το κλειδί σκουριάζει...

 

σε χωράει..

 

κι αν υπερβολικά τα βρίσκεις...

 

Ανεκτίμητη...

 

σε ζωγραφίζουν...

σαν βρισκόμασταν
έστρεφα τη σκιά μου
στην αγκαλιά σου

τώρα που γράφω
σε ζωγραφίζουν όλα
τα γράμματά μου

Ιλυ....

 

σε θέλω....

τι είναι αυτό που πίσω μένει,
η χαρά όταν σωπαίνει,
όταν σβήνει της ζωής το φως

ποιος θα νιώσει την ψυχή μου,
να γιατρέψει την πληγή μου,
αν δεν είσαι εσύ, για πες μου, ποιος?

σε θέλω για μένα,
μόνο για μένα,....

Ιλυ....

όταν....

όταν μου λες σ' αγαπώ.....καίγονται οι θάλασσες...

Ιλυ.....

Μες τα δυο σου μάτια
Είδα όλη τη ζωή μου ναι
Aγάπη μου αγάπη μου
Είσαι εσυ για μένα
Aναπόσπαστο κομμάτι μου
Aγάπη μου αγάπη μου εσυ

Κτυπος στην καρδιά μου είσαι πλέον απαραίτητη αγάπη μου αγάπη μου εσυ…

Μόνιμα σε θέλω εδώ
Έρωτα μου εσένα μόνο
Τώρα βρήκα λόγο να ζω
Θέλω να παγωσω τον χρόνο
Μόνιμα σε θέλω εδώ
Aγάπη μου Aγάπη μου εδώ…

Ποσό μου ταιριάζει αυτός ο έρωτας σου μ´ ανεβάζει
Τώρα δεν φοβάμαι πια τη λέξη σ´αγαπω
Νιώθω κάτι αλλάζει το καλύτερο εαυτό μου βγάζει
Aγάπη μου να μείνεις πάντα εδώ

Μες τα δυο σου χέρια
Όλα μου τα καλοκαίρια ναι Aγάπη μου, Aγάπη μου
Είσαι εσύ για μένα
μες τη μπόρα το λιμάνι μου, Aγάπη μου, Aγάπη μου εσύ...

είμαι εδώ...

μπορεί να μη μοιάζω, με όλα αυτά που ονειρεύεσαι
θα σε ξάφνιαζε, το πόσο σ’ αγαπώ
ένα ασήμαντο ταξίδι και μικρό
αν το θες να μ’ αγαπήσεις είμαι εδώ
... μια διστάζει, η καρδιά και μια το σώμα
..., να προσέχεις, σ’ αγαπώ
....είμαι εδώ...

Ιλυ.....

Μένω κοντά σε ό,τι αγάπησα
"είσαι παντού" είπα και δάκρυσα
σαν θησαυρό σε κράτησα
μικρό μου μυστικό
τι άλλο να πω μένω εδώ
τα όρια τα σύνορα περνώ

Ό,τι κι αν ζεις ό,τι κι αν θες
θα’μαι εδώ χίλιες ζωές
όπου κι αν πας πάμε μαζί
να’ναι ταξίδι η ζωή
Όσο το φως όσο η γη
τόσο η αγάπη θα ζει
είμαι εδώ θυμήσου
είμαι εγώ μαζί σου

Μένω κοντά σ’ό, τι περάσαμε
τόσος χαμός κι όμως δε χάσαμε
ό, τι πονά ξεχάσαμε
κοιτώντας μόνο μπροστά
με όνειρα ανάψαμε
το φως στην καρδιά

αγκαλιά...

 μόνο η δική σου....

Ιλυ....

είναι το καλύτερο φάρμακο, για την ανακούφιση της ψυχής, δεν υπάρχει τίποτα πιο χαλαρωτικό, διώχνει τους φόβους μας, εξαφανίζει τη θλίψη μας....

Καρδούλα μ..

 

αληθινή αξία...

 "να συνειδητοποιείς την αληθινή αξία της καθεμίας, μοναδικής, ανεπανάληπτης και πολύτιμης ημέρας- "

Ιλυ.....συνειδητοποοημένα....

τότε πληγώνουν....

 όταν οι άνδρες δεν εκφράζουν την ευαισθησία τους πληγώνουν την σύντροφό τους...

Ιλυ...ευαίσθητα....

μπουζί...

"Μη σε νοιάζει, μη σε νοιάζει άμα λείπει το φιλί..."

