ξεσπώ πάνω σε χαρτιά, διαβάζω, μιλάω επί ώρες, κάνω υπερωρίες...ξεκίνησα τις ιστορίες σου, γιατί είναι ατέλειωτες αυτές οι ώρες μακριά σου και κάπως πρέπει να περάσουν... αλλά δεν περνάνε, συνήθως αφαιρούμαι -πάντα το είχα, τώρα λίγο παραπάνω- κι όσο για τα βιβλία, μπορεί να διαβάζω σελίδες ολόκληρες και να σκέφτομαι εσένα κι όταν γράφω, για εσένα γράφω.....δεν ήθελα και να τα μάθεις όλα αυτά, δεν ήθελα να ξέρεις, αλλά όταν λείπεις, μοιάζει αιώνας.....
"έλα για λίγο" σου είπα...στο τραπέζι υπήρχε κάτι...έκανα μια προσπάθεια, όχι με μεγάλη επιτυχία, ακόμα μου φαίνεται ότι γελάς....κάτι φανφάρες είχα κάνει με κεράκια, αρωματικά χώρου, κι άλλα τέτοια γιατί με ξέρεις...ξέρεις ότι είμαι ρομαντικός....ξέρω πως είχα ετοιμάσει καμιά υπερπαραγωγή, θα χαμογελούσες ευγενικά κι από μέσα σου θα έλεγες Θεέ μου, πού έμπλεξα!...μπορεί να μιλούσαμε για ώρες ατέλειωτες και δε βαριόμασταν ποτέ...
τώρα που γράφω, γιατί πάλι για σένα γράφω, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του κειμένου, δεν έχω σταματήσει να χαμογελάω...ένα περίεργο χαμόγελο......ακόμα και τώρα όταν έχω μέρες να σε δω και ξαφνικά σε "συναντώ", το στομάχι μου σφίγγεται σαν να είναι η πρώτη φορά.....γιατί εμείς είμαστε διαφορετικοί απ’ τους υπόλοιπους ή τουλάχιστον έτσι νιώθουμε....
Ιλυ.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου