δεν πήγαμε βόλτα...

"Ένας" άνθρωπος μπορεί να ενσαρκώνει και βιώνει τον έρωτα. Όλα τα διλήμματα και τα βάσανα, τα πάθη και οι απογοητεύσεις πέφτουν πάνω στο δικό μου συναίσθημα, στη δική μου επικράτεια. Γιατί το μεγαλείο της αγάπης και της ευτυχίας του έρωτα έχει μαζί του μια σκληρή δοκιμασία.... το δυνατό φως κρύβει και το πιο βαθύ σκοτάδι....
Η σκέψη μου είναι πάντα στο μέλλον – δεν είναι ποτέ μαζί μου, δεν βρίσκεται καθόλου στο παρόν, δεν βρίσκεται στη πραγματικότητα του καθημερνού βίου.
      Αυτός ο έρωτας έχει από την αρχή ένα ταξίδι χωρίς Ιθάκη. Δεν είχε αβεβαιότητες και σκληρές δοκιμασίες αλλά αδιέξοδα! Δεν μπορούσες να ονειρευτείς, που είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου, όμως ονειρεύεσαι. Τι όμως να ονειρευτείς όταν δεν μπορείς να φανερώσεις πουθενά τον πόθο που σε καίει; κι όμως φώλιασε για τα καλά μέσα μου, με κυρίευσε σα να μη συμβαίνει τίποτα...
Σαν την βλέπω να χτενίζεται – τόσο γοητευτικά και όμορφα – αναδύεται η εικόνα της επίσκεψης του έρωτα...
      Πώς να απελευθερωθείς από ό,τι σε συνεπαίρνει σε μαγευτικούς τόπους και ταυτόχρονα σκληρά σε βασανίζει; Πώς να κρύψεις μέσα σου αυτό που έχει κατακτήσει τον κόσμο σου όλο, την ψυχή σου, την πνοή σου χαρίζοντάς σου τη μαγεία του βλέμματός της;
Αρνηθήκαμε την πραγματικότητα που θα άλλαζε τον απόλυτο πόθο μας… δεν πήγαμε βόλτα...

έρωτας είναι...