δεν γίνεται, δεν λειτουργεί ο κινητήρας....το φιλί είναι ο σπινθήρας...είναι το τσακμάκι που ανάβει τη φωτιά στον αναπτήρα, είναι αυτό που βάζει φωτιά και καίγεται το σύμπαν, είναι αυτό που σε κάνει turbo ....είναι αυτό το πρώτο που παίρνεις, που αισθάνεσαι όταν έρχεσαι στον κόσμο, είναι αυτό που παίρνεις στα καλά και στα άσχημα που σου συμβαίνουν στη ζωή για να σε εμψυχώσουν, είναι αυτό που παίρνεις όταν κατεβαίνεις στον άδη...

τρυφερότητα και ο ύπνος μέσα σε αυτό το δωμάτιο και μια υπόσχεση, ένα φιλί στην πλάτη καθώς χαράζει....

Ιλυ......τσακμάκι....

τρελά...

 

τρελός....

κατά καιρούς περνούσε από αυτή την ερημιά ο τρελός ταχυδρόμος, ανέμιζε ψηλά έναν κίτρινο φάκελο και ούρλιαζε στον άνεμο.....

Ιλυ......

Υπαρχουν και γιατροι...

 

Ιλυ....

 

για παρέα στα όνειρα της νύχτας...

 

και 'γω...

 μισό λεπτό να βγω απ την αγκαλιά σου να μπορέσω να μιλησω...να σου πώ Σ' Αγαπώ κι εγώ....

Ιλυ....

της αγάπης τα μπορώ...

Ιλυ....

 

λίγο παλιό κρασί....

 

Ιλυ.....

αναπνοή μ..

 

"μια ζωή πάρτην όλη δική σου..."

ψυχή τε και σώματι....

 

την ψυχή, καθότι άϋλη μπορεί να μεταφερθεί...το σώμα? υπάρχει μιά δυσκολία,....πρέπει να βρεθεί τρόπος μεταφοράς...

Ιλυ....

Καλημέρα Χαρά μ..

 

...

ήταν ερωτικό το φωτεινό μονοπάτι?....

 

Καλημέρα...

 

στην αγκαλιά μιας αυγής ...

πιάσε με, κράτα με, αγαπά με, φίλα με
όνειρο ήταν μα δε μου είπανε
πως την αυγή είναι όλα υπέροχα
χρώματα, φώτα και λόγια αφανέρωτα
αφού στον έρωτα όλα τα ζήσαμε
μη μου μιλάς για αγάπες που σβήσανε
μη με κοιτάς με τα μάτια τα ένοχα
φίλα με πάλι και πάμε για έρωτα.
ίσως μια μέρα να βρούμε
την ομορφιά της ζωής
πάρε με να κοιμηθούμε στην αγκαλιά μιας αυγής
ίσως μια μέρα η αγάπη
φορτίσει και πάλι τη γη
πάρε με το φεγγάρι
πέτα με σε άλλη εποχή
πιάσε με, κράτα με, αγαπά με, φίλα με
δώσ’ μου τον έρωτα που όλοι μου πήρανε
αυτοί οι άνθρωποι είναι για κλάματα
μόνοι τους διώχνουν τα πιο όμορφα πράγματα
τίποτα άλλο δε θέλω για μένα
τα χρόνια που φύγανε δεν περιμένανε
άσε τα χέρια σου πάνω στο σώμα μου
φύσα τον έρωτα μέσα στο στόμα μου..


Ιλυ...

να μ’ εμπιστευτείς...

μια φωνή με ξυπνά
σε αυλή κλειστή
σε κρυψώνες του χθες
μύχιες χορδές ακουμπάς
χρόνε αλχημιστή
λύτρα, δάκρυ, φωτιά
ποια μυστικά αναπάντητα ζητώ?
θα ‘ρθω να σε βρω,
κόντρα στον καιρό,
μη μου χαριστείς,
να μ’ εμπιστευτείς...

Ιλυ....

ίσκιος....

 

και έχει μιά φωνή...τόσο απαλή!!

 

Ψυχή μου, χαρά μου...

 

πάντα...

 

...

 

if you stay you can't go wrong...

 your eyes are full of hesitation...

you wanna know if I can dance?

you try me once...

Ιλυ....

ν' αγαπάς...

 

περίπτωση....

 

λάγνα...

 

Ιλυ.....

σ' αγαπώ...

 

Ό, τι και να κάνεις δεν σ' αλλάζω
Ό, τι και να κάνεις σ' αγαπώ
Μέσ' απ' το κορμί μου δεν σε βγάζω
Σε γυρεύω κάθε μου λεπτό
Να ξαναρθείς γιατί μου λείπουνε τα χάδια σου
Να ξαναρθείς γιατί μου λείπουνε τα βράδια σου
Να ξαναρθείς χίλιες φορές θα σου φωνάξω
Να ξαναρθεί να ξαναρθείς να ξαναρθείς
Να ξαναρθείς να μπει ο ήλιος μες στο σπίτι..
Να ξαναρθείς και να πιαστείς στο παραμύθι μου
Να ξαναρθείς χίλιες φορές θα σου φωνάξω
Να ξαναρθείς να ξαναρθείς να ξαναρθείς
Ό, τι και να κάνεις δεν σ' αλλάζω
Ό, τι και να κάνεις σ' αγαπώ...

Ιλυ........

το χέρι...

 

ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε...

δέχτηκες....

 

κλείνω τα μάτια να δω το όνειρό...

 

Σ' αρέσει η θέα απ' το φεγγάρι; Να το φέρω κοντά

Θέλεις κι άλλο κρασί ή να σου βάλω φιλιά

Κρατάω τα χέρια σου μωρό μου κι είναι τόσο απαλά

Οι δυό πονηρές σου ματάρες είναι απαπαπα

Κι έχω πάθει λαλα μαζί σου μαυρομάλλα

Τραγούδησε την αγάπη κι άσε όλα τ' άλλα

Πώς να μπορέσουν από 'μένα να σε πάρουνε

Μαγκάβα τουτ και μεράφτουκε

Κάτω απ' την πανσέληνό μου

Εδώ μωρό μου να 'ρθεις να σε δω

Και να σ' έχω στο πλευρό μου

Στον λαιμό μου πάντα φυλαχτό

Κάτω απ' την πανσέληνό μου

Εδώ μωρό μου να 'ρθεις να σε δω

Και να σ' έχω για Θεό μου

Όνειρό μου λόγο για να ζω

Δάγκωσε τα χείλη μου να πάρω τη γεύση σου

Να πίνεις τη μνήμη μου να έχω τη σκέψη σου

Εγώ κι εσύ κάτω απ' την πανσέληνό μας

Κλείνω τα μάτια να δω το όνειρό μας...

από όταν σε ένιωσα σαν ολάνθιστο κήπο....

Στην παιδική τους ηλικία τα πιο πολλά κορίτσια έχουν κούκλες. Τις χτενίζουν, τις στολίζουν, τις νανουρίζουν, άμα εκνευριστούν μπορεί και να ξεσπάσουν επάνω τους, να τις ξεμαλλιάσουν, να τις εξαρθρώσουν...

Στην ενήλικη ζωή η κατάσταση αντιστρέφεται. Κάποια αγόρια αντιμετωπίζουν τα κορίτσια σαν κούκλες ζωντανές. Τις διεκδικούν τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, επιδεικνύοντας ό,τι έχουν, συνήθως περισσότερα από όσα έχουν. Τις περιφέρουν σαν τρόπαια. Τις εγκλωβίζουν σε σχέσεις, σε παρέες, σε σπίτια, σε υποχρεώσεις και συμπεθεριά. Κι άμα τυχόν οι κούκλες παραζωντανέψουν, μπορεί –επειδή «χάλασε η φάση»- να τις σκοτώσουν.

Πληγή πυορροούσα που στοιχειώνει το ελληνικό μας καλοκαίρι είναι οι κακοποιήσεις γυναικών. Βιασμοί, εκ πορνεύσεις, δολοφονίες. Κάθε σχεδόν εβδομάδα κάτι φρικτό έρχεται στο φως. Η κοινή γνώμη αντιδρά ως συνήθως: σαν μωρή παρθένα. Πέφτει αρχικά από τα σύννεφα. Πασχίζει έπειτα να ξορκίσει το κακό με κραυγές και κατάρες. Σπασμωδικά κινείται από το ένα άκρο στο άλλο. Πότε ο δολοφόνος είναι τέρας αποφώλιον και πότε το αρσενικό της διπλανής πόρτας, αφού σύμφωνα με τις πιο εχθροπαθείς από τις φεμινίστριες των καιρών μας- «κάθε άντρας κρύβει μέσα του έναν γυναικοκτόνο»... Το βρίσκω υπεραπλουστευτικό από τα ακρότατα του αστυνομικού δελτίου να συνάγουμε γενικά συμπεράσματα. Προσβλητικό για τη μνήμη των κοριτσιών να φτάνουμε μέχρι και να πολιτικολογούμε με αφορμή τον αδόκητο χαμό τους. Να σημαδεύουν οι προβολείς των ΜΜΕ ρημαγμένους ανθρώπους, να σκύβουμε εμείς στις κλειδαρότρυπες και να καταναλώνουμε βουλιμικά τη συμφορά λες και πρόκειται για θρίλερ σε διαδικτυακή πλατφόρμα. Γιατί αλήθεια οι άνθρωποι μαγνητίζονται από το αποτρόπαιο; Διότι αισθάνονται -υποθέτω- μια ανομολόγητη, διεστραμμένη σχεδόν, ανακούφιση που ο κεραυνός έπεσε αλλού, έκαψε άλλους. Επαναπαύονται, όπως θαυμάσια το λέει ο Καβάφης, που η ζωή τους «περιορισμένη, τακτοποιημένη και πεζή, τέτοια θεαματικά και φοβερά δεν έχει». Μέχρι στιγμής τουλάχιστον...

Με τη μέγιστη προσοχή και διακριτικότητα αποπειρώμαι κι εγώ να αντιληφθώ. Να εικάσω έστω το ψυχικό υπόστρωμα, την ερεβώδη διαδρομή που οδηγεί σε ένα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα.

Ένα μονάχα μπορώ να καταλάβω, με βάση και την κοινωνική μου πείρα. Ότι πολλοί; λίγοι;- συμπολίτες μας έχουν μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για τον έρωτα.

Θεωρούν τον άλλον, με τον οποίο συνδέονται, απόκτημά τους. Πιότερο πράγμα παρά πρόσωπο. Κάθε συνεπώς δική του απόπειρα να χαράξει καινούργια ρότα αντιμετωπίζεται σαν προδοσία που απαιτεί την τιμωρία της. Ο κατά φαντασίαν ιδιοκτήτης αντιδρά όπως ο δικτάτορας όταν νιώθει τον θρόνο του να κλονίζεται. Πνίγει, κυριολεκτικά, την εξέγερση στο αίμα.

Πως προκύπτει μια τόσο άθλια αισθηματική αγωγή;

Κάποιος θα καταγγείλει την πατριαρχία, τις στερεοτυπικές σχέσεις των φύλων, εικόνες που χάνονται στα βάθη του χρόνου, των αγροτικών κοινωνιών. Ο άντρας να «φορτώνεται» τη γυναίκα έναντι προίκας. Οι γυναίκες να μοχθούν στο χωράφι, στον αργαλειό, πάνω απ' τις κούνιες των μωρών και οι άντρες να χασομερούν στο καφενείο. Κάποιος άλλος θα προβάλει ένσταση. «Οι κοινωνίες στη Μεσόγειο» θα πει «ήταν και παραμένουν στον πυρήνα τους μητριαρχικές. Τα αρσενικά απολαμβάνουν μια κατ' επίφαση εξουσία, οι γυναίκες κινούν τα νήματα, υποβάλλουν τις σημαντικές αποφάσεις. Η κρίσιμη σχέση είναι μεταξύ νύφης και πεθεράς». Ένας τρίτος θα υπενθυμίσει ότι η πραγματικότητα έχει μεταβληθεί άρδην, βρισκόμαστε στην ψηφιακή εποχή, συνδεόμαστε, φλερτάρουμε στον κυβερνοχώρο, οι κω δικοί εισόδου μας στα social media είναι πιο προσωπικοί, πιο πολύτιμοι κι από τα κλειδιά του σπιτιού μας. Πώς να ελέγξεις τον άλλον, όταν μπορεί να αλλάζει διαρκώς διαδικτυακά προφίλ, δηλαδή προσωπεία; Ισχύουν, νομίζω, όλα τα παραπάνω. Και άλλα τόσα.

Η πραγματικότητα - γύρω μας και μέσα μας- δομείται σε ετερόκλιτες στιβάδες. Αποτελούμε όλοι κινούμενες αντιφάσεις, κρύβουμε σκοτεινά σημεία, γκρίζες περιοχές... Έχω συναντήσει ανθρώπους πολιτικά φιλελεύθερους που απέναντι στον έρωτα διάκεινται πουριτανικά. Και αντιθέτως, βαθιά θρησκευόμενους -ακόμα και καλόγερους στο Άγιον Όρος- οι οποίοι δείχνουν απέραντη κατανόηση στο αίσθημα ή στην ιδιορρυθμία του καθενός.

Όπως και να 'χει, ο άντρας που σκοτώνει το κατ' ευφημισμόν «ταίρι» του δεν το κάνει από ιδεολογία. Μα από βαθιά, υπαρξιακή, υστέρηση. Ψυχική καχεξία. Είναι -πιστεύω- εκείνος που ποτέ, ούτε για μια στιγμή, δεν ένιωσε την πλάση σαν ολάνθιστο κήπο. Ως απέραντο ωκεανό, που σε καλεί να τον ταξιδέψεις κι ας χαθείς στα πλάτη και στα μήκη του. Που ούτε καν υποψιάστηκε τι σημαίνει το ελεύθερον, το εύψυχον, αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας. Παρέμεινε εκ γενετής γραπωμένος, εξαρτημένος. Απ' το βυζί της μάνας του, τα απωθημένα του πατέρα του, το ακίνητο και το αυτοκίνητο, τέσσερις τοίχοι, πέντε πόρτες, μια καθημερινό- τητα σκυφτή που μακιγιάρεται ενίοτε με καταναλωτικές ψευτοπολυτέλειες. Που υποκατέστησε το είναι με το έχειν, την ουσία με την περιουσία – όσο πιο μετρημένη η περιουσία, τόσο πιο βάναυσα την περιφρουρεί. Όταν δεν μπορείς να δώσεις στο «ταίρι» σου ηδονή, αποπειράσαι να το ευνουχίσεις. Κι αν δεν μπορέσεις να το ευνουχίσεις τότε το σκοτώνεις. Τόσο απλά, τόσο φροϋδικά, τόσο εφιαλτικά…

Χ.Α. Χωμενίδης (απόκομμα)

Καρδιά ❤️ μ..

 

άστρα μη με μαλώνετε...

 

σερφάροντας ....

 

κι ένα μήλο....

 

Quando se entrega o coração...

Eu te dei meu amor por um dia
E depois, sem querer te perdi

την ευτυχία τη βρισκεις
όταν ανοίγεις την καρδιά σου...

Ily....

η Ομορφιά θα σώσει τον κόσμο...

 

ασημένια όνειρα...

 

Ομορφιά...

 

ήταν η τελευταία λέξη...

 

πάρα πολύ....

 

και ύστερα ο "Οξύρρυγχος"...

φανταζόμουν!!!...

Ιλυ...

μετά από πολλά..

 μετά από πολλα χρόνια...το πρώτο μου...

πριν το δάσος, στα δεξιά...

Ιλυ....

 με τα μάτια κλειστά....

Ιλυ.....

ήρθες πάλι ήρθες...

ήρθες πάλι ήρθες....

ήρθες αγάπη μου...σ' έφεραν γλάροι στη στεριά
ήρθες αγάπη μου καλή
στον ουρανό χρυσοπηγή
κι ο ήλιος στην ανατολή
τώρα δικά μας τα φτερά
στην ανθισμένη γειτονιά
πετούν τραγούδια και πουλιά
στο λόφο πέρα στις πλαγιές
οι κρίνοι κι οι τριανταφυλλιές
κάνουν για σένα προσευχές



πέρασα κι εγώ....

Ιλυ...

ΠανΩραία ΟΜΟΡΦΙΆ...

 

απ' την κορφή του βουνού σου...

 

μαζί....

πίνοντας και εισπνέοντας βαθιά το νέκταρ του γιασεμιού...

 

μωρό μου γλυκό...

 

Ιλυ.....

που είσαι?..

 

αντί για ούζο...

 

Ιλυ.....

οι άνθρωποί σου...

 

γελοία προβλήματα....

 

...

Αληθινή, ολόκληρη....

 

να το πω...

 

ένα παπόρι έρχεται,
να το πω να μη το πω
κι είναι κοντά ν΄αράξει
και φέρνει
της αγάπης μου,
ποκάμισο ν’ αλλάξει...

βάλε φωθιά
στο λύχνο σου
να το πω να μην το πω
να φέξει η κάμαρή σου
άντράς, κερά μου στέκεται
να το πω να μην το πω
ομπρός εις την αυλή σου...

ο έρωτας μέσα μας...