το Πάσχα των παιδικών χρόνων δεν μένει πάντα ανεξίτηλο, πάντα επιθυμητό στον κόσμο της νοσταλγίας... κάθε φορά που έρχεται το Πάσχα η σκέψη μας ταξιδεύει στο «τότε», στο «κάποτε», στο «μια φορά», κάνει συγκρίσεις – θέλουμε δεν θέλουμε..... καταλαβαίνουμε πως κάποιες φορές, το μυαλό μας το οδηγεί το συναίσθημα των χρόνων της αθωότητας, των φόβων, των αποριών, των φαντασιώσεων, των ονείρων...ξαναγυρίζουμε πίσω, όχι απλά για να θυμηθούμε ούτε για να στοχαστούμε γενικά και αόριστα, γυρίζουμε πίσω προβληματιζόμενοι για τα μεγάλα ερωτήματα, που μάλλον δεν τα έχουμε απαντήσει ποτέ..... ερωτήματα που φοβόμασταν να τα φέρουμε στη γλώσσα μας, γιατί νομίζαμε ότι τα ξέρουν οι μεγάλοι και ότι άμα τα ρωτήσεις, δείχνεις ανεπαρκής....τι είναι θάνατος?.. πού πάμε όταν πεθαίνουμε?.. πώς αναστήθηκε ο Χριστός?.. Αναστήθηκε πράγματι και πού πήγε, που υπάρχει?....
για να ξαναβρούμε τα ανεπεξέργαστα-αδύναμα-ατελή ερωτήματά μας χρειάζεται ταπεινότητα και πνευματική άσκηση.....να στοχαζόμαστε πάνω σε μια "γυμνή" ζωή και στην ύπαρξή της....δίνοντας κάθε μέρα νόημα.....και το νόημα της ζωής μας είναι η Αγάπη....και τότε τα ερωτήματα αλλάζουν....τότε έχουμε αναρωτιόμαστε αν έχουμε μάθει να αγαπάμε.....αν μπορούμε να αγαπήσουμε....αν μπορούμε να καλλιεργούμε την Αγάπη.....
ζούμε και αγωνιζόμαστε για μια Αγάπη, που είναι και η πραγματική Ελευθερία, η απόλυτη ΟΜΟΡΦΙΆ του ανθρώπου......
Καλή Ανάσταση!.!.!..
ιλυ.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου