Η Άνοιξη άργησε μια μέρα...

προσπάθησα να βρω ανεμώνες

Να `χεις το δέρμα του πελάγου

και την ευωδιά της πρώτης άνοιξης....

το γλυκό-άσπρο-σοκολατί

Περπατώ και παίρνω ανάσες βαθιές
νοιώθω μια ματιά να είναι γύρω μου...
σε ένα κουτάκι κλεισμένος ο Αλλαντίν, ανοίγει λίγο, ίσα που βγάζει το δάκτυλο του χεριού του, άλλες στιγμές σαν ναρκωτικό σε ρίχνει αναίσθητο...όλο το άρωμά σου είναι εκεί μέσα...μια ανοικτή πηγή ονείρων, αποκούμπι και παρηγόρια, τρυφεράδα και ...ας το πάει..

την ημέρα στο παγκάκι με 'κεινο το γλυκό-άσπρο-σοκολατί, που σε κάθε κουταλιά τα μάτια κλείναν και ο κόσμος χανόταν,...

να σε βλέπω να γελάς, να σ' ακούω να μιλάς,...ευτυχία...

κοιτώντας μεσα από τα μάτια σου ένοιωσα τις άνοιξες που ήρθαν στην καρδιά μου...

Μη κοιτάς που δε στο λέω...

Η καρδιά μου θα σπάσει
Κομμάτια θα γίνει
Δεν αντέχει μακριά σου
Σταματά να χτυπά
Η ζωή μου τελειώνει
Τελειώνει και η μέρα
Και το βράδυ που θα `ρθει
Μου θυμίζει ξανά
Πως μου λείπεις,
μου λείπεις τελικά
Τελικά 

δεν ήθελε να νιώθει τη σιωπή που...

Αφήνει πάντα ένα χαμόγελο...

είπαν μια μονή κουβέντα,... τα μάτια τους αντάμωσαν...

δεν μπορούσε να αφήσει να μην αντιληφθεί οτι θα περίμενε,...

δυό μάτια το καραδοκούσαν, όπως το γατάκι που καραδοκεί έξω απ' την κλειστή πόρτα,... και δυό κοίταζαν αλλού...

δεν ήθελε να νιώθει τη σιωπή που επακολουθεί όταν "κάποιος" ήταν στο "δωμάτιο" και βγήκε...
του έλεγε να φύγει, να μη "νοιώθει" αυτό, το "άδειο" δωμάτιο...

εντάξει... !!!

«Βασανίζομαι»

μια μαύρη κωμωδία..


«βασανίζομαι...» ενός ανθρώπου που βγαίνει στους δρόμους, που το γράφει με σπρέι στους τοίχους, που έγινε μαύρη κωμωδία...


«βασανίζομαι», ως λέξη, με διαφορετικό βάρος για τον καθένα... έξυπνη, ελαφριά, πονά, παιδεύει ή πολλά άλλα...

An He

γιατί σου αρέσει τόσο πολύ η σοκολάτα ...

Είναι στιγμές που απλά θέλουμε να φάμε σοκολάτα. Και είναι και άλλες που θέλουμε να φάμε σοκολάτα όσο τίποτε άλλο. Σε κάποιους αυτό συμβαίνει περισσότερο και σε άλλους λιγότερο, αλλά σε γενικές γραμμές (σχεδόν) όλοι την αγαπάμε.
Αλλά τι είναι πραγματικά αυτό που κάνει την σοκολάτα τόσο ακαταμάχητη; Πολλοί έχουν προσπαθήσει να δώσουν απάντηση σε αυτό το ερώτημα και η πιο πειστική- αν και φαντάζει περίεργη κατά το αρχικό της άκουσμα- είναι αυτή που δίνεται μέσα από τη νέα εκπομπή του BBC Τwo «The Secrets Of Your Food» («Τα μυστικά του φαγητού σας») και κατά την οποία ο δρ.Michael Mosley επισκέπτεται μερικά από τα μεγαλύτερα εργαστήρια τροφίμων της Βρετανίας με στόχο να βρει τα μυστικά πίσω από κάποια αγαπημένα μας φαγητά.
Από τις πρώτες επιλογές της σειράς εκπομπών, ήταν η σοκολάτα και όπως ανακάλυψε ο Mosley το πάθος μας για αυτή οφείλετε σε έναν συνδυασμό χημικών, αρωμάτων και υφής που μας θυμίζει το...μητρικό γάλα!

Οι μέχρι τώρα θεωρίες και η...ινδική κάνναβη
Σύμφωνα με τον Mosley ο συνδυασμός κόκκων κακάο που έχουν υποστεί ζύμωση, ο πολτός και μια σειρά μορίων αρωμάτων δημιουργούν μια χημική «υπογραφή» στην οποία το μυαλό μας αντιδρά θετικά κάθε φορά που καταναλώνουμε σοκολάτα. Γράφοντας για το BBC, αναφέρει: «Η σοκολάτα περιέχει μια σειρά από ενδιαφέρουσες ψυχοτρόπους χημικές ουσίες. Αυτές περιλαμβάνουν την ανανδαμίδη, έναν νευροδιαβιβαστή του οποίου το όνομα προέρχεται από τη σανσκριτική “Ανάντα”, που σημαίνει ”χαρά, ευτυχία, απόλαυση”. Η ανανδαμίδη διεγείρει τον εγκέφαλο με έναν τρόπο που μοιάζει με αυτόν της ινδικής κάνναβης. Για αρκετό καιρό, επιστήμονες που ειδικεύονται στις τροφές είχαν ενθουσιαστεί με την ανακάλυψη, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, αν και η σοκολάτα περιέχει τις ουσίες αυτές, γνωρίζουμε πως είναι σε πολύ μικρές ποσότητες».
Όπως εξηγεί, ο εγκέφαλος μας δεν θα διεγερθεί και τόσο πολύ-όπως με την κάνναβη- με μερικά κομμάτια σοκολάτας, αν και θα ξελογιάσουν τις αισθήσεις μας.
Επιμένει λοιπόν πως υπάρχουν άλλοι παράγοντες που συμβάλουν στην αγάπη μας για τη σοκολάτα: «Όταν τη βγάζετε από τη συσκευασία και βάζετε στο στόμα ένα κομμάτι χωρίς να δαγκώσετε θα προσέξετε πως λιώνει γρήγορα πάνω στη γλώσσα, αφήνοντας μια παρατεταμένη αίσθηση απαλότητας». Αυτή η αλλαγή που γίνεται αντιληπτή στη γλώσσα, δημιουργεί το συναίσθημα της ευχαρίστησης.

Η χρυσή αναλογία λιπαρών και σακχάρων
Ακόμη περισσότερο όμως, ο πιο ενδιαφέρον λόγος που καλλιεργεί τον εθισμό μας στην σοκολάτα, θα μπορούσε να είναι η ομοιότητά της με το μητρικό γάλα.
Η σοκολάτα, όπως εξηγεί, έχει πολύ υψηλά επίπεδα λιπαρών και ζάχαρης (περίπου 11% και 22% αντίστοιχα), τα οποία σπάνια βρίσκονται μαζί στη φύση, με το γάλα να αποτελεί μια σπάνια εξαίρεση. «Το ανθρώπινο μητρικό γάλα είναι ιδιαίτερα πλούσιο σε φυσικά σάκχαρα, κυρίως λακτόζη».
Και συνεχίζει: «Περίπου το 4% του ανθρώπινου μητρικού γάλακτος είναι λίπος, ενώ περίπου 8% αποτελείται από σάκχαρα. Το γάλα φόρμουλα που δίνεται στα μωρά περιέχει μια παρόμοια αναλογία λιπαρών και σακχάρων. Αυτή η αναλογία, 1g λιπαρά προς 2g σακχάρων, είναι η ίδια αναλογία των λιπαρών με σάκχαρα που θα βρείτε στη σοκολάτα γάλακτος. Και σε μπισκότα, ντόνατς, παγωτά...».
Και καταλήγει: «Γιατί μου αρέσει η σοκολάτα; Για μια σειρά από λόγους. Αλλά μπορεί επίσης ο λόγος αν είναι πως εγώ και άλλοι σοκολατομανείς σαν εμένα, προσπαθούμε να ανακτήσουμε τη γεύση και την αίσθηση της οικειότητας που είχαμε από το πρώτο φαγητό δοκιμάσαμε ποτέ. Το μητρικό γάλα».




by huffingtonpost

Ουφφ...

Ούφφφ.... δεν ξέρω τι να πω..., απλά χαίρομαι που μου το είπες...

Η Δύναμη της Ενσυναίσθησης - RSA Shorts from ToPortal on Vimeo.

μήπως και τελικά δει, μόνον να δει, κάποιον...

Από τη σημερινή χειροτονία το Διακόνου Φραγκίσκου σε Πρεσβύτερο.

Ακούστηκε η αναφορά της περικοπής του τελώνη της προπερασμένης Κυριακής,

"Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι".

Από τις πιο συγκινητικές πτυχές της αφήγησης, είναι η λαχτάρα για μια συνάντηση. Μια λαχτάρα, που παραμερίζει κοινωνικές συμβατικότητες και καθωσπρεπισμούς. Ένας πλούσιος, επώνυμος και βέβαια όχι τόσο συμπαθής στον κοινωνικό του περίγυρο, αδιαφορεί για την εικόνα που δίνει. Ανακατεύεται με τη φτωχολογιά, ψάχνει ένα άνοιγμα, ανάμεσα στον όχλο και τέλος, ανεβαίνει σ’ ένα δέντρο, μήπως και τελικά δει, μόνον να δει, κάποιον, που ούτε που τον έχει συναντήσει ποτέ. Κάποιον, που ίσως να άκουσε γι’ αυτόν κάποιες διηγήσεις. Εκεί πάνω σκαρφαλωμένος, κινδυνεύει να εκτεθεί.

Ο Ζακχαίος όμως δεν είναι μόνο μικρόσωμος. Είναι και παιδί, όχι στην ηλικία, αλλά στον αυθορμητισμό και την αγιότητα. Κανένα «φίλτρο» δεν εμποδίζει τη λαχτάρα της ψυχής του να οδηγήσει τις πράξεις του. Για τους πολλούς, παιδιαρίζει.

Αυτό όμως το …παιδί, είναι γεμάτο ευγνωμοσύνη και αποφασιστικότητα. Η περικοπή ξεχειλίζει από την ευγνωμοσύνη που προκάλεσε μόνο ένα βλέμμα. Ο Χριστός στρέφει στην συκομουριά το βλέμμα του και η ζωή του Ζακχαίου αλλάζει. Όλα είναι έτοιμα γι’ αυτήν την αλλαγή. Δεν χρειάζεται ούτε θαύμα, ούτε ιδιαίτερη διδασκαλία. Λείπει μόνο μια αφορμή, ένα ασήμαντο γεγονός, μια επίσκεψη. Μα επίσκεψη, απ’ αυτές τις επισκέψεις που δεχόμαστε καθημερινά από τη Χάρη του Θεού, αλλά τυχαίνει, πάντα τυχαίνει να είμαστε απασχολημένοι. Ο Ζακχαίος όμως ήταν σε επιφυλακή. Και άδραξε αυτήν, ίσως τη μόνη ευκαιρία που είχε, για να αλλάξει. Και άλλαξε!

Την ώρα που ο Χριστός διαβαίνει το κατώφλι, ο Ζακχαίος έχει αποφασίσει, πως πρέπει να Του κάνει χώρο. Μέσα στο σπίτι του, η αδικία, η πλεονεξία, ακόμη και μόνο η νυχθημερόν απασχόληση με το “πόσα κερδίζω, πόσα χάνω”, έχει κατακλύσει τα πάντα. Αισθάνεται, πως πρέπει να πετάξει …σαβούρα. Δεν είναι κατηγορούμενος, κανείς δεν μπορεί να τον βλάψει, ούτε ο Χριστός, του ζητάει κάτι. Είναι ο ίδιος, που αισθάνεται βαρύς. Αρκεί και μόνο η παρουσία του Χριστού όμως, για να βάλει σε πράξη ένα σχέδιο, που φαίνεται να το επεξεργάζεται χρόνια. Μισή περιουσία και τετραπλή αποζημίωση. Είναι πολύ ακριβή όλα αυτά, για να είναι της στιγμής.

Στην περικοπή αυτή, δεν υπάρχει ένα θαύμα, ώστε να φανεί η δύναμη του Χριστού, ούτε κάποια αφορμή, ώστε να εξιστορήσει μια παραβολή, ή να απευθύνει μια διδασκαλία. Το σημερινό γεγονός είναι εξωτερικά ασήμαντο για τους παρατηρητές και μάλλον σκάνδαλο προκαλεί παρά προβληματισμό. Τα σημαντικά εξελίσσονται μυστικά στην ψυχή του Ζακχαίου και ο Χριστός είναι ο μόνος που τα γνωρίζει.

Καμιά ταύτιση με το θείο, αλλά με τον "Άγγελο" που παρουσιάστηκε στη ζωή μου...

Η ποιότητα της πίστης μας καθόρισε την ποιότητα της σχέσης μας.

Μαλλιά σαν από αγάλματα...

Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.

Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα·
πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν, λίγο, επάνω στ’ άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν
η ποίησίς μου .... μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα ....


Κ.Π. Καβάφης




στην εξύμνηση του έρωτα και της ομορφιάς

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
γιατί μου δείχνει πως το κλάμα έχεις γνωρίσει
και για το βάδισμά σου το γλυκό
που μόνο όποιος σκόνταψε μπορεί να εκτιμήσει

αυτό το χάδι που 'ναι τόσο τρυφερό
είναι από χέρια που σκληρά έχουν παλέψει
κι αυτά τα χείλη που με αγάπη με φιλούν
δεν τ' άκουσα ποτέ πικρή να πούνε λέξη

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
που όσο κι αν πόνεσες δεν το εγκαταλείπεις
που με κουράγιο με γεμίζει αν το δω
και χάνονται με μιας τα σύννεφα της λύπης

Είμαι στ' αλήθεια τυχερός που σ' έχω εδώ
όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω
και ξέρω αν τύχει και ποτέ εξαντληθώ
θα 'σαι στο πλάι μου επάνω σου να γύρω

ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΤΕΡΖΗΣ τα ζειμπέκικα

Ξέρεις τι 'ναι να μη σ' έχω...

Ξέρεις τι 'ναι να μην σ' έχω
Ξέρεις τι 'ναι να σε χάνω

Μην απορείς που σε κοιτώ

με μάτια δακρυσμένα,
μην απορείς που δεν μπορώ

λεπτό χωρίς εσένα!

Ξέρεις τι 'ναι κάθε βράδυ,
να σιμώνει η έννοια μου...

Μην απορείς που δε μιλώ
κι όλο κοιτώ κι όλο κοιτώ ...