χάνουμε τη ζωή μας.....

χάνουμε τη ζωή μας, υπομονή....χτίζεται!!!....

είναι η Σωστή Απόσταση μέσα μας και απέναντι στους Άλλους, που βγαίνει από το συρτάρι στο φως με τόλμη και διάθεση και που  μας κάνει να μπορούμε να συνυπάρχουμε, χωρίς να χάνουμε τον εαυτό μας?
και να λές, 

"να με θυμάστε σε χρόνο μέλλοντα,
με τα χέρια μπλεγμένα στα μαλλιά,
ξυπόλητη πάνω σε βότσαλα"...

νομίζοντας πως είσαι σαν τις μάγισσες, που με μάγεψες, που ‘καίγαν τον Μεσαίωνα,
γιατί δε μιλάς?...με δικά σου λόγια...

τόσα τραγούδια που γράφτηκαν σε αυτήν την απουσία...αυτό να πεις στην καρδιά σου που δεν πρόλαβε να με μεγαλώσει, αυτό και στον έναν Θεό όταν κλίσω τα μάτια...

"Δεν είχα στόμα.

Μιλούσα με τα χέρια.

Χαμογελούσα με τα μάτια.

Φώναζα μέσα απ' την κοιλιά.

Για καιρό δεν είχα στόμα.

Όταν σε γνώρισα, έγινε η αγωνία μου αστραπή.

Πώς θα με φιλούσες;

Χωρίς στόμα εγώ·

να χαϊδεύω ήξερα

μόνο με τη σκέψη.

Κι όμως μια μέρα εσύ

με φίλησες, χωρίς να ξέρεις.

Κι έμαθα τότε εγώ

πώς το στόμα φτιάχνεται μέσα από φιλιά...."

ιλυ........