μου αρέσει το παρκοσου το βραδάκι, όταν η ησυχία και το σούρουπο σμίγουν στα τελευταίο φως που παίζει κρυφτουλι μέσα από τα δένδρα που σε περιβάλλουν...κάθομαι σ' αυτό το πάρκο για να φανταστώ μια συνάντηση δύο ανθρώπων, που ο ένας έρχεται από ψηλά και ο άλλος μόλις ανοίγει την πόρτα να βγεί...δεν ξέρω ακόμα που θα συναντηθούν αλλά μπορεί να έχει σχέσει το από πού φυσάει...περιμένω εδώ, ξέρω πως θάρθει....έτσι θα μπορέσω να συνεχίσω να γράφω....μύθους...μυθοπλασίες...επεκτάσεις μιας πραγματικότητας....που δεν είναι μόνο λόγια, είναι και μια δυνατή αγκαλιά που μας δίνει δύναμη να βαδίσουμε μπροστά,, που μας ενώνει...
κοιτούσα το φεγγάρι κι ονειρευόμουν ποτέ θα γίνει ξανά έτσι...ν' ακουμπάει στον ορίζοντα και να θες ν' ανεβείς πάνω του...
I Love You...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου