Ένα θαύμα κάθε μέρα περιμένω
να σε φέρει κάθε δρόμος που πηγαίνω
να χτυπήσεις ξαφνικά αυτή την πόρτα
στα σβηστά τα θέλω μου, να ανάψεις τα φώτα
Ένα θαύμα περιμένω κάθε νύχτα
να μ' απλώσει η ζωή σου πάλι δίκτυα
να αφεθώ στα χέρια σου τα αγαπημένα
να μου πεις συγγνώμη και να γίνουμε ενα
ένα θαύμα περιμένω, μόνο εσένα
Αν ποτε σε δω
δε θα σου κρυφτώ
με ορμή θα τρέξουν πόνοι
μη στεναχωρηθείς
λυπάμαι μην μου πεις
οικτο δε θέλω, με σκοτώνει
Δεν ξέρω τι με πιάνει
μου λείπεις.....
Ιλυ.. ..
πολλές πτυχές του εαυτού μας αναπτύσσονται με την πάροδο του χρόνου μέσα από ψυχολογικές συνήθειες που έχουμε υιοθετήσει, τους τρόπους που ερμηνεύουμε τις καταστάσεις, τις σκέψεις που τρέχουν στο μυαλό μας, τις εξηγήσεις που δίνουμε στον εαυτό μας......κανενας δεν θέλει να βλέπει τα πράγματα αρνητικά, όμως δεν είναι ασυνήθιστο σε ανθρώπους που έχουν περάσει δύσκολες στιγμές, περισσότερο απ'όσο θα ήθελαν....
Ιλυ ...
αν εβλεπα την ψυχή της μόνο μέσα από το στόμα της, θα εισχωρούσα από αυτή την κεντρική είσοδο...ήταν στόμα γυναίκας αλλά και μωρού...σαν μιά βουτυρωμένη φέτα θα εισχωρούσε πειθήνια ανάμεσα στα δόντια της, αφήνοντας μικρά γυαλιστερά ψίχουλα στις άκρες των χειλιών....αν ήμουν σπουργίτι, θα τσιμπολογούσα τα ψίχουλα, θα τσιμπολογούσα τα χείλη.....είδα όμως αυτά τα υπέροχα μάτια....τα παράθυρα της ψυχής....
ily.....................
γράφω γιατί σ' αγαπώ και θέλω να δίνω την αγάπη μου.....η καρδιά μου χτυπά, στο στήθος μου ακούγεται όπως μια θύελλα, που φυσάει ακατάπαυτα...... άνεμος.......σαν πυρκαγιά σε πεύκα σε καυτές καλοκαιρινές μέρες.....τα χέρια μου γυρεύουν να σε ακουμπήσουν, να κάνουν απόρθητο τοίχος γύρω απ' την καρδιά σου.....
..... φωνή δεν ακούω από καμμιά πηγή....το κεφάλι μου είναι ακουμπισμένο πάνω σε μιαν ελπίδα σαν κοιμάμαι.....
η φωτιά στο τζάκι καίει όμορφα με ξύλα......
Ιλυ........
Έντεκα παρά, έχεις ό,τι πεις
άμυνες πολλές, για να ισορροπείς
τι σε έδιωξε, τι σε έφερε, δε θα πεις....
το φιλί σου να χα
μια στιγμή μονάχα
για να δω πως καις....
τούτο το φεγγάρι
σ ό,τι θες μακάρι
να ‘ριχνε θηλιά
Δέκα να κλείναν οι δρόμοι
για να μη σε πάρει....άλλη αγκαλιά....
Έντεκα παρά,
πάλι θα πιαστώ σε υπερβολές .
ιλυ......υπερβολικά....
Έρχονται ώρες, που ξαφνικά
σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου
– σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ’ τη γεύση ενός καρπού,
που φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη
– και θέλεις να τη θυμηθείς
κι όλο ξεφεύγει.
Τα μάτια σου γεμίζουν τότε άπονα
θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.
Γι' αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί....
Ily .....φιμωμένο και γιγάντιο....
εγώ αγάπη μου δεν έζησα πολλα,
Δεν έχω δώσει την καρδιά μου σε εκατό κορμιά
Όμως την έδωσα εκατό φορέσ σε σένα
εκατό φορέσ τα χείλη φώναξαν μα ‘μείναν σιωπηλά
Εγώ αγάπη μου δεν πήγα πουθενά
Μακριά σου ποτέ δε θέλησα να φύγω
Αυτό το λίγο που μου δίνεισ έχω για καρδιά
Και καίω μέσα μου εκατό φορέσ το λίγο
στέκω εδώ, μπροστά σου,
με βλέπεις, δεν κρύβομαι από εσένα,
που με ξέρεις όσο κανένας άλλος.....
μάταια .... τα βήματα μπροστά, άγνωστα!
η καρδιά ανήκει εκεί που τάχτηκε, εκεί που ράγισε.....
Ιλυ......
ημερολόγιο....το καταφύγιο μιας τρέλας ενός ανθρώπου....που σε μια υγιή κοινωνία, που δεν είναι υγιής, η τρέλα είναι μια ελευθερία.....έλεγα πως γεννήθηκα για κάτι σημαντικό, αλλά τελικά συνειδητοποίησα πως είμαι ένας φτωχός δημόσιος υπάλληλος....με περικεφαλαία.....
το βιβλίο σατιρίζει το κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής, την κόρη του Διευθυντή που θα παντρευτεί ή θαλαμηπόλο ή Στρατηγό......
ιλυ.........
