανεπαρκείς και ευάλωτοι;
Ο υλικός κόσμος είναι ατελής. Ατελές το σώμα μας, η ύπαρξή μας, το μυαλό μας. Μόνο η ψυχή θυμάται, αλλά παραμένει σιωπηλή και αινιγματική στα απύθμενα βάθη του εαυτού μας, έτσι ώστε να αμφιβάλλουμε συχνά και για την ίδια της την ύπαρξη.
Αυτή η εναγώνια προσδοκία, η ελπίδα για τη μέθεξη στο μυστήριο του έρωτα, στην ένωση των Δύο κρύβει αυτήν την αλλοτινή θέαση της ιδέας της αγάπης και του έρωτα. Ο κόσμος της ύλης όμως δεν παύει να είναι ένα είδωλο, μία σκιά.
Ίσως ο μόνος τρόπος για να χειριζόμαστε τη ματαίωση είναι η επίγνωση. Η επίγνωση της ατέλειάς μας. Είμαστε γήινοι, αλλά ενωμένοι με το ουράνιο. Εκεί κοιτάζουμε, εκεί προσβλέπουμε.
Όσο δουλεύουμε πνευματικά για να βρούμε την αλήθεια μέσα μας, τόσο θα κάνουμε ειρήνη με την επίπονη συνειδητοποίηση της ατελούς μας φύσης.
Αποκόμματα...
Εξηγούσε ακόμη πως όταν αντικρίζουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο πάνω στη γη, βλέπουμε στα μάτια του μια θολή και μακρινή αντανάκλαση αυτού που αγαπήσαμε κάποτε στον κόσμο των ιδεών.
Δεν μπορούμε ακριβώς να θυμηθούμε τι ήταν αυτό, η μνήμη μας έχει ξεθωριάσει καθώς ενσαρκωθήκαμε στον επίγειο κόσμο, κι έτσι ερωτευόμαστε παράφορα αυτό το πρόσωπο, γιατί η ψυχή μας κάπου στο βάθος ανακαλεί στα βάθη των ματιών του τις τέλειες, αιώνιες και καθαρές ιδέες.
Μπορεί να ακούγεται παρωχημένη και ρομαντική η ιστορία του Πλάτωνα, ίσως σε κάποιους θυμίζει αφελές παιδικό παραμύθι.
Μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας εντυπώνουμε όλα αυτά τα υπέροχα χαρακτηριστικά που θα επιθυμούσαμε να διαθέτει το αντικείμενο του έρωτά μας και τα προβάλλουμε σε αυτό σαν καθρέφτισμα σε λίμνη.
Όλη η ομορφιά, όλη η γλύκα, ο πόθος, το χαμόγελο, όλο το φως του κόσμου αντανακλάται στο πρόσωπο που αγαπάμε-ή καμιά φορά, που νομίζουμε πως αγαπάμε.
Πόσες φορές το τοποθετήσαμε σαν ιερό ειδώλιο σε αρχαίο βωμό και το λατρέψαμε; Πόσες φορές το μυαλό και η καρδιά μας έβαλαν τόσο ψηλά αυτό το πρόσωπο, ώστε να μην τολμούμε καν να το αγγίξουμε αισθανόμενοι ανεπαρκείς και ευάλωτοι;
Ο υλικός κόσμος είναι ατελής. Ατελές το σώμα μας, η ύπαρξή μας, το μυαλό μας. Μόνο η ψυχή θυμάται, αλλά παραμένει σιωπηλή και αινιγματική στα απύθμενα βάθη του εαυτού μας, έτσι ώστε να αμφιβάλλουμε συχνά και για την ίδια της την ύπαρξη.
Αυτή η εναγώνια προσδοκία, η ελπίδα για τη μέθεξη στο μυστήριο του έρωτα, στην ένωση των Δύο κρύβει αυτήν την αλλοτινή θέαση της ιδέας της αγάπης και του έρωτα. Ο κόσμος της ύλης όμως δεν παύει να είναι ένα είδωλο, μία σκιά.
Ίσως ο μόνος τρόπος για να χειριζόμαστε τη ματαίωση είναι η επίγνωση. Η επίγνωση της ατέλειάς μας. Είμαστε γήινοι, αλλά ενωμένοι με το ουράνιο. Εκεί κοιτάζουμε, εκεί προσβλέπουμε.
Όσο δουλεύουμε πνευματικά για να βρούμε την αλήθεια μέσα μας, τόσο θα κάνουμε ειρήνη με την επίπονη συνειδητοποίηση της ατελούς μας φύσης.
Αποκόμματα...
Ο έρωτας και το δειλό του καθρέφτισμα
Ερωτευόμαστε την ιδέα ή το είδωλο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου